Maar je moet het toch geloven.. Volledig onverwacht, je grote vriendin, zomaar weg.
Vannacht is Minerva overleden.. Een heftige koliekaanval. Gisteravond was er nog helemaal niets aan de hand..
Mijn vriendin.. Veel uren met haar in het gras gezeten, veel uren lekker gepoetst, gewassen, gereden, losgegooid, gespeeld en gek gedaan. Mijn lieve lompe knuffel die dwars door iedereen heen banjerde en tegelijk iedereen even aardig vond.
Helemaal nu ik sinds op kamers zit, zorgde zij er mede voor dat Zwolle toch echt mijn thuis bleef. In de weekenden lekker naar haar toe, knuffelen, kroelen, alles doen. En dan weer naar Groningen, wachten op het volgende weekend.
Lieve Mien, gelukkig hebben we jouw dochter nog bij ons. Jouw dochter, met jouw karakter. En we mogen zelfs nog een kleine tijd genieten van jouw zoon.
Of ik het al kan geloven? Nee, helemaal niet. Hier in het verre Groningen, het is namelijk bijna vrijdag, de dag dat ik weer naar Zwolle ga!
Dag Mien, ik zal je missen.
Heel erg veel sterkte met dit plotselinge verlies! 
Heel veel sterkte! 
