Geplaatst Ik schrijf dit om mijn laatste eer aan Chuck te laten zien. Hij verdiend dit.
En jaar lang heb ik voor jou mogen zorgen, heb ik jouw maatje mogen zijn, heb ik plezier met je mogen beleven en het belangrijkste: Liefde gevoeld.
Het begon ongeveer anderhalf jaar geleden. Ik had een advertentie op marktplaats geplaatst dat ik opzoek was naar een leuk verzorgpaard. Rijden hoefde niet perse, als ik maar weer bij de paarden kon zijn.
Van jou baasje kreeg ik een mail, er stond geen informatie in over jou. Alleen dat het om een tinker ging, dat ze opzoek was naar een verzorger en dat je een blessure had gehad waardoor er momenteel niet op jou gereden kon worden maar alleen gewandeld kon worden.
Ondanks dat ik niks over je wist, achteraf bleek waarom, ben ik toch gaan kijken. Ik weet nog heel goed dat het regende toen ik naar jou toe ging op de fiets, ik was drijfnat.
Maar toen ik jou zag was ik gelijk onder de indruk, er stond ineens een imposante tinkerhengst voor mijn neus! Dat was niet wat ik verwacht had! Gelijk was ik verliefd, je straalde zoveel rust uit.
Wel bleek hieruit waarom in de mail geen informatie over jou stond, stiekem was je een bekende nederlander
Wat schaamde ik mij zeg, ik kende jou niet eens!
Achteraf bleek maar goed ook, zo wist Sas zeker dat ik voor jou als paard kwam en niet voor jou als Chuck, de bekende bnn'er.
De eerste wandeling was samen met je shet vriend Rock, je probeerde me gelijk uit, lekker grasjes eten, en zo ging dat de eerste paar keer met wandelen. Wat vond ik het heerlijk om bij jou te zijn, uren kon ik naar je kijken als je op het land stond.
Je vriendje Rock:
Je was zo braaf, vond alles prima. Ik kon onder je door kruipen, op je lekkere billen slaan en uren lang poetsen terwijl jij stond te slapen.
Na een tijdje was het dan zo ver, ik mocht op je rug zitten! En een rustig ritje rijden, de hele dag was in zenuwachtig en toen kwam de domper.. Het was mistig, je kon niks zien en het was te gevaarlijk om de weg op te gaan, uiteindelijk maar weer heerlijk gepoetst en naar je gekeken.
Toen was het echt zover, we gingen een ritje maken! Wat was het machtig om naar z’n lange tijd weer op een paard te zitten, ik voelde me zo gelukkig en heb zo van je genoten.
Alles ging zoals Sas had voorspeld, je was braaf, schrok nergens van en inderdaad je was net zo langzaam onder het zadel als aan de hand.
Knapperd:
Wat heb ik genoten van onze ritjes! En altijd was je braaf, zelfs als ik met een vriendin en haar verzorgpaard een merrie. Soms baalde ik wel dat je niet meer kon dan alleen stappen en afentoe wat draven, maar ik hield van je en nam het voor lief. Voor geen goud wou ik je kwijt!
In het begin reden we nog braaf met zadel maar die lieten we op den duur links liggen, het was heerlijk om zonder zadel op je rug te zitten. Je zat als een stoel.
Ik weet nog heel goed dat het warm was en ik in mijn zwembroek en op slippers naar jou toe ben gegaan, heel onverantwoord maar het voelde goed. Ik ben toen zo op je rug geklommen en heb heerlijk zonder schoenen gereden en in mijn zwembroek.
Jolien, xJolien op bokt, had een fotoshoot geregeld voor haar, maar zij kon niet alleen de weg op dus vroeg ze of ik mee wou. Zo gezegd zo gedaan, en het was een heerlijke dag! Halverwege kwamen ze ineens op het idee om naar het water te gaan! Nog nooit had ik gezwommen met een paard, maar wat was dat gaaf om te doen! en jij vond het ook heerlijk
Vlak voor deze foto is een andere foto genomen waar je helemaal onder water was.
Wat ben ik blij dat ik dit met je heb mogen doen. Want snel daarna ging het slecht met je..
Er kwam slecht nieuws.. Je had pijn. We hadden hoop dat het weer over zou gaan, je had afentoe nou eenmaal slechte dagen.
Je kreeg zware medicijnen om de pijn te verlichten, maar zelfs ondanks de medicijnen had je veel pijn. Dit kon niet langer doorgaan. Je vechtlust was weg, je gaf het op. Waar ik voor vreesde werd werkelijkheid, de beslissing was genomen, we moesten afscheid nemen. Dat was het enige wat Saskia nog voor je kon doen, zorgen dat de pijn weg was.
De laatste 2 weken Chuck waren zwaar, heel zwaar. Elke dag ben ik bij je geweest, om je wat lekkers te geven of om alleen even een knuffel te geven. Ondanks de zware medicijnen had je veel pijn. Elke keer als ik aan je dacht, en nog steeds, moest ik huilen. Diep in mijn hart wist ik dat dit het beste was, maar dat maakte het natuurlijk niet makkelijker!
De laatste dag dat ik bij je was ging je nog lekker naar het water toe met Sas, wat je zo fijn vond.
Toen ik naar huis ging op mijn scooter moest ik af en toe stoppen, ik besefte dat ik je nooit meer kon aaien, knuffelen pfoe wat was de rit naar huis zwaar.
Toen ik de volgende dag een sms kreeg dat je vredig en rustig was gedaan storte het allemaal even in elkaar, het was nu echt klaar.
Lieve Chuck, ik wil je bedanken voor het prachtige jaar dat ik je heb mogen leren kennen. Hopelijk heb je het naar je zin op de eeuwige groene weides en heb je geen pijn meer. Ik mis je nog steeds. Ik zal je nooit vergeten en goed voor je mooie zoon zorgen.
Lieve Sas, ook jou wil ik nogmaals bedanken dat ik voor deze prachtige witte man heb mogen zorgen. Je hebt de juiste beslissing voor hem genomen. Ik heb het zwaar gehad maar god ik kan me niet voorstellen hoe zwaar jij het hebt gehad, je maatje, je alles. Je moest hem laten gaan, ook dat ik liefde.
Onze laatste foto samen:
