Geplaatst Ons verhaal begon ruim 7 jaar geleden toen ik als 8jarige? paard ging rijden op een manege.
Ik kwam er voor het eerst en zag gelijk al een prachtig paard in de stal staan met het naambordje 'Queeny' erboven.
Wo dacht ik daar zou ik toch wel op willen rijden.
Maarja wat verwacht je als klein meisje tussen oudere in de les? Kom je echt niet op zo'n paard
Tot de manege stopte zo'n 5 jaar geleden. Veel paarden werden verkocht, maar ook een aantal verhuurd.
Zo heb ik het 1e jaar een Haflinger gehuurt totdat ik elke week op Queeny werd gedropt en nog geen maand later haar toen huidige huurder stopte wegens tijdgebrek.
Het klinkt gek maar in die 1 maand tijd en dan 1x per week op haar te hebben mogen rijden wist ik al dat ik met haar verder moest gaan ze moest tenslotte ook iemand hebben die haar liefde, zorg en de nodige aandacht gaf.
Mijn ouders zagen het niet zitten, zo'n groot paard (nouja 1.64?) die plat door de bocht heen galopeerde, ontiegelijk hard.
Nouja als je ouders het er niet mee eens zijn, waarom dan niet stiekem huren, m'n stalgenoten en eigenaresse werkte tenslotte mee aan dat plan
.Zo kregen mijn ouders begrip voor het feit dat ik met Queen verder wou en maanden verstreken en ze zagen hoe gek ik op haar was, ook andersom overigens.
Zo begon dus ons avontuur die ruim 3 jaar heeft mogen duren.
Het 1e jaar was nog een drama, Queen was geen eenvoudig paard, echt niet, al leek het wel zo van een afstand.
Het 1e jaar was al gou voorbij ik vond dat er eens wat actie moest komen, ik ging grondwerken, werken aan onze band en maakte keuzes voor onszelf.
In 3 jaar tijd hebben we nu zoveel meegemaakt en doorgemaakt wat ons allemaal zo dicht bij elkaar heeft gebracht: Wedstrijden rijden, op buitenrit gaan en zwemmen in de wiel, nieuwe takken van de sport ontdekken, vrijheidsdressuren en de overstap maken naar het bitloze rijden.
We hebben ook veel blessures en DA'en bezoeken mee moeten maken, blessures waarvan men dacht dat de revalidatie 1 jaar zou zijn en de garantie er niet zou zijn of het nooit zo zijn zijn als het was.
Maar ze kwam er allemaal bovenop, mijn sterke meid. We vochten er samen tegen en samen kwamen we er doorheen
Maar toen kreeg ik op 22 Januari 2010 mijn eigen paard,
Wegens mijn examenjaar en de winterperiode (stal was buiten zonder verlichting) had ik dus geen tijd meer voor Queen. In mijn weekenden of vakanties kon ik afentoe nog wat grondwerken en heb 1x kunnen rijden. Ze had gelukkig wel een andere huurder maar blijkbaar was die aandacht toch niet genoeg..
Ze kreeg schuurplekken, zat slechter in haar vacht & vel, ze ging er echt naar haar leeftijd (26) uitzien.
Of dat nog niet alles was, op een Zaterdag ochtend begon een regelrechte ramp.
Ik haalde Queen uit haar stal om haar op de bak te zetten zodat ze lekker kon rollen en doen.
Ik keek alleen al naar haar hoofd toen ze de stal uit liep en ik zag al dat er iets niet goed zat.
In 1e instantie keek ik naar de achterbenen omdat ze hier vorige zomer een toen waarschijnlijke peesblessure aan had (wat achteraf niet zo bleek te zijn). Maar niks aan het handje.
Vervolgens de voorbenen, kassa het linkervoorbeen was warm maar niet bepaald erg dik.
Ik besloot direct te gaan koelen en de DA te bellen, ik voelde me er namelijk niet goed bij.
