Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-02-10 06:51

Geplaatst: 07-02-10 06:51

Citaat:
@Zwelgje, bij mij beginnen de alarmbellen een beetje te rinkelen als ik jou stukje lees..
Mede doordat ik op ongeveer de zelfde manier in mijn angsten en depressie terecht ben gekomen..
Ik heb hier ook weleens in het topic geschreven dat het heel goed met me ging en ik lekker met mijn paardjes bezig was, maar in de tussentijd ging het eigenlijk bergafwaarts zonder dat ik dat zelf toe wou geven..
Pas na ruim 9 maanden besefte ik dat het mis ging.. (toen was ik inmiddels ook 12 kilo afgevallen..)
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het bij jou zit, en het is ook nog maar kort geleden voor je, maar stemmingsveranderingen en het liefst in bed liggen slapen zijn geen goede tekenen..
Sorry als ik er nu misschien te veel op in ga..

Eigenlijk vrees ik dat je misschien wel een beetje gelijk kan hebben...
Ben vanavond naar een van mijn favoriete feesten geweest en ik had gedacht dat het me wel goed zou doen... En in het begin was ik ook zeker wel even in de stemming... Maar al snel bekroop mij weer uit het niets (nou ja, nadat ik een glas cola over me heen kreeg..

) het gevoel dat ik het liefst lekker in mijn bed wilde kruipen... En al was de muziek nog zo goed, en zou ik hier normaal gesproken uit mijn dak gaan en alles aan de kant kunnen zetten... , ik kon het niet meer, het lukte me niet... ik heb moeten vechten tegen mijn tranen en ben uiteindelijk tot grote verbazing van de rest naar huis gegaan.. heb gezegd dat ik gewoon erg moe was, heb daarvoor nog moeten werken.. maar ik trok het gewoon echt niet meer.. Gelukkig heeft er niemand gevraagd of het wel goed met me ging, want dan was ik in tranen uitgebarsten daar.. Dat heb ik nu gelukkig met moeite op kunnen sparen tot ik in de auto zat...

Maar eigenlijk besef ik nu dat ik mezelf hard aan het maken ben, ik ben bot, chagrijnig en sarcastisch en heb steeds meer moeite aardig te doen tegen mensen.. En ik ben totaal geen agressief type, maar er hoeft maar iemand tegen me aan te stoten of ik heb zin om hem wat aan te doen..
Ik ben bang dat ik dit blijkbaar toch doe om mijn kwetsbare kant weg te duwen..
Ik heb momenteel 2 buien die afwisselen: gewoon lekker bot en onverschillig zijn óf ieder moment in janken uit kunnen barsten.. Oja daartussenin zit ook nog de 'ik voel nu even helemaal niks bui'

Toch kan ik niet zeggen dat ik me constant slecht voel..

Sorry voor mijn lange verhaal, en dat ik jullie hier misschien allemaal mee opscheep, maar ik moest het ff van me afschrijven...

**Geplaatst**: 07-02-10 11:02

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 11:02

Tjady, wat mooi geschreven kreeg de tranen in mijn ogen.

Zwelgje, ik ken dat wel, heb ook van die momenten dat ik wil dat ze me met rust moeten laten, dan ben ik boos en vraag me dan af het waarom.
In de reading van Onne stond een stukje, Onne wil je weer zien lachen.
Ik probeer sterk te zijn voor hem,maar het lukt vaak ook niet.
En je scheept ons nergens mee op, en inderdaad gedeelde smart is halve smart.
wij begrijpen elkaar en weten allemaal wat voor pijn verdriet is.

**Geplaatst**: 07-02-10 11:33

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 11:33

Zwelgje lieverd. Je bent in de rouw, daar horen stemmingswisselingen bij. Laat je verdriet toe en stel je vooral niet hard op. Dat je je niet constant slecht voelt is heel normaal. Anders hou je het helemaal niet vol. Dat wil alleen niet zeggen dat je geen rouw meer hebt.
Ik ben ook sneller aangebrand en ik schreeuw bv tegen mijn andere paarden zo af en toe. Dan weet ik weet hoe laat het is en moet ik mezelf terug fluiten.
Doe alleen wat je leuk vindt, geen verplichte nummers. Alleen rouw en tijd kunnen er voor zorgen dat je het een plekje kan gaan geven.

