Lief Pasje,
Wat hebben wij een boel meegemaakt samen! Je hebt ons je vertrouwen gegeven, je genegenheid en liefde. Zo beschermend bij de geboorte van je dochter, zo vol vertrouwen bij de geboorte van je zoon.
Ik zal nooit vergeten die dag dat we een halve wereldreis maakten, even een jaarling wegbrengen en een 2-jarige ophalen, het hele land door, jij mee als reismaatje want je was zo makkelijk met vervoeren, je bleef rustig en kalm en gaf daardoor vertrouwen aan de kleintjes. Vrachtwagentje op en af, op iedere locatie even de benen strekken. Later met Mina nog naar belgie om haar weg te brengen, zelfs als reismaatje was jij je gewicht al driedubbel in goud waard.
Je was een dame en eiste ook zo behandeld te worden, met respect en geduld en vertrouwen, en dat gaf jij ons er ook voor terug. Je begon bij ons als een merrie die het een en ander had meegemaakt, je was niet de makkelijkste, liet je moeilijk dekken en je was staatsgevaarlijk als de dierenarts in de buurt was en toen je dochter net geboren was leek je wel een verwilderd paard vol beschermingsdrang. Door de maanden erna besefte je dat wij je veulen niets zouden doen, dat we haar niet van je af zouden pakken en het volgende jaar bij de geboorte van je zoon gaf je vanaf de eerste minuut ons je complete vertrouwen, en dat voelde heel fijn.
Je hebt je laatste jaren bij ons kunnen slijten, zorgeloos en vertrouwd, je kon altijd op ons rekenen. Misschien dat je daarom zo vocht, omdat je nog niet wilde gaan, misschien was het juist die rust waardoor je alertheid en de spanning wegvielen waardoor je lichaam zo plotseling achteruit ging.
Het was heel naar en verdrietig om te zien hoe je lichamelijk in elkaar zakte, maar zolang jij vocht, vocht ik met je mee. Zolang jij door wilde, bleef ik bij je staan om je te helpen. Meer dan eens heb ik je verteld dat het goed was zo, dat je kon gaan, dat je niet hoefde te vechten tegen je lichaam dat duidelijk op was. Meer dan eens heb ik ook gehoopt op een wereldwonder, dat je ineens zo compleet op zou knappen zodat je nog jaren mee zou kunnen, zodat je nog jaren lekker van je pensioen zou kunnen genieten.
Nu is het voorbij, de strijd is gestreden. Ik hoop dat je nu in de eeuwig groene weide daarboven kunt genieten van je rust, samen met Hallim. Het verdriet en gemis is enorm, maar ik ben ook een beetje opgelucht, want het deed zo’n zeer om je zo te zien vechten, om je fragiele magere lichaam met kale plekken te zien, om te weten dat je nooit meer zou herstellen, want ouderdom met al zijn gebreken is een slopende ziekte welke onvermijdelijk komt en onvermijdelijk eindigt met het scheiden van lichaam en geest. Je bent de eerste van onze oudjes die moest gaan…
Lief Pasje, ik mis je!
Liefs Ylona