Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 20:45

schuldgevoel

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 20:45

Daar zit ik dan....
2 weken geleden mijn paard weggebracht en nu...... ik verveel me, mis stal, de paarden, de mensen, het poetsen en het rijden.

Dus wat doe je dan.... ga je toch op marktplaats zitten kijken...... Man wat voel ik me daar schuldig over.
Ik mis mijn paardje elke dag, elke minuut, heb 1 week als zombie rondgelopen en nu al kijken naar een ander paard? vreselijk vind ik het.

Aan de andere kant... op dit moment voldoet niks aan mijn eisen..... Van alle duizenden paarden zie ik maar een paar leuke... sommigen lijken teveel op mijn Quinty en anderen zijn te duur.
Ik heb eigenlijk van tevoren al gezegd dat er al een nieuwe zal komen, en ik mis het rijden echt ontzettend! maar jeetje wat is t moeilijk... Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil eigenlijk weer eens rijden, alleen al omdat het al bijna een jaar geleden is dat ik écht lekker heb kunnen en mogen rijden, daarnaast denk ik dat een paar lesjes geen overbodige luxe zijn. Maar waar dan? de manege waar ik vroeger reed? bah... eigenlijk heb ik daar ook geen zin in....

Ook weet ik zeker dat Quinty tegen mij zou zeggen: meid, ik vind het niet erg, je hoeft je niet schuldig te voelen, ik wil dat je weer plazier hebt...... (ja zo'n lieverd was t wel).
Ik zit dus gewoon nog even met mezelf in de knoop, maar vandaar mijn vraag:
Herkennen jullie dit? tips?

**Geplaatst**: 26-08-10 20:49

Geplaatst: 26-08-10 20:49

Het is heel moeilijk en het is begrijpelijk dat je je schuldig voelt als je kijkt naar een ander paardje... Maar je hoeft je er niet schuldig over te voelen. Ga lekker verder met je hobby/sport. Je wilt het zo graag weer en mist het zo. Zoals je zelf zegt, je paardje zou willen dat jij plezier hebt. Het is niet zo dat je een nieuw paardje neemt en je andere vergeet. Je nieuwe paard vervangt de oude niet, maar je kunt wel evenveel plezier met hem beleven.

**Geplaatst**: 26-08-10 20:52

Geplaatst: 26-08-10 20:52

Ik zou een gezellige manege opzoeken, en terwijl je daar lol hebt met manegepaarden en in de kantine, uitkijken naar een nieuw leuk paard. En dat je gelijk een ander paardje wil betekent toch niet dat je Quinty niet zou missen?

**Geplaatst**: 26-08-10 20:56

Geplaatst: 26-08-10 20:56

ik had dit ook.
pony weg laten brengen.
maar toen had ik het naar een paar weken wel gehad.
zo zonder de paarden..
toen ging ik weer naar de manege, en alle herineringen kwamen weer boven.
ik was helemaal kapot.
toen had ik toch wel weer zin in een nieuwe pony.
we zijn bij een pony geweest, en hij was heel leuk!
maar na een maand of 2 bleek hij niet goed te lopen.
en hij was niet geschikt voor de sport.
heel jammer want het beesje was nog maar 3.
toen ben ik bij een nieuwe pony geweest.
en ik had gelijk de klik!
hij was mijn topper!
nu heb ik hem, en wat ben ik blij met hem!!!

**Geplaatst**: 26-08-10 20:59

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 26-08-10 20:59

Ik denk dat het eerder een compliment is naar je oude paard

Blijkbaar heeft ie zo'n impact op jou leven gemaakt, dat je niet meer zonder een paard kan.

**Geplaatst**: 26-08-10 21:03

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 26-08-10 21:03

Gewoon doen, als jij je daardoor weer op iets positiefs kunt richten!

Ik heb vorig jaar in drie weken tijd mijn vader, oma en paard verloren. Op het moment dat ik wist dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn paard, wist ik al dat ik snel weer een nieuw paard zou zoeken, omdat ik echt een positieve draai aan alle ellende wilde geven. Mijn paard is op 1 april ge-euthanaseerd, en precies drie weken later, op 22 april, stond mijn nieuwe knapperd in dezelfde stal. Natuurlijk was dat moeilijk, en heb ik me nog vaak versproken, maar ik heb er geen moment spijt van gehad!