Ik ga nu naar mijn stal achter het huis, vandaag is het 3 jaar geleden dat ik mijn Ronny heb verloren. Ik geef een klopje op het tonnetje waar hij in zit en pik een traantje weg. Straks een kaarsje bij zijn foto. Ookal is het al 3 jaar en veel ellende verder, ook zijn verlies blijft pijn doen.

**Geplaatst**: 07-02-10 12:03

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 12:03

Het verlies van een geliefde blijft altijd pijn doen denk ik, of het nou 3 dagen, 3 weken, 3 maanden, 3 jaren of 30 jaren zijn. Het blijft altijd ergens zitten...

Ik denk dat ik eigenlijk wel oprecht kan zeggen dat het goed met me gaat. Het verlies van Nans doet pijn, dat blijft het ook doen, maar hij ging op zijn eigen manier, zoals bij hem paste, snel. En liever dit dan dat hij uiteindelijk door zijn spierziekte was geveld...

**Geplaatst**: 07-02-10 12:35

Geplaatst: 07-02-10 12:35

Onne, wie heeft jou reading gedaan, had je er veel aan? En zijn er bijzondere dingen uitgekomen. Wist je zeker dat het onne was? Ik ben ook benieuwd naar zo'n reading..
Ik merk wel dat ik het erg fijn vind om hier kwijt te kunnen. Gedeelde smart is halve smart klopt dan inderdaad wel..

Tjady, dankje.. ik ga het proberen.. ik vind het mooi dat je zo symbolisch en bewust Ronny herdenkt.. Fijn dat hij een plaatsje heeft bij je.. En ja misschien blijf je een klein stukje rouw van alles dat je verliest, wel altijd bij je dragen.. ik weet het niet.. ik heb nog nooit een rouwproces meegemaakt.. Heb tenminste nog nooit eerder zo'n dierbaar iemand verloren die zo dicht bij me stond.. Veel plezier in de sauna vandaag.

Flew, vind het goed om te horen dat het goed met je gaat.. En dat je vrede hebt met hoe het is gegaan..
Ik moet zeggen dat ik ook zeker vrede heb met hoe het bij mij gegaan is, het was goed zo. En heb ook niet veel last van gevoelens als kon hij maar terug komen was hij er nog maar, want dat heeft geen zin.. Het was zijn tijd, dus moet ik dat accepteren.. En ik waardeer gewoon enrom dat ik het samen met hem af heb mogen sluiten, het was mooi..

**Geplaatst**: 07-02-10 12:40

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 12:40

Ja het is eigenlijk gek, vrede hebben met het feit dat je paard overleden is door een beenbreuk, maar als je googelt op de ziekte die hij had Equine Motor Neuron Disease, dan snap je wel waarom ik opgelucht ben dat hij niet gestorven is aan een terugval daaraan.

**Geplaatst**: 07-02-10 12:51

Geplaatst: 07-02-10 12:51

Sorry flew, wist niet dat je Nanza Flyer aan een beenbreuk is overleden.. Heb wel je In Memoriam gelezen, prachtige foto's, wat een toppertje had je zeg! Wil je vertellen wat voor een ongeluk hij gehad heeft, of liever niet?
Vind het inderdaad helemaal knap dat je vrede hebt met zijn onverwachte, toch snelle dood..

Heb de ziekte inderdaad even gegoogled, maar lijkt inderdaad zo'n verschrikkelijke spierziekte die je paard langzaam opvreet.. dat is inderdaad verschrikkelijk..

