Geplaatst Het besluit om beide paarden te gelijkertijd in te laten slapen is niet uit de lucht komen valllen.
Moeder en zoon waren vanaf dag 1 onafscheidelijk en dat is letterlijk tot aan de laatste minuut zo geweest...
Eza was gewoon op... 26 inmiddels en gewoon echt op.
Vorig jaar hebben we haar er nog door heen gesleept, maar dat was nu niet meer te doen.
De lust was uit haar ogen, ze stond alleen maar wat te staan en rondlopen werd rondsloffen. Altijd met haar hoofd naar beneden...
Ze werd heel mager, blind aan 1 oog en zat gewoon niet goed in haar vel.
Ze leefde letterlijk alleen nog maar voor haar jongste zoon Waussie...
Waussie had sinds 1,5 jaar last van zijn achterbenen en werd steeds slechter.
Hij heeft 24/7 buiten gelopen en toen de winter kwam hebben we een stal omgetoverd tot een stal met uitloop naar de rijbak.
In deze stal stond hij samen met zijn moeder, hopende dat het beter werd. Tegen beter weten in eigenlijk...
Toen de echte winter kwam ging Waus met de dag meer en meer achteruit.
In zijn koppie was hij helemaal bij, alleen zijn achterbenen wilde niet meer.
Hij kon niet meer zelfstandig omhoog komen en zijn achterhoeven konden niet meer bekapt worden...
Wanneer ik de laatste rond gelopen had durfde ik haast niet te gaan slapen, wetende dat als hij ging liggen hij voor 8 uur niet meer omhoog zou kunnen komen.
Hij probeerde het wel, maar draaide dan rondjes op zijn kont. Het ging gewoon zo echt niet meer...
De paniek in zijn ogen als hij lag en niet omhoog kon komen.. Ik zie het zo weer voor me.
Ik heb 2 weken geleden geinformeerd bij de kliniek wat de mogelijkheden waren.
Ik wilde niet dat het aan huis zou gebeuren, dus de afspraak werd gemaakt om het op de kliniek te doen.
Waus onder voorbehoud aangezien hij niet meer op de trailer was geweest.
Gelukkig heb ik gouden buren met een enorme vrachtwagen die bereid waren om mij te helpen.
Gisteren was het zover... Om 14.30 werden we in de kliniek verwacht.
Eza stond zo op de vrachtwagen.
Waussie stond met enig aarzelen toch nog binnen 20 minuten op de vrachtwagen en eenmaal op de vrachtwagen stond hij ontzettend rustig naast zijn moeder.
Ik had bij de kliniek problemen verwacht met uitladen, maar nadat hij voor een minuutje alles in zich opgenomen had, liep hij er zo af. Eza volgde gestaag.
We hebben ze samen in een grote stal gezet en dat is zo gebleven tot en met het verdoven.
Ze hebben ze beide tegelijkertijd verdoofd, zodat niet gemerkt werd wanneer ze gescheiden werden. Ze zijn dus echt tot op de laatste minuut samen geweest.
Ik zelf ben niet bij het inslapen gebleven... Dat kon ik gewoon niet...
Misschien heel zwak, maar ik vertrouw mijn DA voor 100% en ze hadden echt niets gehad aan een baasje wat in zou storten...
Na een uurtje kreeg ik het belletje dat het gedaan was.
Het is heel rustig gegaan, zonder enig stress en daar ben ik heel blij om.
Ik voel me op dit moment leeg, maar opgelucht. Er is een ongelooflijke last van mijn schouders gevallen.
De angst die ik elke ochtend voelde als ik de paarden buiten moest zetten is weg.
Eza, zoals ik me haar wil herinneren.
Het gaat jullie goed lieverds. Jullie zijn samen, voor altijd.
.
