
Zaterdag hebben we een afscheidsshoot op het strand gehad met femke van Hypofocus.
Vanmiddag om half vijf is het zo ver,
Ik geef mijn paard wat hij al zo lang verdient, Rust.
Geen pijn meer, een beter leven. Dat hoop ik.
Ik ben heel erg bang dat er geen hemel is, dat hij voorgoed weg is.
Ik houd me dus vast aan mooie gedichtjes en de tijd die we samen hadden.
Dit is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan maar ik kan en mag nu niet egoistisch zijn.
Kansas heb ik vandaag 9 maanden en 3 weken en 1 dag.
Al 7 maanden zijn we bezig, hij heeft artrose in allebij zijn sprong gewrichten en inmiddels zijn zn voorbeentjes ontstoken omdat die het niet meer trekken om al zijn gewicht te dragen. Na inspuiten en veel rust mocht het niet meer beter worden en ook zijn achterbenen zijn nu ontstoken. Dit betekend dat hij constant staat te wiegen en veel pijn heeft.
Ik hoop dat hij me niet kwalijk neemt dat ik hem laat gaan en weet dat ik het alleen voor hem doe.
Vannacht heb ik bij hem geslapen, heerlijk lagen we bij elkaar.
Nu ga ik hem inknotten en mag hij vanmiddag met mij mee.
Het liefste houd ik hem hier, ik wil zo graag egoistisch zijn maar dat verdient geen enkel dier.
Een leven met pijn is een hel, dat weet ik zelf maar al te goed. Ik hoop dat hij ziet dat ik dit doen MOET.
God looked around his garden And found an empty space.
He then looked down upon earth And saw your tyred face.
He put his arms around you And lifted you to rest.
Gods garden must be beautiful He only takes the best
Kansas is 18 jaar geworden.