Geplaatst Je hebt maar 4 jaar en 7 maanden mogen worden, het spijt me.
Het begon 5 maanden geleden omdat ik het paardrijden zo miste kwam ik bij jou uit. Je was een vos en ondanks dat ik het meestal niet op vossen heb, was ik meteen verkocht. 3 maanden lang heb ik je verzorgt en door omstandigheden heb ik je daarna mee genomen. Toen begon alle pijn en ellende, niet alleen voor mij, maar vooral voor jou. Je was 3 dagen bij mij en toen stond je ineens op 3 benen. Ik wist zeker dat het niet goed was en heb hulp ingeschakeld, je bent dezelfde dag nog verhuist naar een andere stalling en de veearts en hoefsmid zijn gelijk geweest. Het was een hoefzweer, dachten we. Hier heb je een zware behandeling voor gehad, maar dit mocht jou niet helpen.
We begonnen met een maand rust, zware pijnstillers en ontstekingsremmers om je te redden. Je knapte op dus alle moed die we bij elkaar verzamelt hadden om je goed te krijgen, leken niet voor niks te zijn. We begonnen weer met wat licht werk en dit pakte je goed op, je ging vooruit! Na 2 weken begon je ineens toch wel heel erg slecht te worden, zonder echt een goede aanleiding. Dit bracht weer twijfels naar boven. Alles wat je op zo’n moment kan doen hebben we voor je gedaan. Maar je bleef slechter worden en er kwam geen verbetering meer in. Je wilde niet meer lopen want je benen wilde je niet meer dragen, tot grote frustratie van jezelf. Je geest wilde maar al te graag en je vocht letterlijk voor je leven, alleen je lichaam had het al op gegeven.
Binnen 1 week was je zo ontzettend mager geworden, dat het echt zeker was dat het totaal foute boel was. De veearts bevestigde dit. Je vacht werd dof, je ogen straalde niet meer en eten ging ook niet meer van harte, ondanks dat we de lekkerste dingen voor je hebben gehaald om je maar aan het eten te krijgen. Gister keek ik naar je en wat de veearts zei, kwam hard aan, ondanks dat het niet geheel onverwachts was. Je was op en je kon niet langer meer vechten, ook al was je nog zo’n sterk paard. Je rug was stuk, je benen waren ook niet meer wat ze ooit waren geweest, je urine liet je lopen omdat het te veel moeite was om goed te gaan staan. We hebben je zware pijnstillers gegeven en vandaag het mooiste afscheid wat je maar kan wensen genomen.
Tot het einde ben ik bij je gebleven uit liefde voor jou. Heb je nog geknuffeld en een allerlaatste kus gegeven. Daarna heb ik je laten gaan.
Hoe zwaar het afscheid ook was, dit was het beste voor jou en ik weet zeker dat je het nu goed hebt en lekker kunt genieten zonder alle pijn.
Allerliefste Oen, je bent mijn steun en toe verlaat geweest de laatste maanden. Overal heb je me doorheen gesleept, ik wil je hier voor ontzettend bedanken. Het is beter zo, hoe moeilijk het ook is.
Indian First Moon 31-01-2007 – 31-08-2011
Nog wat foto’s van de laatste dag samen met mijn lieve Oen.
http://i52.tinypic.com/2ni8gtl.jpg
http://i53.tinypic.com/u21c1.jpg
Je allerlaatste knuffel van mij
http://i52.tinypic.com/jqgi13.jpg
Klaas en Herma, ook jullie wil ik bedanken voor alle steun, goede hulp en verzorging van Moon. Hij en ik zijn jullie heel erg dankbaar, al kan hij dat helaas niet meer laten zien.
Het gaat je goed lieverd, je hebt keihard gevochten en nu is het genoeg. Geniet maar lekker van al het geluk wat je nu hopelijk hebt. Je hebt het namelijk echt verdient om weer jezelf te kunnen zijn, zonder alle pijn.
Ik zal je missen, je knuffels, kusjes, begroetingen, steun, liefde en je gekke bekken.
Moon, bedankt voor alles
