Geplaatst In maart 2008 begon het te kriebelen. Ik wilde een veulen bij mijn merrie! Phoebe was eindelijk oud genoeg, dus we gingen even rondsnuffelen voor een mooie hengst. Toen mijn vader een dierenarts vroeg, raadde die Qamir IBN Aszud aan. Een práchtige zwarte arabier. Een echte pennypony. Met manen van bijna een kilometer ( http://i55.tinypic.com/2meqvb7.jpg )
Helemaal super, dus begin Juni is Phoebe gedekt. Ze bleef een weekje daar, en eindelijk mochten we haar halen. Natuurlijk hopend dat ze drachtig is!
Na een tijdje zagen we toch echt een buikje komen! JOEPIEE!! Ze was drachtig
Dat betekent namen bedenken! Hengstennaam waren we zo uit, maar een merrienaam was toch wel heel moeilijk. Totdat ik DE naam tegenkwam.
Begin April 2009 werd het voor Phoebe toch écht te zwaar om mee naar de ponyclub. En zondag 26 april heb ik het rijden stop gezet. Phoebe kreeg rust. Ze was zo dik, en ik kon niet meer wachten tot het veulen.
Woensdag 23 april:
De verjaardag van mijn nicht en een goede vriendin! Ik weet het nog zo goed, in de economieles kreeg ik een sms. Kort daarna kreeg ik nog één, en werd ik gebeld. Ik kon het niet laten om even te kijken... Wat ik toen las.. Mijn Phoebe was bevallen van een merrieveulen!! Ik zat meteen op een roze wolk, en was al verliefd zonder dat ik haar gezien heb.
Ik ben gelijk naar huis gegaan, en daar stond ze. Mijn aller knapste meisje. EVITA! ([KS-ITP] En hier eindelijk een merrietje!!)
Ik was zo blij! Heb de hele dag in de wei gezeten. Ze was PERFECT! Kon niet beter. Wat een prachtig koppie, zoo mooi!
Allemaal mensen langsgekomen, en meteen naar Divoza voor een nieuw halster.
Mijn kleine deugniet werd steeds makker en liever. We hadden zo'n geweldige tijd samen. Samen gezellig liggen in de wei. Zei met d'r kopje op mijn schoot, gewoon gezellig spelen!!
Mijn meiske die de staart van dr moeder op vrat, die overstroomde van streken, maar toch was ze het beste wat me ooit overkomen is. We maakte plannen, en als ik verdrietig was, was zij er die mij trooste.
In oktober mocht ze samen met haar vriendinnetje op stal. Phoebe en Diane mijn lieverds. Diane was verschrikkelijk bang en angstig. We konden haar de stal niet in krijgen. Maar na een maand samen met Evita op stal was ze zo mak!
Dinsdag 17 november, tot nu toe de zwartste dag in mijn leven...
Overdag ging ik achter in de wei, Evita stond samen met d'r vriendinnetje en haar moeder in de wei.
Om 18.00, ik zat achter de computer, op de bank. Mijn pony's waren binnen, Maar Evita en Diane waren nog in de wei.
Plotseling hoorde ik een harde rem en een grote knal.Ik dacht nog:'Tsja, hadden ze maar niet zo hard moeten rijden...' Mijn moeder en ik keken op, en zijn er meteen heen gegaan. Heel vaag zag ik 'iets' op de grond liggen. Ik zal het nooit vergeten wat die man die in de auto reed zei..:'Ik heb een paard aangereden'
Het eerste wat ik deed is naar binnen gaan, keihard geschreeuwd 'HET IS EVITAA!!'
Ik wist dat het niet anders kon. Het zou echt een Evita streek zijn om te ontsnappen. Ik heb mijn splinternieuwe schoenen aangetrokken en ben in een keiharde sprint in de wei gerend. De modder vloog me om de oren.. Ik heb met mijn mobiel gefilmd, en kwam er later achter dat ik zelfs nog een stukje had gefilmd. Ik zei tegen mezelf: 'Ik wil dit niet, ik wil dit niet....Het is niet waar!'
Ik heb het filmpje een paar maanden later nog een keer gezien, later nooit meer.
Ik heb de hele wei doorgezocht, maar Evita was er niet....
Ik ben naar huis gegaan, en daar starte mijn vader de trekker. Ik heb zo hard geschreeuwd! Mijn vader huilde zelfs. Ik ben naar Phoebe gedaan, en toen naar binnen. Kon alleen maar voor me uit staren... Heb 10 minuten voor me uit zitten staren. Toen kwam de politie, fotografen en alles. ( http://www.hvnieuws.nl/index.php?action=1&id=1848 )
Politie zat hier binnen, en vroegen nog of ze wat voor me konden doen. Het enigste wat ik wat ik wilde was Evita terug hebben.
Ik heb geschreeuwd, gehuild en kon niet meer. Ik wilde mijn Evita terug! ([IM] Evita! Kom terug schatje! Net overreden door auto )
Een vriendin is diezelfde avond nog langs geweest, en ik heb me wat afgehuild. Mijn vader heeft nog haar afgeknipt, en een vriend van mijn vader heeft haar meegenomen in de trailer omdat ik haar niet meer wilde zien.
Ik heb de hele nacht nachtmerries gehad, en de hele week erna hele dagen gehuild. En nog steeds als ik aan haar denk stromen de tranen over mijn wangen. Terwijl het toch al bijna een jaar geleden is.
Ik heb er echt een trauma aan over gehouden. Wanneer ik piepende banden hoor ben ik gelijk helemaal in paniek. Heb dan ook nu pas over haar kunnen typen. Eerder kon ik dat gewoon niet.
Mijn kleine Evita, 7 maanden jong geworden. Zoveel plannen voor later... Ik zal je nooit vergeten. RIP lieverd.
