Hij heeft de mooie leeftijd van 35 jaar mogen bereiken en is dus echt bezweken aan ouderdom. Zijn benen wilden niet meer, hij viel in, zelfs van de zomer had hij het al moeilijk. Pommetje, zoals hij heette, is voor mij en alle meiden na mij, een prachtige leerpony geweest. Een pony die altijd wilde werken, je niet blijer kon maken dan hem meenemen naar de springwei. Sinds zijn 25e staat hij eigenlijk met pensioen maar omdat hij dit nooit kon verkroppen, heeft hij tot zijn 30e nog een paar dagen per week gelopen. Daarna heeft hij de veulens en jonge pony's op mogen voeden, wat hij met veel plezier deed

Nog zie ik hem door de wei rennen met veullie, haar een tik geven omdat ze te brutaal was. Ik zie aan haar dat ze hem ook mist, ze hinnikt steeds in het niets. Gelukkig hebben de paarden afscheid mogen nemen van de pony die het langste van allemaal op stal was en ook de enige pony was die nooit weg zou gaan.

Nu is hij niet mijn eigen pony. Maar dankzij hem hebben paarden mijn hart veroverd, dankzij hem heb ik leren rijden en van hem heb ik geleerd wat je wel en niet kan doen met een pony. Ik zal hem nooit vergeten en ondanks dat ik erg verdrietig ben, heb ik er vrede mee. Hij is in een betere wereld op de eeuwige weides.
Pom, professor, we zullen je allemaal missen
