Dreeke schreef:Ik denk het ook wel... ik huil graag alleen, want vaak snappen mensen dat toch niet "huilt ze nou nog om dat paard" ik heb haar staart en mooie lange voorpluk afgeknipt, het enige tastbare wat ik nog van haar heb, haar geur zit er nog in, zo af en toe haal ik ze uit de plasticzak om er even aan te ruiken...
Dat heb ik ook exact zo. Op de vreemdste momenten komt opeens dat verdriet weer tevoorschijn en dan zit je weer. Door de maanden heen heb ik ook stukje bij beetje iets met al zijn spullen gedaan, al zijn hoofdstellen hangen keurig in de gang (zelf dingen in de muur geschroefd, ja ja), zijn zadels liggen gepoetst en wel op hun plek. Borstels zijn gewassen, dekens ook, behalve zijn zweetdek, dat ruikt precies naar hem en dat durf ik denk ik nooit te wassen. De foto's moeten nog ingeplakt worden en de vergrotingen moeten nog aan de muur, maar ik kan mezelf er niet echt toe zetten. Zijn staart ligt zelfs nog in de auto, ik weet echt nog niet wat ik daarmee ga doen. Een heleboel mensen vinden het allemaal maar wat overtrokken, maar na 11 jaar kun je toch niet zomaar dag zeggen en weer doorgaan? Paardrijden is echt een stuk minder leuk nu hij er niet meer is.