Geplaatst Veel mensen hebben mijn topic gevolgd waarin ik vragen had over het laten slachten en afscheid nemen van hem.
De reacties hebben me echt gesteund en geholpen tot nu toe. Het is nog heel vers, maar ik wil toch mijn verhaal doen.... Ik hou het niet droog, maar ach dat doe ik over een week als ik vertel hoe het is gegaan toch ook niet (en jullie zien dat lekker toch niet). Ik hoop dat mijn verhaal over de manier waarop mijn paardje is heengegaan, ook anderen kan helpen om deze moeilijke beslissing te nemen. Het wordt dan ook geen verhaal over de mooie momenten, die zijn voor mijzelf... ik probeer een nuchter verhaal op te schrijven over zijn laatste uren, zodat ook anderen weten wat er op ze afkomt
Nogmaals....... Ik ga hier geen discussie beginnen over spuitje of slacht... da's aan ieder om zelf uit te maken, heb respect voor beide, de beslissing is moeilijk genoeg. daarnaast kan ik alleen maar over 1 ding meepraten, het andere heb ik niet meegemaakt.
Ik begin bij het begin......
Quinty.....
In mij zoektocht naar een paard heb ik Quinty gevonden. Precies het paard wat ik zocht: robuust, lief, bont, ruin, een echt indianenpaard waar ik vroeger als klein kind al van droomde. Hij heeft me van het begin af aan zoveel vertrouwen gegeven... ik kon met hem direct de eerste dag de weg al op zonder problemen. We hebben samen gecrost, iets wat ik nooit dacht te durven... en echt heel fijne tijden gehad de afgelopen jaren. Hij was geen dressuurtopper, springwonder of wat dan ook, maar hij deed altijd zo zijn uiterste best om te doen wat hij dacht dat je vroeg.... Hij heeft me nooit echt uitgeprobeerd, in de jaren dat ik hem heb gehad ben ik denk ik 2 x boos op hem geweest. Verder kon dat niet omdat hij zo zijn stinkende best deed voor me.
Wel is hij van het begin af aan een zorgenkind geweest.
Toen ik m net een maand had is hij tijdens een buitenrit getrapt door een ander paard. Zijn griffelbeentje was gebroken dus hij moest daar direct aan worden geopereerd. Door die breuk had hij echter meteen een ander been geforceerd en een zware peesblessure erbij.
We hebben weken en weken en weken het pad van de manege op en neer gewandeld, maar uiteindelijk ging het weer beter. (dat wandelen is niet leuk, maar wel erg goed voor je band met je paard)
In de jaren daarna hebben we ups en downs gekend, maar regelmatig had ik een raar gevoel als ik m reed. hij leek niet helemaal rad, maar bijna niemand kon iets aan hem zien...
Telkens heb ik mijn eigen gevoel gevolgd en ben toch naar de dierenarts gegaan, ook al werd er regelmatig gezegd: je bent te lief voor hem, hij is lui, je moet hem er doorheen rijden, etc. etc.
Ik wil iedereen meegeven: blijf je gevoel volgen, want niemand kent je paard zoals jij hem kent.
Ik had namelijk telkens gelijk! dan weer een verstuiking, dan weer een lichte peesblessure, maar telkens moesten we weer op rust. dan weer opbouwen en dan naar een tijdje was er telkens weer iets anders. Het was ook telkens aan een ander been.
Foto's zijn gemaakt, echo's, hij is op meerdere plaatsen ingespoten......
Het mocht allemaal niet baten, vorig jaar zomer heeft hij 3 maanden op het land gestaan. Daarna zijn we telkens weer rustig gaan opbouwen, tot ik het gevoel had dat het weer niet goed ging, en er dus weer een volgende blessure kwam opzetten.dan weer rust ogf medicijnen, dan weer opbouwen enz. Dus iets anders dan opbouwen heb ik niet meer gedaan, en die periodes werden ook steeds korter.
Wat me wel goed heeft gedaan... De dierenarts heeft duidelijk gezegd dat dit oude blessues zijn die helaas nu naar voren komen, maar dat ik daar niets aan heb kunnen doen... ik was zo bang dat ik iets verkeerd deed! Daarnaast werd aangegeven dat Quinty heel moeilijk toonde dat er ergens iets niet goed zat. Hij kon lopen met zijn oortjes erop alsof ie de grootste lol van zn leven had, terwijl er op foto's en echo's duidelijk grote problemen te zien waren, waarbij een ander paard al niet meer vooruit had gegaan.
