Geplaatst Toevallig zat ik gister nog op bokt te lezen ‘’in memorium’’ en
Dacht toen bij mezelf nog ‘gelukkig heb ik zoiets nog nooit van dichtbij meegemaakt, het lijkt
Me hartverscheurend’
Bijna 5 jaar terug waren ik en mijn vriendin opzoek naar een leuke verzorgpony.
Na een lange tijd wachten werden we aangesproken door een vrouw, zei vertelde ons
Dat ze een leuke shetlander had gekocht maar ze had hulp nodig want ze redde het niet alleen.
Al snel gingen we langs om te kijken bij Bowie.
Het klikte gelijk, we waren helemaal dol op hem en waren niet bij hem weg te krijgen!
Het was zomervakantie, dus waren we 24/7 bij hem om hem lekker te verwennen.
Bow heeft zijn hele leven al last van hoefbevangenheid en was regelmatig kreupel.
Het ging met ups maar ook met heel veel downs. We hebben hem regelmatig een
Paar weken op stal laten staan omdat hij niks kon van de pijn.
We hadden het druk ivm school en konden niet meer elke dag naar hem toe.
Dus was de zoektocht naar een verzorgster voor erbij begonnen.
Na meerdere reacties waren we bij een meisje aangekomen die misschien
Ook op bow kon rijden, het ging die tijd goed met hem en hij had weer plezier in
Het ‘werken’.
Ze kwam een keer kijken paste perfect op bow.
Maar na een tijdje ging het slechter.. Het was nog zomer en de weilanden waren keihard en droog. Toch ging ze met bow op het weiland rijden. Je raad het al, we konden weer helemaal van voren af aan beginnen. Bow weer een paar weken op stal.
Het meisje is weg gegaan en hebben we niet meer terug gezien.
Toen het wat beter ging, zijn we gaan opbouwen.. wat stappen, een paar rondjes longeren en later ging het zo goed met bow, dat we met hem een paar rondjes konden rijden met de sulky!
Hij vond het helemaal geweldig en bloeide helemaal op.
De winter begon te komen en bow werd stijf.. Ik ging dat jaar naar de middelbare school en kon alleen nog maar op vrijdag en in het weekend naar hem toe. Mn vriendin had het druk met school en kreeg een bijrijd paard.
Vanaf toen deed ik bow alleen.. maar het maakte me niks uit, elk weekend ging ik naar bow, ik was de hele dag bij hem en kon geen dag zonder hem. Hij was voor mij een afleiding die ik nodig had. Even weg van de stress thuis en op school, even aan niks anders denken dan aan hem. Bij hem kon ik mezelf zijn.
Zoals ik al zij werd bow stijver en ging minder goed lopen, hij werd vaker kreupel en ik moest regelmatig weer van voren af aan beginnen. Het kon me niks schelen, bij hem zijn wilde ik het liefst. Er ging geen weekend voorbij zonder bow, hij werd zo ondertussen mijn beste vriend.
De eigenaresse kwam naar me toe met het nieuws dat bow verkocht zou worden, ik schrok me dood, totdat ze zei dat hij naar een stal genoot ging. Dat stelde me gerust, nu was de vraag alleen of ik hem nog wel kon blijven verzorgen. Ik sprak haar niet vaak maar kwam wat meer met haar in contact, ze vond het prima dat k met hem doorging en vond het niet erg als mn vriendin ook hielp. Ze doet veel aan national horsemanship met haar eigen paard en wilde dat ook met bow gaan doen. Beter kon het niet, de toekomst zag er goed uit voor bow!
Tot ze met het nieuws kwam dat ze ging verhuizen.. het leek even of mijn hart oversloeg, ik kon het even niet bevatten, mijn beste vriend zou weg gaan
! Hij ging naar de andere kant van Nederland, ik zou hem nooit meer zien. Ik was erg van streek maar besloot er de laatste 2 weken het beste van te maken en hem zo vaak te zien als maar kon. Een paar dagen later, kwam ik op stal. Ik had al van meerdere kanten gehoord dat er een ziekte rond ging bij ons in de buurt en ook een paar bij ons op stal. (ik ben even de naam kwijt.) maar omdat hij zo besmettelijk was, mocht er niemand meer op het terrein komen, zonder zich te ontsmetten.