**Geplaatst**: 26-08-10 21:13

Geplaatst: 26-08-10 21:13

getver, de tranen springen in mijn ogen bij het besef dat ik ook nog eens aan de beurt kom.
Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik niet lang zonder zou kunnen.
Zou me ook schuldig voelen maar weet je, schuldgevoel daar kom je niet verder mee.......
Door weer verder te gaan kan je je verdriet misschien ook weer wat sneller een plekje geven.
Ik denk dat je ook tegen dingen aan gaat lopen die heel moeilijk gaan worden.
Die eerste keer op dat andere paard of dat zelfde koosnaampje uit gewoonte roepen.
Bah , dat gemis, ze zijn uiteindelijk toch onvervangbaar he?
Maar dat wil nog niet zeggen dat je geen plezier met een ander paard kan of mag hebben ook al is dat in het begin nog zo moeilijk.

Bedenk je dat als jij je rot voelt dat je paard zich ook rot voelde, dus zorg dat je je goed voelt voor het geval het dier eens langs komt waaien

sterkte met alles

**Geplaatst**: 26-08-10 22:02

Geplaatst: 26-08-10 22:02

Ik heb het zelfde mee gemaakt
Binnen een week zat ik al op marktplaats te kijken naar andere paarden
terwijl ik nog helemaal van de wereld was maar zonder paard was ook geen optie
maar iemand zei wie zegt dat je gelijk een paard vind naar je zin
En toen raakte ik in paniek en dacht wat als ik maanden moet zoeken
en wat als ik eerst maanden wacht met zoeken dan kan het wel een jaar duren voor je een paard hebt gevonden
haha nou dat is niet gebeurd hoor de tweede waar ik bij ging kijken was gelijk raak
En dus had ik binnen twee weken een nieuw paard gekocht
Heb haar nog wel een aantal weken bij de fokker laten staan want haar mee nemen was toch nog wel iets te snel voor me
maar een kleine maand na het overlijden van mijn paardje was haar box weer gevuld
het was niet makkelijk hoor maar weetje het was geen vervanging dat kan niet en zou je ook niet moeten willen
Nu meer dan een jaar later heeft dit nieuwe paardje weer net zou hard mijn hart veroverd met haar ongelofelijke karakter
Gelukkig is het een heel ander paard dan mijn eerste paard maar in het begin ben je toch aan het vergelijken
Maar dat geeft toch niet met de tijd worden ze gewoon zich zelf en hou je van ze omdat ze zich zelf zijn en niet de vervanging van

**Geplaatst**: 26-08-10 22:06

Geplaatst: 26-08-10 22:06

Ik had in 2 weken al een ander paard staan, het verdriet om je eigen paard zal gewoon doorgaan en echt niet zomaar over zijn, maar paardenhouden is en zal mijn passie blijven en ik denk niet dat ik dat ooit zomaar op kan geven.
Je moet het niet zo zien alsof je Quinty vervangt, je maakt een andere start met een ander paard

Ik ben gewoon aan een ander paard begonnen omdat ik mezelf anders alleen nog maar rotter zou gaan voelen, daar wordt niemand wijzer van.
Juist als je zo in een negatieve spiraal zit moet je dat zien te doorbreken door weer iets positiefs toe te voegen, en ik kan me niet voorstellen dat iemand je dat niet zou gunnen

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, je vervangt niemand en dat zul je ook nooit voor elkaar krijgen want elk paard is met zijn eigen persoonlijkheid uniek

**Geplaatst**: 27-08-10 03:26

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-08-10 03:26

Ik snap helemaal wat je bedoelt, ik heb mijn merrie 14 augsutus in laten slapen, al weken zwaar hoefbevangen en uiteindelijk een zoolbreuk met een fikse ontsteking.
Uiteindelijk was het voor beide partijen een "opluchting" dat ze gene pijn meer hoefde te hebben.
Het zat al in de planning om een tweede aan te gaan schaffen, begin volgend jaar, maar nu is Darmorah er niet meer en ben zo bang tegen de muren op te gaan vliegen...
Maar we hebben ons voor genomen om niet voor November met de daadwerkelijk zoektoch te gaan beginnen, we gaan dan eerst nog op vakantie en dan pas kijken, zo kan het allemaal eens wat bezinken en ook ter respect tegenover Dar.
Ik heb nog wel mazzel, ik rijd het paard van m'n tante en ben van plan om af en to bij te gaan springen bij een vriendin van mij, dus aan mijn paardrijtrekken ga ik wel komen