De beslissing.....
In mei hadden we weer zo'n dierenartsenbezoek, waarna ik met een grote kater thuis kwam. Zowel de dierenarts als ik hadden een beetje het gevoel dat we alle opties hadden gehad. We hebben hem nog 1 keer in laten spuiten in zijn benen en gezegd: op hoop van zegen: als zijn voorbenen het nu even volhouden hebben we nog een kans dat hij er echt weer bovenop komt. Ik ben toen al erg gaan nadenken over wat ik zou willen dat er met hem gebeurde als hij er niet boverop zou komen. UIteindelijk had ik zoiets van... wat er ook geberud, hij blijft deze zomer lekker bij mij in de wei!
Ik zag er wel heel erg op om op vakantie te gaan als hij niet goed zou zijn. Toen heeft hij mij nog 1 kadootje gegeven... vlak voordat ik op vakantie ging voelde hij voor het eerst sinds anderhalf jaar weer goed. Niet het twijfelachtige wat ik daarvoor telkens had, maar echt rad!
Ik ben dan ook met een gerust hart op vakantie gegaan en heb een heerlijke tijd gehad, met de gedachte dat hij ook eindelijk geen pijn leek te hebben.
Toen ik terug kwam en met hem een staprondje op de harde bodem ging maken (met volgens afspraak met de dierenarts af en toe een klein stukje draf rechtuit) liep hij eerst goed, maar bij het tweede kleine stukje draf leek het of hij zich verstapte..... Vanaf dat moment liep ie weer als daarvoor. Kreupel, niet heel erg, maar duidelijk niet rad. 2 dagen aangekeken maar het werd steeds erger, dus toch maar weer naar de dierenarts met lood in mn schoenen. Daar bleek dat zijn benen toch weer zoveel slechter waren geworden dat het niet meer te verhelpen was. Samen met de dierenarts heb ik besloten dat het zo niet langer kon. Ik kon mijn vriendje niet nog langer pijn laten lijden............
Een moeilijk besluit.....
De dierenarts vroeg wat wil je.... een spuitje of de slager.... ik had daar wel al over nagedacht en dacht om de een of andere reden aan de slacht, maar vroeg..... wat zou jij doen....
D.A. zei: Het uiteindelijke resultaat is hetzelfde, beide manieren zijn diervriendelijk, alleen kost het ene zo'n 400 euro en bij het andere krijg je er 600. Je hebt al meer voor hem betaald dan hij op papier waard is en voor hem maakt het echt niet uit.
(hij zal het iets anders hebben gezegd, hij heeft me geen woorden in de mond gelegd ofzo)
Zijn reactie heeft me gesterkt en eigenlijk meteen daarna viel het besluit...... Quinty gaat weg, hij mag niet langer pijn leiden, dat heeft hij niet verdiend.
Dus ik met tranen naar huis, heb heel bokt nagelezen en uiteindelijk besloten dat Nijkerk de beste optie was voor mijn lieverd. zie ook het topic hierover. Een paar dagen later gebeld en ja hoor vrijdag de 13e was de dag.
Het heeft 2 weken geduurd, waarin ik heb geprobeerd afscheid te nemen, maar hoe doe je dat? Q liep om me heen en had door dat hij continu wat lekkers kreeg toegestopt. Ik janken en hij vrolijk snuffelen naar meer.......... moeilijk hoor om dan afscheid te moeten nemen. Je hebt continu een dof gevoel in je lijf, de hele dag door en 's avonds loopt het onderwerp van alle ellende vrolijk snuffelend om je heen!
Achteraf waren 2 weken ook eigenlijk te lang voor mij.... het vreet aan je......
Verder gaan er zoveel dingen door je heen: hoe zal het zijn als hij er niet meer is, moet ik een liedje bedenken waarin ik hem "herdenk", moet ik zijn manen/ staart eraf halen? of zijn hoefijzers? ga ik een ander paard nemen, hoe kan ik een paard vinden dat zijn plaats kan innemen? Zal hij het voelen, zal hij het me kwalijk nemen, tegen wie moet ik het allemaal zeggen? Zal ik huilen? huil ik te veel, huil ik te weinig? Maak ik er teveel drama van? Nou ja... zomaar wat gedachten die door mijn hoofd hebben gespeeld, sommige stom, sommige gedachten zoals: een ander paard, voelden als verraad aan Q, maar ja ik kan mijn gedachten niet tegenhouden en weet ook wel dat hij het zal begrijpen.
