Geplaatst Liefkozend noemden we je "omaatje". Je mocht bij ons lekker van je pensioen genieten, gewoon lekker vreten en niksdoen, alleen maar gezelschap zijn voor Chad, mijn jonge Tinkertje. En gezelschap was je ook! Uren konden jij en Chad samen kroelen en knuffelen in de wei, en je genoot duidelijk van je rust, het eten en de vrijheid die je kreeg.
In de winter kreeg je het wel zwaar, je eetlust nam af en je werd magerder dan ooit, dat terwijl het al zo moeilijk was om je op gewicht te krijgen en houden. Maar met veel kunst en vliegwerk pepten we je weer op en in het voorjaar bloeide je weer helemaal op, je kwam weer prima door je haar heen en in de zomer leek je weer een jonge pony - je rende, speelde en af en toe kon er zelfs nog een bokje van plezier van af!
Regelmatig kreeg je ook bezoek van de buurkinderen, dan was je helemaal in je sas! Die aaiden, poetsten en knuffelden je helemaal plat én brachten allemaal lekkere dingen voor je mee. Met je oortjes ferm naar voren gepriemd stond je doodstil te genieten van al die aandacht, speciaal voor jou.
Angst voor de naderende winter had ik al, maar dat er zó snel een einde zou komen, had ik niet verwacht.....
Gisteravond vond ik je.... Ik wilde je binnen halen voor het eten, maar je kwam niet. Chad kwam wel zoals gewoonlijk, maar jij wilde niet. Omdat het donker was, stuurde ik de hond om je te zoeken. Toen ik luid geblaf hoorde wist ik dat het mis was. Ik rende de wei in en daar lag je, op je zij in een plas water. Je hief je koppie op en hinnikte zacht naar me. Uiteindelijk kreeg ik je met moeite overeind en naar de stal, waar je direct weer ging liggen. Ik deed je kletsnatte deken af, gooide een paar balen stro in de stal er bij zodat je goed warm en droog kwam te liggen en begon je direct droog te wrijven. Je trilde over je hele lichaam en je was helemaal uitgeput.
Toen mijn man kwam zei ik dat hij het over moest nemen en dat ik de DA zou gaan bellen. Die kwam met spoed aangeraced gelukkig.
Wat ik van binnen al wist bevestigde hij helaas ook: Jouw lichaam was het aan het opgeven.... Je oogwit was helemaal geel, wat teken was dat je lever niet meer goed functioneerde, en verder kon je niet meer opstaan, je spieren deden niet meer wat ze moesten doen.
Ik keek in je oogjes en ik zag ook dat je zó veel pijn had. Ik keek de DA aan en zei: Het is genoeg geweest, ze hoeft niet te lijden. Ook hij vond dat dit de beste beslissing was.
De bevestiging dat ik de juiste beslissing nam, kwam nogmaals toen jij, buiten de stal op het stukje paddock waar je de injectie kreeg, direct door je benen zakte. Jouw lichaam was op en klaar met strijden. Binnen 5 minuten stond jouw hart stil. Een tweede injectie was niet eens nodig. Jouw hart, dat zo liefdevol was en groots, dat gemaakt heeft dat ik zó veel van je ben gaan houden in die anderhalf jaar tijd dat ik je had....
Wat nu nog rest is leegte en verdriet. Ik had je nog zó graag meer tijd willen geven. Wat mij sterkt is dat je tot op je laatste dag vrolijk en blij was - die ochtend heb ik je nog bokkend en blij de weide op zien rennen, dat geeft wel troost. En om 5 uur zag ik je nog grazen, dus lang heb je niet geleden.
Liever had ik het anders gezien en had ik je tot in lengte der dagen bij me gehouden. Je was dan wel geen rijpaardje of misschien ook niet moeders mooiste, met je resterende vijf tanden en wat mottige vacht, maar hoe klein en teer je er ook uit kon zien, ik hield wel zielsveel van je lieve Cis! En je zult gemist worden, door mij, door Mark en vooral ook door Chad.
Ik zie je, aan de andere kant van de regenboogbrug...
Dan zit je écht in jezelf te herhalen - het is maar een omhulsel, het is maar een omhulsel..... het doet je van binnen zoveel pijn dat ze jouw pony zo met die grijper in die bak flikkeren (een ander woord heb ik er niet voor, sorry).