Geplaatst 
[VVDD] Dit is dan het einde voor mijn paard
Dit topic opende ik een jaar geleden. Ik wist toen al dat het niet goed zat met je, ik wist het al een paar maanden, maar ik wilde het niet zien. Ik bleef zeggen dat het wel meeviel, dat het erger kon, ookal reden we nauwelijks meer, wandelden we steeds en liep ik niet meer samen met je hard. Want jij liep wel door met je oortjes naar voren. Jij keek blij elke keer als je me aan zag komen lopen in het weiland. Het kon toch niet zo erg zijn als jij nog gewoon vrolijk was?
Maar ik wist dat jij toch wel door zou lopen, als had je nog maar een goed been over. Je had al eerder laten zien hoe hard jij kon zien, toen je bloedwaarden met spierbevangenheid zo hoog waren dat een normaal paard al gevloerd was geweest, maar jij galoppeerde nog rond met mij op je rug. Ik wist het al, ik moest alleen mijzelf nog overtuigen. Het topic dat ik opende liep de laatste twee weken van je leven, en als ik het terug lees snap ik mijn twijfel zo goed, ik heb ze bijna weer. Maar het is klaar, het is goed zo, het is voorbij.
Een jaar geleden. Het was een mooie dag qua weer. Mooier dan vandaag. Het was bewolkt maar de zon scheen. Het waaide, maar het was niet koud. Je kwam vrolijk op me af toen ik je kwam halen uit de wei, en ik brak bijna toen ik je meenam aan het halstertouw, omdat ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ik je uit de wei zou halen. De laatste keer dat ik je 'hey, jij hier' blik zou zien terwijl je naar me toe kwam kuieren.
Negen jaar. Ik kende je al vanaf 2001. We waren allebei nog zo jong. Jij kan niet ouder geweest zijn dan vijf. Ik was dertien. Jij was het paard waar iedereen bang voor was. Ik was het meisje dat bang was voor alle paarden. Een lange tijd om bevriend te zijn. We hebben samen zo veel gedaan. Samen geleerd tijdens de dressuurlessen. Samen de omgeving verkennen, toen ik de durf had gevonden alleen met je naar buiten te gaan. Je gaf geen kick, was het betrouwbaarste paard ooit buiten, maar het was wederom mijn eigen angst die in de weg zat. Ik was ook wel eens bang voor jou, maar je liet eigenlijk altijd zien dat hoewel je soms een energieke stuiterbal was die die energie kwijt moest, het nooit persoonlijk naar mij toe was.
Samen naar schoolgala, als het paardje dat geen kik gaf in de menigte al was hij helemaal alleen. Het paard dat mee ging naar Belgie, want een paar maanden zonder jou zag ik absoluut niet zitten. En naar Moravita, waar we heel veel leerden. Het paard waar ik op de rug zat, zonder hoofdstel of zadel, omdat ik wist dat jij me niet opzettelijk iets zou doen. Het paard dat over het bruggetje liep waar ik van dacht dat je het niet durfde, terwijl ik in de modder stond 'omdat ik wel even voor je uit zou lopen om te laten zien dat je door de sloot kon'.
Roane @ [VVDD] Sta jij in de modder en je paard...
Mijn maffe vriendje. Je bent zo lang een deel van mijn leven geweest dat een jaar na dato het nog steeds vreemd is dat je er niet meer bent. Dat ik niet elke avond even naar stal fiets om drollen te scheppen zodat jij een schone stal hebt. Of gewoon om even hoi te zeggen. Je te horen murmelen terwijl je je omdraait in stal omdat ik 'hey knapperd' zei, en soms een appel in je voerbak liet vallen.
Ik mis die momenten. Op een zomeravond naar stal gaan, je uit de wei halen waar je tot lekker laat in kon blijven staan omdat het toch mooi weer was, om je dan een zadel op te doen en anderhalf uur over straat en stad te kuieren. Niet eens draven, of galopperen, lekker kuieren. Omdat het zo fijn en vertrouwd voelde op je rug. Ik mis dat ik niet mijn hand over je rug kan halen. Je vacht onder mijn vingertoppen kan voelen, of de structuur van je manen die tot de laatste dag kort en pluizig bleven.
Ik mis naar je kijken, en jij die direct terug kijkt. Mij direct aankijkt.
Ik mis jou, ik mis dat je niet meer naast me staat terwijl ik lui een arm over je rug sla om tegen je aan te leunen terwijl ik met iemand sta te praten omdat je de perfecte hoogte had om op te hangen. Ik mis het dat ik je niet wat lekkers kan brengen, dat je altijd met smaak opat. Ik mis zelfs de trotse praatjes die ik altijd tegen de dierenarts opvoerde, als hij weer eens langs moest komen voor een of andere vage ziekte als chronische spierbevangenheid en hoefbevangenheid. Ik mis zelfs het voor je zorgen als je ziek was. Kortom, ik mis jou in mijn leven.
