Geplaatst 
Picasso, 'mijn' geweldige KWPNer die ik als 13 jarig meisje mocht verzorgen en rijden bij een menbedrijf.
Picassó heeft mij heel veel geleerd, niet alleen het échte paardrijden maar veel meer dan dat.
Wij konden samen lezen en schrijven..
Picassó had ernstige atrose, 'volgens de eigenaar' en ze wilde hem laten afmaken.
We waren al 3 jaar samen en Picasso is altijd het grootste deel van mijn leven geweest.
Dag in, dag uit fietste ik 3 kwartier naar stal om bij hem te zijn.
Samen rijden, lekker genieten van een flinke poetsbeurt maar vooral het eeuwige geknuffel dat we samen zoveel deden.
Omdat ik Picasso niet kwijt wilde, wilde ik hem kopen.. ach dan konden we maar niet meer zo lang rijden of helemaal niet.
Het maakte mij niet uit, ik had jou en daar draaide alles om.
Ik had een week vakantie en ik moest maar zien wat ik nog met kon en of ik je nog wilde kopen.. Daar hoefde ik niet eens overna te denken.
Ik heb in 3,4 dagen tijd het geld kunnen inzamelen omdat zoveel mensen me wilde helpen.
Maar het mocht niet zo zijn.. die dag, dat ik jou wilde kopen was de box leeg.. vanaf dat moment nooit meer een blik van je gevangen, geen afscheid kunnen nemen en het doet me zo'n pijn.
Zoveel vragen waar ik nu alweer 2 jaar mee rondloop. Waar ben je? leef je nog of ben je dood? ben je me al vergeten?
Waar je ook bent, ooit galopperen wij samen over de eeuwige groene weides. I love you
KLIK VOOR FILMPJE
Mocht iemand dit paard herkennen, laat het alsjeblieft weten.