Maar ja... toen kwam de dag.....
De avond ervoor nog lekker staan tutten met hem en uiteindelijk al mijn moed verzameld en een stuk van zijn staart en manen geknipt. Dat was iets waar ik heel erg tegenop zag. Ik wilde hem zien tot op het laatst zoals hij was en niet met een halve staart en manen.
Maar hoe ik het heb gedaan weet ik niet, je kon het in elk geval niet echt zien.
Ik had de laatste dagen ook veel foto's gemaakt. Eerst wilde(kon) ik geen foto's maken want ik vond de gedachte erachter zó erg! Maar uiteindelijk besefte ik... als ik het nu niet doe, kan het ook nooit meer. foto's en haar kun je weggooien, maar als je het niet hebt, heb je zelfs díe keuze niet meer.
OKe... staart geknipt en terug gezet in de wei....... En dan moet je weglopen.....voor de laatste keer, met in je achterhoofd....... morgen is het over...........
VERSCHRIKKELIJK is dat!
Afijn Toen was het vrijdag de 13e. bijna niet geslapen, gelukkig moesten we al om half zes vertrekken.
Ik heb hem nog even gepoetst en wat lekkers gegeven en toen kwam de trailer. Vanaf dat moment heb ik de knop omgezet en heb hem op de trailer gezet. Geen afscheid meer, anders voelt hij dat er wat is en dat wilde ik niet. Hij moest gaan zoals hij altijd was... vrolijk en onbezorgd.
Ik ben meegereden naar Nijkerk, onderweg met de mensen van stal erover gepraat. verdrietig maar vrij rustig. Toen we in Nijkerk aankwamen kreeg ik een gevoel van misselijkheid wat ik eigenlijk nu nog heb. Ik denk dat het een soort van hyperventileren is ofzo... in elk geval verkeerd ademhalen, waardoor je maag omkeert.
Aangekomen op havenstraat 3 (dat adres vergeet ik ook nooit meer) werd zijn paspoort overgepakt en werd gevraagd of we nog even boven wilden zitten want de keuringsarts moest nog komen. De mensen daar waren erg aardig en meelevend. Niet sentimenteel, maar rustig en duidelijk. Dus wij naar boven, Beneden in de hal hing een jas met wat bloed eraan en boven hingen een paar staarten van paarden, ik dacht toen ook van he bah, maar dat was niet van Q dus deed me niet zoveel.
Bovenaangekomen vroegen ze wat ik wilde drinken, ik een glaasje water en vanaf dat moment had ik door dat ik ontzettend zat te trillen. Zo'n gevoel alsof je zware koorts hebt of zoiets..... Overal daar in het kantoortje hingen spreuken van: "het komt goed" "beter iets verliezen waarvan je hebt gehouden, dan nooit ergens van te houden" (ofzoiets).
Dhr. van de Veen en nog 2 mensen waarvan ik de namen in mijn ellende niet gehoord heb hebben gewoon wat zitten praten... over hun eigen paarden en dat ze het zelf ook niet leuk vinden, maar dat ze het doen met het idee dat het het beste is voor een paard. Door het gepraat en de nuchtere, niet confronterende manier van praten, werd ik weer ietsje rustiger.
Van tevoren was gevraagd of we nog afscheid wilden nemen van tevoren, en of we hem direct vanaf de trailer wilden "doen of dat we hem er even uit wilden halen en even aan het halster latenstaan tot het zover was. maar we zeiden: laat hem maar op de trailer staan en dan straks liefst zo snel mogelijk "weg".
Voor wie er niet bij wil zijn, trouwens nog een optie: ze hebben daar formulieren die ze door de keuringsarts laten stempelen. Die sturen ze desgevraagd op naar de eigenaar, daarop staat dat het paard er echt niet meer is, dan hoef je ook niet bang te zijn dat hij via de achterdeur is doorverkocht, zoals je zo vaak hoort.