Ik zeg altijd: Dar word niet vervangen, maar het nieuwe paard krijgt ene plaatsje naast Dar

**Geplaatst**: 27-08-10 04:18

Geplaatst: 27-08-10 04:18

Op het moment dat ik wist dat ik mijn merrie moest gaan verkopen ben ik meteen gaan kijken voor een ander paard op marktplaats enzo.. Ik voelde me ook ontzetten schuldig en nadat ze weg was ook, maar ik denk dat het mijn manier was om het te verwerken.
Ik heb een jaar lang zonder paard gezeten en werd werkelijk gek, nu heb ik sinds een paar maandjes een nieuw paardje en ben iedere dag nog blij dat ik toch aan een 'nieuwe' begonne ben. Ik mis mijn merrie nog altijd en het was een moeilijke keus, is het soms nog wel maar uiteindelijk misschien toch het beste.

**Geplaatst**: 27-08-10 08:39

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-08-10 08:39

ik denk dat iedereen die een dier verloren heeft, dit gevoel wel herkend.
Wat denk ik belangrijk is, dat je op zoek gaat naar een ander paard en geen vervanger voor je vorige paard.
Dat paarden en paardrijden nou eenmaal in jou leven hoord maar dat je quinty niet wil vervangen.
zij zou idd niet willen dat je alleen maar verdrietig bleef om haar, dat is zonde.
De tijd die je nodig hebt voordat je echt aan een ander paard kan beginnen, is iets wat jij zelf bepaald en voelt!
Een keertje rondkijken of ergens iets afspreken kan geen kwaad, als je dan bij een paard bent, weet je ook wat dat met je doet.
Overdenk ook rustig wat je precies zoekt in je nieuwe paard.

**Geplaatst**: 27-08-10 08:46

Geplaatst: 27-08-10 08:46

Ik herken dit gevoel ook. Ik had mijn paardje in laten slapen. Heb me idd een week heel erg rot gevoeld. Het was net voor kerst gebeurd, dus ik moest wel uit huis. 1 week later ging ik al bij mijn nieuwe paardje kijken. 2 weken later wat ze van mij.

**Geplaatst**: 27-08-10 11:26

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-08-10 11:26

Ik herken het gevoel wel. Ik heb mijn meisje vorig jaar weg moeten brengen. Ook ik had na drie weken een ander paard op stal staan. Het heeft een hele tijd geduurd voordat wij daadwerkelijk een band hadden. Met het paard dat ik weg moest brengen kon ik lezen en schrijven. Nu na ruim een jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik een band heb opgebouwd met dit paard. Wat ook meespeelde was dat dit paard niet zo van knuffelen hield en niet kon genieten van een lekkere poetsbeurt.
Dit is nu gelukkig anders. Ik zal mijn meisje nooit vergeten, maar ik kan wel weer genieten van mijn "nieuwe" paard.

**Geplaatst**: 27-08-10 11:32

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-08-10 11:32

Ik ken het, ik had mijn paard verkocht, had het super daar. Dus 2 maanden na verkoop kwam er een ander op stal voor mij..3 maanden na verkoop is mijn oude paard overleden bij zijn nieuwe thuis. Toen heb ik me ook heel schuldig gevoeld..WAT als ik hem niet had verkocht had hij dan nog geleefd...?

**Geplaatst**: 27-08-10 16:12

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-08-10 16:12

heb hetzelfde, chester pas 4 weken geleden in laten slapen, ben nou alweer een paar x naar een paardje wezen kijken, ben er echt helemaal verliefd op, maar 't is zo moeilijk... maar ik weet zeker dat chester wilde dat ik weer ging rijden, dus ik ga ervoor! het is natuurlijk niet zo dat een nieuwe pony de oude vervangt, die blijft in je hart voor altijd bij je!

**Geplaatst**: 27-08-10 21:59

Geplaatst: 27-08-10 21:59

meid,doe wat je hart je ingeeft

na mijn allerliefste Cheyenne zat ik ook in een erg diep dal
ik miste mijn meisje, de loop naar haar elke ochtend het poetsen het tutten het rijden
ik had 2 weken mijn nieuwe paard gevonden
maar vergeten doe mijn meisje nooit, in 5 jaar veel plezier en veel leed gehad en voor altijd in mijn hart

en Gringo is mijn nieuwe liefde een heel ander paard dan Cheyenne maar ik ben dol op hem

waarom maanden thuis huilen,een nieuw paard helpt met verwerken

sterkte en succes met een ander paard.