Dat nieuws kon ik opzich nog wel begrijpen en was ook logisch, totdat ze vertelde dat er geen verzorgsters meer mochten komen, alleen maar eigenaren van de paarden. Ze vertelde mij dat dit de laatste keer was dat ik bow zag en ik dus toen afscheid van hem moest nemen.
Het ging het ene oor in en het andere oor uit, ik had het serieus niet verstaan en kon het niet begrijpen. Ik zei nuchter, 'oke', totdat ze het herhaalde. Toen drong pas tot me door dat dit de laatste keer was dat ik hem zou zien. De tranen brandde in mn ogen, maar probeerde me groot te houden. Ik wilde niet huilen in het bijzijn van een anders, ik wilde alleen maar huilen bij bow. Helaas bleef de eigenaresse erbij staan en ik had niet het lef om te vragen of ik even afscheid kon nemen. Ik was helemaal in shock . ik heb hem de langste knuffel gegeven die ik ooit gegeven had. Zijn wintervacht liet los dus ik had een plukje gepakt en meegenomen.
Ik weet nog heel goed het moment dat ik weg fietste, met zijn halster in mn hand. De tranen stroomde over m’n wangen. Ik werd raar aan gekeken door voorbijgangers maar dat kon me op dat moment vrij weinig schelen.
Ze had beloofd in contact te blijven, dat stelde me wel gerust. Hij zou het goed krijgen en lekker oud worden bij haar!
Nu, 2 jaar later.. Ik kom net thuis van school, en ging achter mijn laptop.
Er kwam al snel een mail binnen van Femke, de eigenaresse.
Ik dacht, zoals gewoonlijk een update met hoe het was met bow. We hadden elkaar een tijdje niet gemaild dus was erg benieuwd.
Ik las de eerste regel ‘Heb ook geen vrolijk nieuws : Bowie is al een tijdje ziek.Hij heeft een hoefbevangenheid-aanval gekregen.Waarschijnlijk door bijwerking van medicijn wat hij voor Cushing krijgt,omdat hij niet teveel eet ofzoiets.Hij staat al drieëneenhalve maand op pijnstiller,maar het wordt niet beter.’
Het liefst klikte ik het mailtje weg, en doen alsof het er niet was, alsof het nooit gekomen was.
Toch las ik door, ‘Bowie wordt morgen ingeslapen en verslost van zijn pijn.’ er stond dat
bow zich in zn hoofd vrolijk en uitgelate voelt, maar geen stap kan zetten zonder pijn.
Dit is niet wat hij verdient, hij verdient een leven zonder pijn.
Ik zat met een mond vol tanden, ik wist geen woord uit te brengen.
Mijn leven stond letterlijk even stil. Mijn lieve vriend had zoveel pijn.. en zou morgen
Naar de hemel gaan.. Ik was boos, boos op mezelf dat ik niet langs ben gegaan om hem nog een keer te zien, boos dat hij zoveel pijn had. De tranen stoppen niet met stromen.. woorden schieten te kort om dit gevoel te kunnen omschrijven
hoe ik me nu voel..
Het voelt zo leeg.. mijn beste vriend gaat weg.. maar nu voorgoed..
Bowie, ik wil je bedanken voor de tijden die we hebben gehad.
Je was mijn beste vriend, en dat zal je altijd blijven.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik hou van je en ik zal
Je nooit vergeten. Je zit voor altijd in mijn hart.
‘Mijn beste vriend ben jij,
Elke dag met jou was een feest.
Zelfs als ik verdriet had maakte jij mij blij.
Ik zou niet weten hoe het zonder jou zou zijn geweest.
Maar mijn beste vriend.
Ik zeg dit met veel liefde maar toch ook met een traan.
Ik vind dat jij het beste verdient.
Ik zal je moeten laten gaan.’
rust zacht ventje.
Bedankt voor het lezen, sorry dat het zo lang is geworden maar wilde graag mijn hart luchten.
liefs Geeske
