Elke keer als ik julie lieve berichtjes lees, schieten de tranen in mijn ogen...zelfs nu.
Elke keer dank ik aan hem en mis ik hem zo, mijn grote reus...Het blijft zo moeilijk die keuze ik heb moeten maken. Ik denk nog zo vaak, heb ik het nou echt wel goed gedaan en had hij niet wat langer nog willen blijven...? maar ja, hoe moeilijk het ook is, toch zal het wel de juiste beslissing zijn geweest. Het weiland is zo leeg, zijn stal is zo leeg, ik mis hem zo... Ik kon hem altijd zo lekker kriebelen tussen zijn achter benen, dan ging hij net als een hondje staan, zijn been helemaal in de lucht tillen, dan stond hij helemaal met zijn lip te schudden, die gekkerd...De kleintjes missen hem ook. Ze zijn heel vaak zomaar aan het hinniken, dan denk ik dat ze echt naar hem roepen...Ik denk vaak terug aan vorig jaar, toen heb ik met hem de eper vierdaagse mee gedaan, hij dacht hij nog een jonge god was van 4 jaar! Niet meer te stoppen was hij, mijn handen lagen helemaal open, hij rende van het ene groepje paarden naar het andere, hij was vroeger nml een jacht paard geweest, dat kon je dan duidelijk merken...
Tja, ik zal hem enorm missen die ouwe reus...Alfi.... Jullie echt allemaal super bedankt voor al jullie reacties, ik heb er echt heel veel aan!