Bokt.nl

Ach meis, leet net dit topic pas, wat verschrikkelijk. Ik wil jullie alsnog heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie prachtige merrie!

Dikke knuffel van ons

**Geplaatst**: 10-01-13 21:12

Re: Sharonne, mijn meisje, mijn alles, we zijn je kwijt….

Geplaatst: 10-01-13 21:12

wat vreselijk hoe snel je opeens je paard kwijt kan zijn...

ik wens jou en jp heel veel sterkte met het verlies van jullie vriendinnetje...

**Geplaatst**: 10-01-13 21:16

Geplaatst: 10-01-13 21:16

Pff wat een heftig verhaal!
Heel veel sterkte en heel erg dapper besluit.

**Geplaatst**: 11-01-13 21:53

Geplaatst: 11-01-13 21:53

Lees net pas je topic naar aanleiding van het andere dat je had gestart. Gisteren een jaar geleden had dit mijn verhaal kunnen zijn. Gisteren is het een jaar geleden dat ik mijn topmerrie verloor, ook aan een darmtorsie van de dikke darm.
Ik was op m'n werk toen stalbaas belde voor koliek, ze was erbij toen paard het kreeg. DA was al onderweg maar ze deed erg lelijk. Ik ging gelijk naar huis maar door problemen met de metro heb ik een half uur extra moeten wachten, had m'n trein net gemist. DA had pijnstiller gegeven en gemeld dat ze met spoed naar kliniek moest. 45 minuten na het eerste telefoontje waren ze al op weg. Heb vanuit de trein kliniek gebeld en aangegeven dat ze eraan kwamen, wie mijn DA is, leeftijd van mijn merrie, naam en bijzonderheden. Bij aankomst belde stalbaas dat ze haar gelijk hebben meegenomen. Mijn treinrit duurt 35 minuten. Ik was nog niet halfweg, 5 minuten nadat paard bij hen was toegekomen belden ze al voor toestemming voor operatie. Ik stemde toe, ze zouden bellen als ze meer nieuws hadden, het had geen zin dat ik die 20km met de auto als een gek zou afleggen. 1u15 na dat eerste telefoontje lag ze al op de operatietafel 20km verderop.

Ik ben thuisgekomen, omgekleed en stond net klaar om in mijn auto te stappen toen de telefoon ging: de kliniek. Met het oorverdovende nieuws. Hoewel ze op stal er dus bij waren toen het gebeurde was de schade aan de dikke darm al enorm. Binnenkant was een halve meter afgestorven, en op kleine plaatsen ook al de buitenkant. Darmtransplantatie of stuk darm wegnemen kan niet bij een paard (of toch niet in dit geval). Ik kon kiezen: darm laten spoelen, volledig laten nakijken en hopen dat ze erdoor kwam. Daarvoor had ze 50%, maar ze had minder dan 10% dat ze het daarna zou overleven. En als dat al lukte was er 95% kans dat ik ze binnen de 6 maanden alsnog moest terugbrengen en ze zou op extreem dieet moeten. Afgestorven darm werkt niet meer en is enorm risicovol voor verstoppingen. De andere keuze was inslapen. Ik heb voor het laatste gekozen.

Afscheid heb ik niet kunnen nemen. Had haar de avond voordien nog geknuffeld en gezegd "ik wist dat je me niet in de steek zou laten", we hadden een zwaar jaar achter de rug maar dat leek sinds eind 2012 helemaal van de baan. Toen ik in de kliniek aankwam was ze al weggehaald. Heb verschillende groene en blauwe zeilen achter de gebouwen zien liggen. 1 daarvan moet zij geweest zijn. IK heb haar staart ook meegekregen en haar halster. Die hebben beide sinds een jaar hun eigen plekje in de woonkamer.

Heb dit verhaal nooit verteld op bokt. Waarom doe ik het nu? Omdat, toen ik de foto zag, ik even uit het lood geslagen was. Mijn dame was ook een vos, en had bijna dezelfde aftekening op haar hoofd. Die klap kwam aan.

Heel veel sterkte met dit verlies meid. Ik weet heel goed hoe plots het kan gaan, hoe snel dit je leven overhoop zet. De DA heeft me verteld dat dit een enorm langzame en pijnlijke dood is als je er niet op tijd bij bent. Heb geluk gehad, stalbaas ging net vertrekken en anders had ik haar pas flink wat later in haar box aangetroffen. Je hebt het goede gedaan voor je meidje. Ze heeft voor altijd een plek in je hart en is je dankbaar dat je haar pijnvrij hebt laten gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-13 07:02

Re: Sharonne, mijn meisje, mijn alles, we zijn je kwijt….

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-13 07:02

Iedereen bedankt voor de sterkte wensen.

Ik heb van een paar stalgenoten een foto op canvas gekregen. Echt zo mooi.
Van de laatste foto's. (toevallig een foto die ik niet in mijn fototopic had gezet)
Zo lief en was echt ontroerd toen ze het gaven.

@Varekaj,
Heel moedig dat je je verhaal hebt gedaan. Lijkt me vreselijk om geen afscheid te kunnen nemen.
Het afscheid nemen is vreselijk, maar geen afscheid kunnen nemen lijkt mij nog zwaarder.
Ik hoop dat jij het ook een beetje een plekje hebt kunnen geven.

Je geeft aan dat als je er niet op tijd bij bent het paard een enorme pijnlijk dood sterft. Dat is jaren geleden bij een paard bij ons op stal gebeurd. Paard was helemaal van de wereld toen ze hem vonden. Schoppen, slaan, steigeren. Die heeft zijn stal verbouwd van de pijn, DA kon er niet bijkomen. Heeft veel moeite gekost dat beestje uit zijn lijden te verlossen.

