Geplaatst Ik ga een heel verhaal doen, wat bij sommige mensen hoogstwaarschijnlijk reacties zal opwekken, maar ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was voor dit paardje en heb mezelf en mijn gevoel daarbij buiten kijf gelaten. Geheel gehandeld zoals ik dacht dat het goed was..
Danya is een eigen fokprodukt van een van mijn liefste merries, Cleo..
Ik was ontzettend blij eindelijk een plekje, een huisje gevonden te hebben met een stukje grond waar ik mijn twee geliefde tinkermeisjes kon houden en verzorgen. Cleo, "mijn paard" en Tess "mijn man zijn paard". Omdat Cleo de oudste van het stel was en Tess nog volop aan het puberen was, hadden we bedacht om Cleo als eerste een keer te laten dekken, gewoon omdat veulens toch wel heel schattig zijn en dit een droom was van ons een keer te doen. Dus Cleo naar de hengst en zowaar in 1x drachtig. Mijn geluk kon niet op. 11 maanden spanning, maar helaas altijd wel een beetje akelig gevoel gehad bij de dracht, "als het maar goed zou gaan", de normale bezorgde "moedergevoelens", dacht iedereen.
Helaas waren deze gevoelens toch niet de gewone moedergevoelens, want mijn nachtmerrie kwam uit.. Cleo kreeg koliek in de laatste weken van haar dracht, foute beoordeling van onze dierenarts, die dacht dat de bevalling op gang was gezet. Te laat gereageerd en tot overmaat van ramp liep alles anders dan zou moeten. De dichtstbijzijnde kliniek durfde geen operatie aan, vanwege de dracht, Belgie (Moerbeke) was niet haalbaar, vanwege vogelpest toendertijd en dus door naar Utrecht, met trailer zo'n anderhalf uur rijden vanuit hier. Daar aangekomen ging het weer fout, ze hadden geen tijd om ons paard te helpen snel, dus werden we doorgestuurd naar de Lingehoeve, nog eens een groot half uur verder rijden.
Daar aangekomen is ons paard overleden aan de gevolgen van koliek en pijn. Omdat zij hoogdrachtig was, hebben ze haar met spoed opengemaakt om te kijken of het veulen nog leefde en ja, dat was het geval. Veulen eruit gehaald en aan de zuurstof gelegd, eigenlijk geen kans op overleven, vanwege ernstige zuurstoftekort en vroeggeboorte.
Advies was dus ook: in laten slapen..
Ik stond voor een dilemma. Eigen paard net overleden, veulen ook geen kans op overleven, maar toch deed ze het wonder boven wonder.
Besloten haar toch een kansje te geven, en een aantal dagen aan te kijken wat ze zou gaan doen. Staan ging niet, achterhand was te zwak, en drinken moest liggend met de fles. Wat moet je ermee?
Toch na 3 dagen was ze uit zichzelf op haar beentjes geklommen en liet zien dat ze wel de wil had om te vechten, dus ik vond niet dat ik haar zo in kon laten slapen, maar nog even aan te zien hoe de ontwikkelingen zouden worden.
Deze gingen wonder boven wonder redelijk goed en ik kreeg haar mee naar huis. Paard zou een flessenkind worden, wat er verder aan de binnenkant beschadigd zou zijn, konden ze zo snel niet beoordelen. Wel werd gewaarschuwd voor een paard met een afwijkend gedrag en een afwijkend functioneren van het lichaam, vanwege zuurstofgebrek. Ik heb de gok genomen, dit hoeft geen pijn te doen, en omdat onze paarden toch thuis staan, mocht ze eventueel haar verdere leventje door als grasmaaier, geen probleem.
Danya deed het goed, had wel wat kwakkeltjes in het begin, maar ze deed het zo slecht nog niet. Wel ging het me opvallen dat haar gedrag niet normaal was, dat ze spasmes kreeg en dat haar achterhand niet goed meekwam, maar had zeker niet de indruk dat er pijn zat, altijd vrolijk, die kleine meid.
We zijn nu 5 jaar verder.. Danya groeide de laatste tijd nogal hard (ze had flink wat groeiachterstand die ze duidelijk aan het inhalen was) en ik zag dat haar spasmes erger werden, haar lichaam ging meer storen en ze kreeg pijn. Spierbevangenheid kwam regelmatig voor en ook had ze regelmatig last van een maagzweer.
Paar weken geleden zag ik dat ze scheef ging lopen en moest haar helpen de stal uit te komen, kreeg haar beentjes niet meer over de drempel.. Ze werd wat nukkig en poetsen was geen feest meer voor haar, haar rug deed zeer. Verder kreeg ze weer last van haar maagzweer en koorts.. Dit was het begin van het einde...
In 4 dagen tijd was Danya veranderd in een ontstoken lichaampje, zielig hoopje ellende, leverontsteking, maagzweer, bevangen, nierproblemen, alles explodeerde aan de binnenkant.
Ik heb besloten haar uit haar lijden te verlossen, omdat ik het gevoel had dat haar lichaam op was, ze heeft me aangevallen de laatste dag dat ze leefde en dit was voor mij de druppel, zo veel pijn.. niets wat hielp, koorts wilde niet zakken, geen enkel medicijn deed iets..
De mensen die mij kennen en ook Danya hebben gekend, weten wat voor band ik had met haar, die is onbeschrijflijk geweest, dankbaar en zeer hecht.. Ze was mijn kleine meisje, die ik tegen iedere kritiek van mensen heb beschermd altijd, iedereen wist het altijd beter, maar ik heb altijd gehandeld vanuit mijn eigen gevoel. Ik heb 5 jaar lang voor haar geknokt, keihard geknokt, helaas mocht het niet baten. Toch ben ik heel blij dat ik haar 5 jaar lang mocht verzorgen, ik heb dit gedaan met alles wat ik in me had, heb nachtenlang bij haar gezeten, ze lag op schoot toen ze nog veulentje was, heb 3 maanden in haar stal gebivakeerd, met slaapzak..
Ook nu ik haar heb laten gaan, weet ik dat dit het beste was voor haar, maar wat zal ik die kleine meid missen..
Ik ben erbij geweest van het begin tot het eind.. ik heb bij haar op de grond gelegen toen ze geboren werd, en toen ze stierf.. letterlijk...
Een troost... ze is terug bij haar moeder, die verder voor haar zorgen mag..
Hier een foto van Danya toen ze nog veulen was op de kliniek, geen kans op overleven..
http://i5.photobucket.com/albums/y167/Zita9/Danya-2.jpg
Dit was ze nu...
