Geplaatst Afgelopen donderdag 3 december, ontving ik een telefoontje wat mijn hele wereld heeft doen instorten.
Ik moest naar stal komen, het ging niet goed met Sundance. Hij was uitgebroken met zijn vriendinnetje Xantha en hij liep op 3 benen. De dierenarts was al onderweg.
Ik wist het meteen. Hij had zijn been gebroken. Dat kon niet anders. Mijn stoere Sundance liet nooit pijn zien. Nooit... Dus als hij op 3 benen stond, dan kon het niet anders als dat zijn been gebroken was. Ik wist het gewoon...
Sundance, mijn kanjer... Zo'n blij en vrolijk paard. Zo enthousiast en overal voor in. In de bloei van zijn leven...
Ooit heb ik hem beloofd dat als hij een been zou breken, dat ik hem zou laten gaan. Hoeveel pijn het mij ook zou doen. Ik had gezworen hem nooit die lijdensweg te laten doorstaan...
Met die gedachte rij je als een idioot naar stal, niet wetende wat je zou aantreffen. "Misschien valt het wel mee", denk je nog. Hoe lang zou het duren, voordat je met hem op de kliniek zou zijn? Nog even denk je aan alle keren dat hij weer iets had uitgespookt en daar iets bij had opgelopen. Toen viel het toch ook mee?
Eenmaal op stal aangekomen rende ik de stallen in. "Anita? Waar ben je? ", "Debby? Viv? Waar zijn jullie?" Niemand te bekennen, enkel de ijzige stilte en af en toe het gebries van de paarden die op stal stonden.
Ineens hoorde ik mijn hondje blaffen en ik zag hem richting de paddock rennen. Ik ben er meteen achteraan gerend. Direct zag ik Debby staan met de dierenarts. De dierenarts schudde mij in mijn voorbij gaan nog snel de hand, terwijl ik rondkeek of ik Sun zag staan.
Ik zag Sun iets verderop staan. In eerste instantie dacht ik dat ik hem zag grazen. Ik dacht nog: "Gelukkig, het valt mee. Hij staat alweer op 4 benen".
Terwijl ik naar hem toe rende, zag ik dat hij niet degene was die op 4 benen stond. Het was Xantha. Sundance stond erbij. Op 3 benen. Zijn rechterbeen angstvallig naar voren tillend. Terwijl ik hem van achteren benaderde zag ik meteen al dat het niet goed was. Zijn been was direct onder zijn knie afgebroken. Zijn onderbeen wees naar rechts. Je kon vanaf een afstand al zien dat het gebroken was. Hij werd door 3 meiden op de been gehouden omdat hij zich om wilde laten vallen.
Ik liep naar hem toe en heb direct zijn hoofd gepakt. Sundance legde hierop zijn neus in mijn nek en gaf mij hierop een heleboel kusjes in mijn nek en op mijn wang. Ik heb mijn wang tegen die van hem gelegd en fluisterde: "Ik heb het je beloofd, ik laat je gaan". Sun heeft vervolgens zijn neus in mijn nek gelegd en daar laten rusten.
De dierenarts kwam vervolgens aan lopen en ik heb hem gezegd dat het niet goed was en dat hij Sun direct in moest laten slapen. Meteen. De dierenarts gaf aan dat dit inderdaad het beste was. Een van de meiden vroeg mij of ik het zeker wist. En of er niets meer aan te doen was. Ik heb haar hierop gezegd dat ik gezworen had dat ik hem zou laten inslapen en dat dit nu moest gebeuren. Ik kende mijn paard en ik had de schade gezien. Dit was kapot en niet meer te maken.
De dierenarts zei hierop dat er eventueel nog wel een foto gemaakt kon worden om te zien wat de schade dan precies was. Ik gaf aan dat ik dit niet wilde omdat ik zo ook wel kon zien dat dit gebroken was. De dierenarts pakte hierop het onderbeen van Sun en kon hem zo ronddraaien. Sundance verging van de pijn en ik schreeuwde het uit: "G odverd omme, laat dit paard NU inslapen. Alsjeblieft!!!" De dierenarts gaf aan dat hij er inderdaad helemaal niets meer mee kon en dat inslapen de enige juiste beslissing was... Op de een of andere manier was de dierenarts ook van slag. Hij klonk warrig en had overduidelijk niet verwacht dat ik de knoop zou doorhakken nog voordat hij een diagnose had gesteld. Hij liep terug naar zijn auto. Het leken wel uren voordat hij terug kwam lopen. En toen hij terug kwam was hij het flesje met daarin de vloeistof vergeten. Al die tijd stond mijn lieve Sun te creperen van de pijn...