Een jaar later kan ik zeggen dat het wel wat beter met me gaat, ookal is vandaag natuurlijk niet zo'n leuke dag. De eerste week was een nachtmerrie. Ik kon niet slapen, ik kon mijn ogen niet dicht doen zonder het beeld te zien van de laatste spuit die er voor zorgde dat je ging. Het laatste geblaas, de paniek in je ogen toen je viel. De rendac trailer die wegreed met jou erin. Het zijn nog steeds beelden die mij achtervolgen, en het heeft mijn mening over inslapen of slachten veranderd. Ik denk dat het vriendelijker naar jou toe was als je direct een pin door je hoofd gehad, in plaats van een spuitje dat je eerst slaperig maakte waar je tegen vocht, zodat de laatste momenten toch stressvol waren. Je wilde immers helemaal niet dood, dat zit in de natuur van elk levend wezen. Dat heeft mij wel achtervolgd, en maanden heb ik nog rondgelopen met het idee dat het te vroeg was, dat je helemaal niet dood wilde, maar nog door wilde gaan. Maar natuurlijk wilde je dat, zoals ik al zei, dat is de natuur. Het was niet persoonlijk.
Ik heb het twee maanden zonder paard vol gehouden, maar het zat er bij mij zo erg ingebakken dat ik voor iets paardachtigs moest zorgen dat ik toch stiekem naar advertenties begon te kijken. Enkel kijken, zei ik tegen mijzelf. Tot ik het koppie zag van het paardje dat ik later Sigur zou noemen, en iets mij een berichtje stuurde dat ik wilde komen kijken. Spontaan, ik schrok er zelf van. Ik schrok nog meer toen ik mij realiseerde dat ik het zelf al helemaal had uitgedacht hoe ik het paardje wilde onderhouden, stallen etc, maar dat ik mijn ouders nog niet eens van mijn snode plan op de hoogte had gebracht. Oeps. Gelukkig snapte ze het meteen, en zo kwam er een nieuw paardje in mijn leven.
Natuurlijk had ik er nog helemaal geen plek voor. Hoe vaak dat arme beestje 'Bart was veel liever!' aan heeft moeten horen weet ik niet, hoewel ik het grappig bedoelde zat er natuurlijk wel een kern van waarheid in. Ik miste jou, en opeens moest ik voor een ander paardje zorgen ookal had ik veel liever jou.
Dat heeft inmiddels ook zijn plek gekregen, en inmiddels heeft Sigur zijn eigen plekje gekregen en kijk ik uit naar de jaren waarin ik lol met hem zal hebben, net zoals ik met jou heb gehad. Het zou me niets verbazen als je ergens uit de paardenhemel naar beneden hebt gekeken en dit paardje voor me hebt uitgezocht. In sommige dingetjes en aard lijkt hij op een jongere versie van jou, waardoor ik er van overtuigd ben dat het wel goed komt als het zo loopt zoals het nu loopt.
Het punt is. Het leven gaat door. Ik wilde het eerst niet, ik wilde geen afscheid van je nemen, ik wilde je in leven houden. Maar ik heb inmiddels door dat je wel weg bent, maar niet foetsie. Dingen zijn veranderd sinds jij weg bent gegaan. Omdat ik niet meer elke dag naar jou hoefde te gaan kon ik op kamers. Ik kreeg andere hobbies waardoor ik meer mensen leerde kennen met wie ik af kon spreken zonder dat ik eerst hoefde te zeggen 'maar ik moet eerst iemand vinden die voor mijn paard kan zorgen.' Ik kreeg vrienden, met wie ik naar de film kon, of kon longboarden. Het einde was in zekere zin een nieuw begin. Ik kon doorgaan, groeien. Ik had het eerst niet door, en ik wilde het zeker niet onder ogen zien, maar vreemd genoeg kwam er ook iets goeds uit jouw dood. Ookal wil ik nog steeds liever dat ik dit leven had, samen met jou.
Een jaar later. Een heel ander leven zonder jou. Ik mis je nog steeds, en ik denk niet dat dat snel over zal gaan. Nog steeds vertel ik hele verhalen over jou, waarna mensen vragen 'Heb je het nou over Sigur of over Bart?' omdat ik continue zeg 'Hij is' in plaats van 'hij was.' Hij is een geweldig paard. En dat ben je ook. De dood heeft dat niet veranderd.
28 juli. Het zal nooit een fijne datum worden. Maar het zal altijd een datum zijn dat ik denk aan jou.
Dag Bart. Tot volgend jaar.
Ára Bátur is een lied van Sigur Rós. Jawel, van Sigur. Mijn nieuwe paardje dankt zijn naam aan een liedje dat ik heel veel luisterde na de dood van Bart.
Het gaat over verlies, en laten gaan. Van afscheid.
You tried everything
Yes, a thousand times
Experienced enough
Been through enough
But it was you who let everything
Into my heart
and it was you who once again
Awoke my spirit
I parted, you parted
You stir up
Emotions
In a blender
Everything in disarray
But it was you who was always
There for me
and it was you who never judged
My true friend
I parted, you parted
(hopelandic)
You sail on rivers
With an old oar
Leaking badly
You swim to shore
Pushed the waves away
But to no avail
You float on the sea
Sleep on the surface
Light through the fog