Ben dan ook erg blij dat ze het Sharonne ook direct gezien hebben.
Het kan echt verschrikkelijk snel gaan.

**Geplaatst**: 12-01-13 10:38

Geplaatst: 12-01-13 10:38

Daarom net, ik heb haar de avond voordien gezien als de diva die ze altijd was. Je krijgt dan telefoon dat je paard koliek en je hoort op de achtergrond hoe 550kg als een gek tekeer gaat... Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Het was een paard met een erg hoge pijngrens had mijn DA eens gezegd, een koppige vechter. Om ze dan via de telefoon te horen gillen, draaien, de boel afbreken en je stalbaas die verteld dat ze met 4 zijn en haar nog niet de baas kunnen omdat ze zo tekeer gaat dan gaat er een knop om in je hoofd en denk je maar 1 ding: naar huis, en zo snel mogelijk.

De jeep van de stalbaas heeft een veiligheid erop zitten, als de vracht die eraan hangt dreigt te kantelen (dus met wielen van de grond gaat) dan vertraagd de jeep tot max. 20km/uur. Dit kunnen ze niet uitschakelen en vlak voor ze aan de kliniek toekwamen, de laatste km, is dat systeem in gang geschoten. Voor een paard die normaal slaapt tijdens transport alweer een indicatie hoeveel pijn ze had.

Hoe blij ik ook ben dat ze zo gehandeld hebben, ik sta er nu weer met 2 paarden en 2 shetjes maar ik denk niet dat ik er volgend jaar terugkeer. De verzorging is top, prijs ook, heel leuke mensen maar ze werken nog gewoon overdag, dus er is niet altijd toezicht. Hoewel de shetjes nu in haar stal staan en mijn jonge hengst haar waardige opvolger is (ook qua karakter haha, hij waant zich soms heerser over het universum) ben ik nooit meer 100% gerust. Want een darmtorsie, dat komt erg vaak van gewoon domweg rollen en dikke pech hebben. En laat ik nu net 4 kerels hebben die graag rollen. Ik merk vaak genoeg dat ik er aankom en ongerust ben, omdat ik ook vaak de eerste ben die er na de ochtend weer aankomt. Stalbaas vertrekt tussen 9u en 10u en dan is er niemand tot een uur of 4 in de namiddag. Niet elke andere eigenaar die er staat doet zoals ik een controlerondje. Ook al kost het me per paard 100€/maand meer, ik verhuis ze naar een stal waar er constant mensen rondlopen, waar de stal hun voltijdse job is en de mensen op het terrein wonen en die minimaal 4x/dag een rondje doen tussen het uitmesten en andere klusjes door.
Staan ze op mijn eigen land dan heb ik de boer aan de overkant die 2x/dag bij zijn koeien komt, een dame van iets verderop die 3x/dag met haar hondje daarlangs wandelt, vriendin van me is DA en kan vanuit haar raam de weide zien en er zijn nog aantal mensen die er minimaal 1x/dag langskomen. Meer dan genoeg sociale controle dus

Vergeten doe je het nooit. Haar staart heb ik verwerkt met een gedroogde bos bloemen die ik ooit van mijn vriend kreeg. De tinten waren zachtgeel, rood en oranje, zij was kopervos, mijn goudvis

Heb de foto van mijn avatar van mama met kerst op cancasje gekregen en had zelf een zwartwitfoto van aan het strand (1e en enige keer dat we daar waren) laten afdrukken op posterformaat. Mooie lijst voor zoeken en die krijgt, samen met de canvas en haar staart een speciaal plekje in huis als ik binnenkort ga samenwonen.

Zoals ik al zei, het tekent je. Ik ben nooit meer onbezorgd als ik 1 van mijn paarden nu zie rollen, en opnieuw gaan rollen. Ik kom nooit meer onbezorgd toe op stal, en vertrek ook nooit meer met het idee "tot morgen". Heb het ook moeilijk met afscheid nemen elke avond na het voeren, ik blijf 20x kijken of alles wel goed is. Het resulteert wél in een uitzonderlijke band met elk van mijn dieren en ik voel ook dat ze eindeloos vertrouwen in me hebben.

Deze dame was bijzonder: mijn eerste eigen paard, daarvoor even verzorgpaard geweest en toen bestempelde ik haar nog als levende moordmachine. Die moordmachine bleek achteraf mijn beste maatje te worden, met haar kuren, onze ups en downs maar uiteindelijk ging ze altijd door vuur voor me. Van wat iedereen bestempelde tot slachtpaard kon ik haar na een jaar doorverkopen naar een springruiter in Italië en kreeg ik nadien van andere ruiters nog opmerkingen dat het een paard was wat de mentaliteit had om de top mee te lopen en waar fikse capaciteiten in zaten. Toen was ze 15 jaar en in de bloei van haar leven. Ze is gestorven op de leeftijd van 17,5 jaar oud en werd door velen toen nog 10 jaar geschat, ondanks 4 veulens gegeven te hebben.

Je zal nog klappen krijgen in je verwerking. Daar moet je doorheen, maar je komt er wel sterker uit.

**Geplaatst**: 12-01-13 12:10

Geplaatst: 12-01-13 12:10

wat heftig, heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 12-01-13 12:14

Geplaatst: 12-01-13 12:14

Ik heb serieus tranen in mijn ogen gekregen nadat ik je stukje had gelezen..
Meid, ongelofelijk veel sterkte gewenst :(:)

Het is al verschrikkelijk om een paard te verliezen, maar dan ook nog zo plotseling.. :(:)

Heel veel sterkte :(:)