Geplaatst Ik was 6, toen ik voor het eerst ging paardrijden. Met een vriendinnetje reed ik naar de dichtsbijzijnde manege om onze 1e proefles te nemen. Ik was heel zenuwachtig. Toen we aankwamen kreeg ik te horen dat ik op Boris mocht rijden, ik was helemaal blij, ookal had ik geen idee of het een leuke pony was. Ik en mijn vriendinnetje gingen naar de stallen en daar stond Boris, een bruine, met zwarte manen. Ze had een bles op haar voorhoofd en die aaide ik zachtjes. Boris was al opgezadeld, dus we konden zo de bak ingaan. Ik vond het geweldig op Boris, ze was heel lief en rustig. De jufrouw liet mij allemaal oefeningen doen op Boris en Boris bleef lekker relaxed draven. Toen we klaar waren wist ik meteen dat Boris heel bijzonder was, lief, maar ook echt heel erg lief.
Lessen gingen voorbij ( uiteraard altijd op Boris), en ik mocht in een groepsles gaan rijden. Elke les daar was alweer op Boris, ik raakte echt gehecht aan haar. 2 jaar later werd Boris een beetje te oud voor de manegelessen, ze was al ruim 29. Ze ging met pensioen en ik mocht haar zovaak als ik maar wou opzoeken. Ze stond nu lekker in de wei, ze verdiende haar rust. Maar natuurlijk miste ik haar ontzettent op de manege. Toen werd het winter, een erg moeilijke periode voor een pony van ruim 33. De laatste keer dat ik haar zag, heb ik haar geaaid en een kus op haar voorhoofd gegeven. Ik wist bijna zeker dat dat de laatste keer was. Ik heb was haren uit haar staart gehaald, zodat ik die kon bewaren.
Toen werd het 25 november, het was heel erg koud die dag. Het was mijn verjaardag. In de avond rond 10 uur werd ik gebeld, door de manege. Ik moest de telefoon aan mijn moeder geven, dat gaf me al een ongerust gevoel. Toen mijn moeder de telefoon ophing, vroeg ik: wat is er met Boris??! Ik had helemaal niks gehoord over Boris, maar ik wist het zeker. Ze was overleden, ze kon het niet meer aan. Het is nu al bijna 3 jaar geleden, maar ik mis haar elke dag een beetje meer. Ze was zo speciaal! Maar het was beter voor haar.
Bedankt voor het lezen, ik moest het even kwijt. 