**Geplaatst**: 29-08-10 21:16

Geplaatst: 29-08-10 21:16

Jeetje, ik vind het eigenlijk wel fijn om te lezen dat meer mensen dit zo ervaren.
Ik heb mijn pony onlangs helaas moeten laten inslapen en mis haar heel erg. Ook 'het op stal zijn' mis ik nu al.
Ik wil nog geen nieuw paard, maar was al wel een beetje aan het rondkijken naar een verzorgpaardje. Hierbij had ik ook een enorm schuldgevoel, maar door dit forum besef ik dat ik niet de enige ben die het zo ervaart en dat lucht wel op!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-10 21:43

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-10 21:43

Juut88 schreef:
Jeetje, ik vind het eigenlijk wel fijn om te lezen dat meer mensen dit zo ervaren.
Ik heb mijn pony onlangs helaas moeten laten inslapen en mis haar heel erg. Ook 'het op stal zijn' mis ik nu al.
Ik wil nog geen nieuw paard, maar was al wel een beetje aan het rondkijken naar een verzorgpaardje. Hierbij had ik ook een enorm schuldgevoel, maar door dit forum besef ik dat ik niet de enige ben die het zo ervaart en dat lucht wel op!

Ja! Alle lieve reacties doen mij ook heel goed. En al wist ik dat het vast niet zo was, ik had ook het idee dat ik de enige was met dit probleem }:0

Ik ben er dagelijks mee bezig, mijn oude paard, een nieuw paard en het schuldgevoel begint plaats te maken voor zin in de zoektocht. Een nieuwe zal mijn Quinty niet kunnen vervangen, maar hij kan wel een ander plekje krijgen.......

Ik ga denk ik van de week een lesje bespreken bij de manege hier in t dorp, om toch ook weer even te voelen hoe het op een ander paard is... (zal wel weer janken worden, zucht... misschien dan maar een privélesje.... anders denk iedereen dat k gek ben).

Ik merk wel dat elke stap wat opluchting geeft, en dat ik er van tevoren meer tegenop zie dan nodig is:
de eerste keer langs stal rijden ( en gauw doorkarren 8-)

)
de eerste keer op stal rondlopen (uit de auto

)
de eerste keer paardjes aaien in "zijn" wei
Mijn appeltjes geven aan "zijn" vriendjes en niet aan hem.
Ja een emotionele trut ben ik, maar paarden zijn mn leven! Dus inderdaad gewoon stap voor stap: poetsen, rijden en dan ga ik toch denk ik wel snel kijken naar verschillende paarden denk ik. Want dat rondneuzen op marktplaats zonder te durven reageren, daar schiet ik ook geen .... mee op

**Geplaatst**: 29-08-10 21:50

Geplaatst: 29-08-10 21:50

waar ik het moeilijk mee gehad heb is dat niks van mijn oude pony past op mijn nieuwe paard, op de hoofdstellen na.

en ook dat het best lang duurt voordat het zadel verkocht is
lijkt wel of dat nog niet mag, om 1 of andere duistere reden >;)

en mijn pony is al meer dan 1 jaar ingeslapen maar nog dagelijks denk ik aan haar, ook al ben ik helemaal gek op mijn nieuwe paard
niemand kan Cheyenne vervangen,ik had met haar een goede band en samen in 5 jr veel overwonnen qwa ziek zijn van haar
ze had een super karakter

ook mijn nieuwe paard is erg op mij gericht, ben toch weer op een zelfde type qwa karakter gevallen

al ziet hij er heel anders uit!!

**Geplaatst**: 30-08-10 13:15

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 30-08-10 13:15

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je naar een ander paard aan het kijken bent..
Ik weet ook zeker dat Quinty dat niet erg vind en je mss wel helpt om een nieuw vriendje te vinden.

**Geplaatst**: 31-08-10 21:42

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 31-08-10 21:42

Ik had ook vrij snel weer een nieuw paard. Voelde me daar ook heel schuldig door.

Ook toen ik mijn nieuwe aanwinst had, had ik het er nog erg moeilijk mee want die band was er nog niet zoals ik met mijn vorige pony had, we hadden zoveel mee gemaakt samen en dan moet je opnieuw beginnen, erg moeilijk!

stalgenoot van me zei toen het maakt niet uit hoelang je wacht voordat je een nieuwe koop, het moment dat je een nieuwe heb (is het na 1 week of na 1 jaar) het blijft moeilijk, want je heb toch je andere kanjer in je hoofd en in je hard!