**Geplaatst**: 07-02-10 13:03

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 13:03

Ik wil dat wel vertellen hoor. Het is heel raar gegaan. Nans was in 2008 heel ziek van zijn spierziekte, hij was door 4 artsen al opgegeven. Toch kwam hij er bovenop en we gingen dus weer rijden. Gewoon leuke korte ritjes, samen op stap. Dat hadden we dus 16 november ook gedaan, ik was na college nog even langsgeweest en we hadden een stukje over een landweg gereden. Hij stond na dat ritje vast in de schuur omdat ik hem aan het afzadelen was. Op het moment dat ik zijn zadel weg legde, schoot hij vol achteruit en knapte het halster doormidden. Hij liep de schuur uit en toen ik om hem heen wilde lopen om hem zo te pakken schoot hij in galop de weg op waar hij gelijk geraakt werd door een auto.. Opzich was hij niet ernstig gewond, maar de bumper had zijn pijpbeen gebroken en dat was een open botbreuk. Omdat hij al zo gevochten had voor zijn leven wilde ik hem verdere ongemakken besparen en heb ik besloten niet eraan te gaan dokteren.

**Geplaatst**: 07-02-10 13:12

Geplaatst: 07-02-10 13:12

Jeetje Flew, wat een vreselijk ongeluk..! Ben er even stil van.. Dat het toch maar zo afgelopen kan zijn.. wie heeft er niet eens meegemaakt, dat paardjelief in paniek gaat hangen omdat hij blijkbaar schrikt van iets en zijn halster kapottrekt..
Het is zo'n toevallig ongeluk dat het haast lijkt of het lot dit zo bepaald heeft, misschien juist om inderdaad verder leed te besparen..?
Vind het een hele goede en eerlijke keuze tegenover je paard om hem niet nog een lange tijd van dokteren aan te doen met een beenbreuk, om daarna weer , wie zal het zeggen, terug tevallen in de ziekte die hij al had..
Maar jeetje wat een dappere beslissing van je!

**Geplaatst**: 07-02-10 13:16

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 13:16

Het zou inderdaad zomaar kunnen dat dit heeft moeten gebeuren om te voorkomen dat hij een terugval zou krijgen. In ieder geval is zo'n plotselinge dood beter dan wanneer hij weer al zijn bespiering kwijt raakt en op een gegeven moment niet meer zou kunnen staan. Hij is in ieder geval op zijn best gegaan want hij zag er fantastisch uit, dat had niemand voor mogelijk gehouden.

**Geplaatst**: 07-02-10 13:32

Geplaatst: 07-02-10 13:32

Ik kan me dat best voorstellen Flew, ondanks dat het heel heftig is om je paard op zo´n manier te verliezen.
Evita had cushing en artrose, maar heeft daar nooit echt onder geleden. Cushing is een progressieve ziekte, een hele nare ziekte (daar weet Onne alles van..) en misschien moet ik blij zijn dat het haar bespaard is gebleven en ze voordat ze echt ziek werd is overleden aan koliek.
Ik had haar veel eerder kunnen verliezen, in 2007 heeft ze haar pijpbeen gebroken/gescheurd (het bot was niet van elkaar af) en de prognose was slecht, maar ze is daar goed van hersteld. Zo langzaam aan begint het tot me door te dringen dat ik ook enorm dankbaar moet zijn voor de extra jaren die we gekregen hebben.

zwelgje, het komt me zo bekend voor allemaal hoe je je nu voelt..

**Geplaatst**: 07-02-10 13:34

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 13:34

EMND is ook progressief inderdaad. Wat mijn Nans heeft gedaan kan medisch gezien eigenlijk ook niet. Met de gift van vitamine E kun je soms het proces vertragen, maar niet omkeren en dat is er dus wel gebeurd.

**Geplaatst**: 07-02-10 15:36

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 15:36

Zwelgje , ik heb ( meerdere ) reading door Nancy van stal Danea laten doen, ik weet zeker dat het over Onne ging, 100%.
Heb er zeker wel wat aan gehad en Nancy kan ik je echt aanraden als je een reading overweegd

**Geplaatst**: 07-02-10 17:05

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 17:05

heel mooi geschreven Tjady! je hebt echt je gevoel erin gelegd..