OK wij weer naar beneden, ik heb hem van de trailer gehaald (weer verstand op nul) wortel in zn mond en ik zag hem verwonderd kijken: "he wat leuk, waar ben ik nu toch weer?" hem hem aan één van de mannen gegeven en ben weggelopen. Binnen 10/20 seconden hoorde ik een plop. Geen harde knal geen paard horen vallen, alleen het geluid van een soort luchtdruk pistool.
Het was voorbij...............
Ik heb mn ogen uit mn kop gehuild en doe dat nu nog de hele dag door, maar heb wel een "goed" gevoel bij het geheel.
Hij heeft echt niks gemerkt. Volgens mijn stalgenootjes (die allemaal bijna evenveel moeite hadden met het afscheid) had hij niet eens tijd om te kijken waar hij was en had hij zijn wortel nog niet op. 1 van de meiden wist nog niet of ze het wilde zien, maar het was al gebeurd voordat ze er over kon nadenken, zo snel. Ze vertelden ook dat ze hem nog even een vriendelijk klopje op zn hals gaven en het een erg mooi dier vonden, dus geen koude mensen die slagers.
We kregen zijn paspoort terug en zijn naar huis gereden. Ik was echt kotsmisselijk en had hoofdpijn van de emoties, maar aan de andere kant toch een gevoel van rust... het is gebeurd, het is nu echt.
Ook al sta ik 100% achter mijn beslissing, toch voelt het nog wel een beetje als verraad... wie ben IK dat ik dit heb besloten? waarom kon hij niet even praten en zeggen wat hij zelf het liefste zou willen?
Maar ik weet ook dat een paard als hij het niet verdiend om altijd maar pijn te hebben en dat als er een paardenhemel bestaat, dat hij als eregast wordt uitgenodigd, want er zat geen slecht haartje aan zn lijf!
Mocht ik ooit weer voor zo'n moeilijke keus staan, dan ga ik weer naar Nijkerk, hun respect en liefde voor paarden is zo duidelijk aanwezig, dat ze echt hun best doen om het voor je paard zo "makkelijk" mogelijk te maken.
Een teken van boven?.......
Ik ben thuisgekomen, kotsmisselijk, doodop en radeloos van verdriet. Ben met een aspirientje op bed gaan liggen niet in staat te slapen, niet tot iets in staat. Toen ging het regenen......
Heel heel hard en echt maar een paar minuutjes, heel vreemd. Ik keek naar buiten en zag een regenboog.
Nu geloof ik niet zo ik tekens van boven en ben niet zweverig ofzo, maar..... Dit was zo vreemd en zo speciaal..... Dit bracht meteen rust.... Ik weet niet wat ik er mee moet en het gaat al mijn nuchterheid te boven, maar voor mijn gevoel was het Quinty die zei: "Het is goed zo, ik ben gelukkig".
oliebol.... nu heb ik het het hele verhaal droog kunnen houden, en bij de laatste zin breekt het zweet me weer uit!!!!! Dat hij tot op het laatst zo lief is voor mij en me een regenboog zou sturen..... dat kan alleen hij (áls het al mogelijk is)
Daarom...
Lieve Quinty, bedankt voor alles, ik ga je vreselijk missen, en zal altijd met een glimlach aan je terugdenken. Je hebt me zoveel gegeven, dat zal niemand helemaal kunnen begrijpen, alleen jij en ik.
Het ga je goed........
Zo... dat was mijn verhaal, ik weet niet of iemand hier op zit te wachten, kan t me eigenlijk niet voorstellen, maar ik ben het in elk geval even kwijt. Verder moet ik maar zien hoe ik de komende dagen/ weken doorkom. Ik heb in elk geval juist door dit soort verhalen op bokt (vaak via pb) een voor mij goede keuze kunnen maken en weet dat er nog heel veel anderen met zo'n groot dilemma zitten.
Ik wens iedereen heel veel sterkte die dit nog moet doormaken en wil nog 3 dingen zeggen:
1 Je bent niet alleen!
2 denk aan alle mooie dingen die je paardje je heeft gegeven en maak de juiste keuze, jij weet zelf het beste wat goed is voor jouw paardje!
3 Op die mooie groene weide, zal mijn Quinty jouw paardje opwachten en begroeten. Mán wat zullen ze een lol hebben samen!
. Ik hoop dat je het straks een plekje kunt geven... 