Uiteindelijk was de dierenarts er met zijn spullen. De eerste spuit veroorzaakte een roes en SUn werd direct rustig. Zijn hoofd zakte, zijn oortjes gingen naar voren en de pijn in zijn ogen maakte plaats voor een hele zachte blik. Heel zachtjes begon hij te hinneken. Eerst naar mij, alsof hij wilde zeggen: "Bedankt baas, huil maar niet om mij"... Hele rustige en zachte hinnekjes. Pijn was niet te horen. Helemaal niet. Het waren hele lieve hinnekjes.
Hij bleef maar hinneken en ik vroeg mij af naar wie hij aan het hinneken was. Ik draaide mij om om te zien naar wie hij keek en ik zag dat Xantha iets verderop stond te kijken. Ik vroeg of ze haar dichterbij wilden halen, zodat ook zij afscheid kon nemen. Sun stopte met hinneken en Xantha snuffelde zijn hele hoofd af. De tweede spuit zorgde ervoor dat hij ging liggen. De dierenarts waarschuwde ons nog dat het wel eens gepaard kon gaan met slaande bewegingen en dat we uit moesten kijken. Ik nam het risico. Ik heb de hele tijd zijn hoofd vastgehouden. Ik wilde niet dat zijn hoofd op de grond zou vallen.
Hij is heel rustig gaan liggen en zakte al vrij snel weg. De laatste en fatale spuit is gegeven en mijn lieve Sun was niet meer. Hij heeft niet gevochten, hij is heel vredig ingeslapen met zijn oortjes naar voren temidden van iedereen die van hem hield. Ik, Anita, Debby en Xantha. Direct nadat hij was ingeslapen heeft Xantha zijn hele hoofd afgelikt. Ze is vervolgens heel rustig bij hem weggelopen...
Ik weet niet hoe lang ik nog bij hem heb gezeten. Je wilt niet weggaan, omdat je weet dat je hem nooit meer zal zien... Deb heeft een plukje haar uit zijn staart geknipt. Ik kon het niet...
Mijn hondje Cooper is al die tijd bij mij gebleven. Nadat iedereen mij even alleen gelaten heeft en ze mijn hondjes ook mee wilden nemen, wilde hij niet mee. Hij is tegen Sundance aan gaan zitten en is al die tijd bij mij gebleven...
Uiteindelijk heeft Anita mij meegenomen. Ik wilde niet bij hem weg. Je weet dat je hem nooit meer terug zult zien. Oh, wat is dat moeilijk.
Ik heb mijn belofte aan hem gehouden. Maar god, wat doet het pijn...
Van elk ander paard had ik dit kunnen handelen. En natuurlijk, het zal mij altijd vreselijk veel pijn en verdriet hebben gedaan, maar mijn sterke Sun, ik kan hier niet mee omgaan... Ik kan het niet bevatten. Ik ben helemaal gebroken.
Ik wilde ze die dag om 6 uur binnenzetten, maar door omstandigheden heb ik dit toen niet gedaan. Als ik dat wel had gedaan, was dit nooit gebeurd, want om 7 uur was alles nog rustig... Mijn hart is gebroken... echt gebroken...
Mijn lieve, lieve Sun is niet meer. Wat moet ik zonder hem? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen..
Rust zacht, lieve, lieve Sun...
Citaat:Nog even een kusje en zeggen dat ik van je hou
Nog even een knuffel hopende dat dit moment nooit eindigen zou
Nog even een aai, over jouw lieve trouwe hoofd
Nog even die gedachte aan wat ik jou toen ooit eens had beloofd
Nog heel even kijk ik jou in jouw lieve bruine ogen aan
En heel eventjes hoorde ik je zeggen: "Dag baas, het is nu tijd om te gaan"
Old cowboys never die, they just mount another horse and fade away into the sunset.
Only this time, they mounted mine...