**Geplaatst**: 07-02-10 17:08

Geplaatst: 07-02-10 17:08

Flew schreef:
Ik wil dat wel vertellen hoor. Het is heel raar gegaan. Nans was in 2008 heel ziek van zijn spierziekte, hij was door 4 artsen al opgegeven. Toch kwam hij er bovenop en we gingen dus weer rijden. Gewoon leuke korte ritjes, samen op stap. Dat hadden we dus 16 november ook gedaan, ik was na college nog even langsgeweest en we hadden een stukje over een landweg gereden. Hij stond na dat ritje vast in de schuur omdat ik hem aan het afzadelen was. Op het moment dat ik zijn zadel weg legde, schoot hij vol achteruit en knapte het halster doormidden. Hij liep de schuur uit en toen ik om hem heen wilde lopen om hem zo te pakken schoot hij in galop de weg op waar hij gelijk geraakt werd door een auto.. Opzich was hij niet ernstig gewond, maar de bumper had zijn pijpbeen gebroken en dat was een open botbreuk. Omdat hij al zo gevochten had voor zijn leven wilde ik hem verdere ongemakken besparen en heb ik besloten niet eraan te gaan dokteren.

Ik ben er ook stil van.. Dit kan iedereen gebeuren, en dat je op zo'n manier je paard moet verliezen lijkt me vreselijk.

Mijn paard heeft een keer mijn moeder eraf gegooid in het bos en rende naar de spoorwegovergang terug, godzijdank heeft iemand haar kunnen pakken want wat nou als er een trein aankwam..

Wat dat betreft ben ik 'blij' (zal heel raar klinken) dat we met nunique geen andere keus meer hadden, ze was ziek en ze kon niet meer. Als je paard ineens na een heerlijk ritje de weg op schiet ben je hem pats boem kwijt.

**Geplaatst**: 07-02-10 17:09

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 17:09

Ik heb ook een reading laten doen bij een kennis, het was een enorme bijzondere ervaring. Ik heb haar echt gevoeld en dat is met geen pen te beschrijven.

**Geplaatst**: 07-02-10 17:14

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 17:14

Ik heb Nans' aanwezigheid zelf gemerkt na zijn overlijden. Ik weet door bepaalde dingen dat hij er nog was, nu is hij er niet meer, ik denk dat hij weet dat we nu allebei onze eigen weg moeten gaan.

**Geplaatst**: 07-02-10 17:42

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 17:42

Nunique laat wel nog vaak merken dat ze er is.. meestal met dingen die een 8 hebben, bijv dat de tv zwart word op 8 enzo. (8 augustus ging ze dood..)En op wedstrijden, dan weet ik voor de volle 100 % dat ze bij me is!

Ze weet nu wel dat ik het geacepteerd heb en dat het zo goed is.

**Geplaatst**: 07-02-10 17:52

Geplaatst: 07-02-10 17:52

Ik heb dat met sonja ook heel sterk gehad de eerste weken, galoppeerde ze naast me als ik in de auto zat, zo levensecht zag ik haar rennen dat het alleen maar mooi was (rennen kon ze namelijk niet meer zonder klachten) en ik voelde steeds haar snuit tegen mijn nek, dat deed ze ook vlak voordat ze ging. Sonja heeft ook echt afscheid genomen, en Jimmy ook beiden wisten dat het tijd was. Bij jimmy heb ik zelf wel twijfels gehad, of ik niet toch te snel besliste, ondanks dat alle artsen maar een advies hadden. Missen doe ik hem nog iedere dag, Sonja ook, maar met sonja heb ik meer vrede, die was oud en leefde al 6 jaar in reservetijd. Jimmy was net 7 en alle ellende die hij wel overleefde en dan ineens toch over.

**Geplaatst**: 07-02-10 17:53

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 17:53

Wauw dat is wel heel apart, dat je haar echt zag rennen!

Ik heb nunique 2x in mijn droom gezien maar kan het me niet meer echt herinneren.

**Geplaatst**: 07-02-10 18:17

Geplaatst: 07-02-10 18:17

Wow wat mooi dat jullie je paarden echt nog kunnen voelen en zien..
Ik weet dat niet zo goed...
Ik heb alleen 2 dagen nadat het gebeurd was een levensecht beeld voor me gehad teon ik in bed lag maar nog klaarwakker was..