Ik heb mijn nieuwe nu zins april ( heb in maart afscheid van mijn pony genomen) en kan nu zeggen dat ik echt van hem kan genieten en we echt een band beginnen te krijgen en er vrede mee heb dat het zo gegaan is..dat ik afscheid heb moeten nemen omdat dat het beste voor hem was!

Het komt ook bij jou echt wel goed maar geef het tijd!

**Geplaatst**: 05-09-10 11:34

Geplaatst: 05-09-10 11:34

pardy schreef:
Ik merk wel dat elke stap wat opluchting geeft, en dat ik er van tevoren meer tegenop zie dan nodig is:
de eerste keer langs stal rijden ( en gauw doorkarren )
de eerste keer op stal rondlopen (uit de auto )
de eerste keer paardjes aaien in "zijn" wei
Mijn appeltjes geven aan "zijn" vriendjes en niet aan hem.
Ja een emotionele trut ben ik, maar paarden zijn mn leven! Dus inderdaad gewoon stap voor stap: poetsen, rijden en dan ga ik toch denk ik wel snel kijken naar verschillende paarden denk ik. Want dat rondneuzen op marktplaats zonder te durven reageren, daar schiet ik ook geen .... mee op

Heel herkenbaar....
Ik heb niets meer te zoeken op de stal waar hij stond en ben dus alleen nog geweest om zijn spullen op te halen, vreselijk moeilijk

Nu heb ik 2 weken geleden voor het eerst weer (heb zelf ook een blessure dus eerder kon ook niet) op een paard van een vriendinnetje gezeten. Heerlijk om weer op het paard te zitten maar zo vreselijk confronterend!
Tegelijkertijd merk ik wel dat het 'helpt' in het verwerken om die stappen te zetten.

2 juli heb ik afscheid genomen, maar ik kan mezelf er ook nog niet toe zetten om zijn spullen uit te zoeken bijvoorbeeld. Dat is weer zo'n stukje 'afscheid' dat confronteert en wat je uit de weg wilt gaan.

**Geplaatst**: 14-09-10 09:44

Geplaatst: 14-09-10 09:44

Klinkt zeker heel bekend, mijn vorige pony is in april 2008 overleden en ze was echt een deel van m'n leven.
Elke dag was ik met haar bezig en opeens was ze er niet meer (koliek). Ik viel toen ook echt in een gat en ik ging ook al snel kijken op marktplaats.
Ik voelde me schuldig omdat het nog zo kort geleden was, maar aan de andere kant heb ik er echt geen spijt van dat ik zo snel een andere pony had. Ik snap heel goed dat je een schuldgevoel hebt, maar ik denk inderdaad ook dat je paardje zou willen dat je weer gelukkig wordt.

Ik begrijp uit je bericht dat het nog heel kort geleden is, en ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies.
Het verdriet wordt minder en je geeft het een plaatsje, maar zelf na ruim 2 jaar kan ik er nog weleens om huilen als ik er aan denk.

**Geplaatst**: 14-09-10 09:50

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 14-09-10 09:50

Klinkt bekend. Ik ben wel nadat ik mijn paard had laten inslapen gelijk de volgende dag naar stal gegaan, in zijn oude stal, bij alle mensen, zijn vriendjes, mijn kast met zijn spullen... En ze zeiden toen gelijk al: je stopt toch zeker niet met rijden he...

en na 3 weken ging ik al kijken bij mijn nieuwe paard... Ik heb zelfs nu nog wel eens een schuldgevoel, en dan spreken we ruim 2.5 jaar verder, want dit paard heeft veel meer in zijn mars en meer talent dan mijn vorige paard. En daar heb ik het nu nog weleens moeilijk mee.. Zeker als ik er niet onderuit kan het toe te geven als iemand erover begint... diep in mijn hart denk ik dan: ja dat zal wel, maar niemand zal hem ooit kunnen vervangen, ze staan naast elkaar en niet boven elkaar...

En ook ik huil nu nog weleens, vooral ook om de manier waarop ik hem verloren ben...

Heel veel sterkte met het verlies van je paard en tegelijk heel veel succes, geluk en ja, zeker ook plezier toegewenst bij je zoektocht!