De DA zou langs komen en naar het koelen ben ik met haar naar de bak gestapt.
Met de stap die ze zette ging ze beroerder lopen, tot ze gewoon hinkte, ze wou gaan liggen van de pijn maar moest haar overeind houden omdat ze anders niet meer omhoog zou kunnen komen.
De Dierenarts bleef maar weg dus ik besloot te bellen omdat ze elk moment gewoon neer kon storten.
Zoals altijd net als je beld komen ze aan..
Maardus antibiotica gehad & pijnstilling, er bleek een ieterig peuterig wondje te zitten op de verdikking, dus waarschijnlijk een naar binnen geschoten infectie.
Maar weken verstreken, het been werd als maar dikker, Queen kreeg steeds meer pijn.
De DA kwam bijna dagelijk langs voor antibiotica's en andere medicijnen, maar niks hielp.
Het was meivakantie en tuurlijk ik ging op vakantie met mijn ouders. Ik had die dinsdag nog gesmst hoe het met haar ging, nou het ging goed zeiden ze.
Ik kwam terug van vakantie en las dat het vanaf de donderdag niet meer goed ging.
Zondag 9 mei ging ze naar de kliniek voor onderzoek, iedereen had er volste vertrouwen in dat alles goed zo komen.
Ze was tenslotte al die 26 jaar sterk geweest, ze was een echte vechter en gaf nooit op.
Totdat ik Maandag ochtend niksvermoedend les had van mijn instructrise.
Ze bleef bij aankomst al vermoedelijk lang in de auto zitten te telefoneren en pakte vervolgens mijn moeder, die ook op stal was even apart.
Maar ik had echt geen flauw idee..
Nadat ik had gelest en langs de bak zat te kijken kwam mijn instructrise ineens naast mij zitten en pakte mijn hand.
Ik dacht: 'Wat krijgen we nu weer'.
Het 1e was ze zei was: 'Marieke luister goed, Queeny komt niet meer terug'
Ik was stil, dacht na, want ik wou het niet geloven, dit kon toch niet.
Totdat ik tegen mezelf zei dat het echt zo was barstte ik in volle tranen uit.
Mijn meisje die ik 8 jaar heb gekend, 3 jaar mijn leven mee heb kunnen delen, mijn vriendin, mijn steun, mijn vertrouwen, mijn alles.
Mijn instructrise vertelde dat ze die dag rond 4 uur zou worden ingeslapen, ze had waarschijnlijk infecties in haar benen maar het was zo erg dat de DA'en zoiets nog nooit hadden meegemaakt.
Ze konden haar operen, maar het zouden zware operaties zijn onder narcose, die regelmatig herhaald zouden moeten worden. Daarbij konden ze niet garanderen of de operatie wel helemaal zou slagen en of ze nog pijnloos verder zou kunnen leven. Dan is de beslissing vrij gou gemaakt, een 26 jarig paard kan je zoiets niet aan doen, haar lichaam kon gewoon niet meer, anders had ze wel gereageerd op al die (20) antibiotica's die ze heeft gehad.
Ik ging die middag dus nog voor 4 uur naar de kliniek om afscheid te nemen, het was zwaar de afscheid want ik kon me nogsteeds niet beseffen dat ze nooit meer terug zou komen.
Overigens besef ik het me naar bijna 1 maand nogsteeds niet, ik kijk elke dag nog in haar stalletje of ze er staat, ben elke keer nog geneigd haar naam te roepen als ik aankom op stal, Ik wil haar elke keer nog gedag zeggen als ik wegga, Ik wil elke dag nog haar steun waar ik altijd zoveel aan had. Maar het is er allemaal niet meer.
De tranen stromen elke dag nog over mijn wangen, waarom het haar had moeten overkomen.
Queeny, 01-01-84/10-05-10.
Elke dag nog een groot gemis.
Meisje, ik wil je bedanken voor al die mooie jaren die ik met jou heb mogen delen
Nog eens, sterkte marieke! 
