Daisy, mijn meisje, mijn trots, ik heb gisteren dan toch echt een einde er aan gemaakt.
's Middags ging het nog zo goed je liep weer super en gallopeerde zelfs in de wei.
Ik dacht dat dit goed was maar dat was het niet.
Je was heel de dag al zo bezig en je gleed vaak uit, je voelde het aan komen.
's Avonds lag je daar, in de stal al een uur lang.
Je hebt een uur lang gevochten.
Je had koliek ik zag het meteen, en de dierenarts bevestigde het.
Ik kon kiezen een deken op, pijnstillers en schoon stro met de hoop dat je opstond.
Of je laten inslapen.
Ik ben voor het tweede gegaan.
Dat verdiende je, je had al te lang gevochten.
Ik besef het nog niet dat ik je nooit meer zal zien.
Het dringt nog niet tot me door.
Nevell is helemaal in paniek omdat je niet naast hem staat in de wei.
Je ligt nog steeds op je vertrouwde plekje in de stal.
Morgen ga je weg en zal ik je echt nooit meer zien.
Speciaal voor Daisy.
Mijn meisje, het is over.
Je bent hier niet langer.
Het is voorbij.
De wereld is voor je vergaan.
En ik, ik heb die beslissing moeten maken.
Met pijn in mijn hart.
Het was beter voor je.
Zo een winter kon je niet meer aan.
En dat wil ik je niet aan doen.
Je was te zwak, te dun en ziek.
Ik zal je voor altijd missen.
Jij hebt een plekje in mijn hart.
Die plek is naast Vera.
En die zal daar blijven, voor altijd.
Je was vroeger zo een moeilijk paard.
Maar ik bleef volhouden.
En toen kwam het mooiste moment,
je vertrouwde me.
Je gaf je over.
Dat zal ik me altijd herinderen.
~ *klik* ~


http://i54.tinypic.com/2cwlout.jpg
1 van haar veulens.
http://i50.tinypic.com/ftoh7q.jpg
http://i47.tinypic.com/vmvy80.jpg
http://i54.tinypic.com/25ewigw.jpg