Jij was onze droom, een combinatie uit twee hele gave paarden, onze eigen merrie en een gave hengst. Daar moest iets prachtigs uitkomen en dat gebeurde op 28 mei 2004, een prachtig donkerbruin hengstveulen, er zat niets wits op Een naam kon ik moeilijk bedenken maar ineens viel hij in, weet nog precies waar ik liep toen ik op de naam Denzl kwam. Denzl was een evenbeeld van zijn moeder met de prachtige ogen van zijn vader. Hij had karakter, en of! Hij bepaalde wanneer het tijd was om te penny’en, dan kon hij vol trots bij je staan en liet hij zich knippen en scheren, maantjes netjes en staart uit de klit. Daarvoor hoefde je hem niet vast te zetten, hij stond en wachtte netjes af. De hoefsmid accepteerde hij prima, maar gewoon je werk doen, geen gemiemel, voetjes pakken en bekappen, loslaten en doorgaan naar de volgende en wanneer de hoefsmid hem dan toch eens een beloning gaf gingen zijn oortjes in zijn nek en zwaaide hij zijn hoofd. Gewenst gedrag nee, maar hij mag best aangeven dat hij hiervan niet gediend was, bij ons in elk geval wel.
Denzl was het jongere broertje van Morris, ook zelf gefokt en ook nog in ons trotse bezit. Morris en Denzl waren een twee eenheid. Denzl was een geboren leider, en Morris maakte goed gebruik van deze eigenschappen. Broertje knapte alles op, hij had het prima voor elkaar.
Toen hun moeder nog leefde waren ze lastig uit elkaar te houden, je moest soms even twee keer kijken. Maar na haar overlijden, pas vorig jaar, wist je gelijk waar Denzl was en altijd in vergezeld van Morris. Samen eten en samen slapen, samen spelen, samen verkennen. Altijd samen, tot zondag avond, tijdens het voeren stond Denzl alleen buiten, veel zag je niet aan hem maar niet willen komen voor het avondmaal is raar. Zag hem toch iets met de buik trekken en nadat ik hem even verder geobserveerd had besloten de veearts te bellen. In afwachting ben ik met hem aan de wandel gegaan. Hij begon ineens erg te zweten en bij het temperaturen bleek hij 39.7 te hebben en had flink pijn. De medicijnen moesten het werk doen maar na twee uur geen verbetering, weer medicatie, maar hij rende achteruit, geen darmactiviteit en zoveel pijn, zoveel pijn….
En nu is Morris alleen, zonder Denzl maar wel met Uno en Gironde, ik hoop dat hij bij hun aansluiting mag vinden. 19 jaar zo intens met je broertje optrekken moet toch iets met hem doen. Hij doet het heel goed, Denzl zal het hem hebben ingefluisterd. We missen Denzl enorm, zo onverwacht, zo onwerkelijk, het is zo’n grote lege plek zonder hem. Onze prachtige, lieve, ondeugende, enorm gaaf broertje van Morris, zoon van Docanita, onze Denzl N Delight.