Ik zag namelijk mijzelf lopen in de gang langs de stallen van de kliniek op het moment dat ze hem neer gingen leggen op de grond (er werd mij geadviseerd daar niet bij te zijn) Ik huilde keihard, en dat was ook echt zo op dat moment. Ik liep namelijk met mijn handen in mijn jaszak keihard, ik weet niet hoe hard, te brullen, te huilen en wist echt op dat moment niet waar ik het had...
In dat levensechte beeld keek ik vanbovenop op mijzelf, heel apart en heel scherp, maar toch leek er een vliesje omheen te zitten.. Voelde namelijk niet hoe ik me daar voelde, kon alleen toekijken hoe ik daar liep..
Ook zag ik levensecht de lege stal waar hij stond, zo scherp en in detail, de schuifdeur open, ik kon ieder zaagselkrulletje zien en de afgeshuurde krassen op het hout aan de deur... De beelden wisselden zich van een lege stal naar de stal met een heldere close up van alleen zijn vacht, in een flits heel dichtbij tot op een haartje dat ik gewoon aan zou kunnen raken, heel tastbaar..
Het was bizar, het leken net tastbare levensechte beelden scherper als in een droom. En ze bleven zich afwisselen van ik hopeloos, niet wetend waar heen te gaan, lopend door de gang, naar de lege stal en naar weer zijn mooie tastbare vacht in de stal..
Of ik nou mijn ogen open of dicht had, de beelden kwamen levensecht voorbij.. Dit is wel iets dat ik nooit eerder heb gehad..

Denk dat het gewoon het begin van mijn verwerking was van wat ik meegemaakt had... Maar soms denk ik ook weleens of het misschien zijn ziel was die er even bovenhing bepaalde momenten, op mij neer kijkend hoe ik daar liep.. Dat zou wel een mooie gedachte zijn..

**Geplaatst**: 07-02-10 21:42

Geplaatst: 07-02-10 21:42

Ik heb een moment gehad dat ik Onne zag met zijn koppie uit de stal kijkend, helaas was de waarheid minder.
Ik heb het vlindertje bewust bij mijn tatoo laten zetten.
toen Onne was overleden, moest hij zijn stal nog uit, ik weet nog dat een bokker die mij op stal staat nog tegen mij zei: het is alleen maar het omhulsel van Onne, ze heeft me heel goed geholpen die dag.
Mijn andere paard had ze in de bak gezet, toen de trailer aan kwam om Onne op te halen, kwam er geen geluid uit Meine, terwijl hij dit altijd deed als er wat aankwam.
Ik stond naast Meine en net toe Onne echt buiten was, verscheen er een vlinder tussen Meine en mij in fladderen om vervolgens vlak bij mij gezicht te vliegen, ik weet nog dat ik een glimlach kreeg en de vlinder de vrijheid verkoos.
Dit was op 8 november, ik heb zelf in die tijd nooit vlinders gezien ( toeval )

**Geplaatst**: 07-02-10 22:01

Geplaatst: 07-02-10 22:01

wow onne wat bijzonder... Wat een onverklaarbaar iets, maar ik zou zeker weten dat dit jou Onne is..
Misschien zijn er wel zoveel oneindig bijzondere dingen in deze wereld die wij niet merken, zien of weten..
Die vlinder kan toch geen toeval zijn..?

**Geplaatst**: 07-02-10 22:07

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 07-02-10 22:07

Dat leek mij ook, ik hou me er graag aan vast, ik weet zeker dat er dingen zijn die niet te verklaren vallen, weet het zeker heb dingen meegemaakt, en die zijn echt niet te verklaren met het menselijk verstand.

**Geplaatst**: 07-02-10 22:31

Geplaatst: 07-02-10 22:31

Citaat:
zwelgje, het komt me zo bekend voor allemaal hoe je je nu voelt..

Ireen, Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die me achterlijk gedraagt

En dat we hetzelfde doormaken.. Zoals al eerder hier genoemd: gedeelde smart is halve smart
Ik merk echt dat ik het fijn vind hier mijn verhaal te doen en de verhalen van anderen te lezen..