Oh Nans is wel een hij hoor, hij had alleen de pech van een meisjesnaam. Gelukkig vond hij zichzelf altijd heel stoer dus dat compenseerde wel.
Maar dat hij het verdient, ja echt. Het dapperste paardje van de wereld.
Elin_
Berichten: 9762
Geregistreerd: 11-11-09
Geplaatst: 19-12-09 21:30
Ik ben mijn verzOrgpony verloren heb de eerste week veel gehuild Houd een boekje bij en zet daar je gedachtes in als je weer moet huilen om hem/haar Het gebeurde voor kerst dus elke kerst denk ik eraan (Gebeurde van die verzorgpony in 2008)
Jeetje zeg, een ongeluk.. ik moet er niet aan denken dat lynn geschept word door een auto, dit moet echt een vreselijk trauma voor je zijn geweest! (en nog steeds)
Met mij gaat het opzich wel redelijk.. Het is met kerst 2 jaar geleden dat ik een sjabrakje voor Nunique kreeg en dat ik Nunique uberhaupt kreeg.. ik weet nog zo goed dat ik zei : krijg ik haar dan met een grote strik??
Ik heb laatst ook over haar gedroomd, zat toen beetje in zo'n dipperiode.. voelde me schuldig dat ik bijna niet meer aan haar dacht omdat het zo goed ging met lynnie! Opeens droomde ik weer over haar.
Ik heb wel gewoon kunnen eten na de dood van Nunique.. Ik had 2 dagen wel slaappillen nodig om te kunnen slapen en eigenlijk meteen daarna waren we aan het kijken voor een nieuwe (mijn verwerkingsproces) en toen tja, ik was lekker in de weer met Lynn en zo vergat ik Nunique gewoon even.
Het is nu 1,5 jaar geleden, ik mis haar heel erg maar het is goed zo. Geen pijn, geen verdriet maar overal lekkere grasjes en dat heeft ze gewoon verdiend!
mijn oude pony is niet overleden, ik heb hem verkocht.. ik had er een ontzettend goede band mee maar kon hem de baas niet wezen onder het zadel. Tuurlijk vond ik dit erg in het begin enzo.. maar kon nou niet pure gemis voelen. Nu pas ( bijna 10 maanden later ) nu ik weet dat ie ergens in Engenland zit en ik die nieuwe foto's allemaal zie voel ik dag in dag uit zoveel verdriet had ik niet verwacht ..
Twilight1
Berichten: 1427
Geregistreerd: 02-03-09
Geplaatst: 20-12-09 21:07
het is voor mij nu meer als een jaar geleden dat mijn pony van ons weg moest maar het was nog lang niet haar tijd! en ik zal het nooit kunnen verwerken! mis haar nog elke dag!(L)
Ik heb ook zeer zeker een trauma aan dit ongeluk overgehouden. Hij is recht voor mijn ogen verongelukt en omdat het donker was moesten we hem zoeken. Hij is namelijk met zijn gebroken been gewoon doorgelopen, heeft zichzelf naar een veilige plek gebracht, maar ik wist niet hoe gewond hij was en dacht dat hij door de klap in de sloot was gevallen. Later bleek dat hij een weiland in is gelopen, daar hebben we hem uiteindelijk gevonden, op 4 benen, maar het was al duidelijk dat zijn linkervoorbeen niet te redden was. Ik heb hem die trailerrit en alles niet aan willen doen, dat had hij niet verdiend.
moedige keus, zeer respectvol.. Even niet aan jezelf denken maar aan het welzijn van je paardje! Goed van je hoor!
Nitro
Berichten: 56
Geregistreerd: 15-12-08
Woonplaats: Vlagtwedde
Geplaatst: 21-12-09 21:22
mijn paardje is in januari overleden, ik heb er nu nog steeds erg last van. omdat mijn dagelijkse leven er nogal onder leed, heb ik hulp gezocht voor rouw verdriet bij een psychiater. ik krijg nu een speciale therapie. het gaat al een stuk beter. hopelijk kan ik nu eindelijk haar overlijden verwerken en de leuke dingen van haar herinneren.
Heel heftig Nitro. Ik loop ook nog te denken of het niet nuttig zou zijn om hulp te krijgen bij het verwerken. Niet zo zeer bij het verwerken van het verlies, maar van het ongeluk dat we hebben meegemaakt.
Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
Berichten: 113876
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)
Geplaatst: 22-12-09 09:31
Heel veel sterkte iedereen.. Ik heb ook rouwverwerking gehad (was wel heel erg heftig ivm het ongeluk) en het heeft wel goed geholpen moet ik zeggen. De scherpe kantjes zijn er nu vanaf en ook al mis ik haar nog iedere dag, ik heb er op een of andere manier ook wel een beetje vrede mee. Ik kan het iedereen aanbevelen in ieder geval. Het is alleen niet iets waar je zo 'ff' aan begint.
Dat is ook wat mij tegenhoudt. Ik denk; misschien kan ik het ook wel zelf.. Maar als ik naga hoe ik reageer als er tijdens autorijles een dier in de buurt van mijn auto komt dan denk ik; dit weet ik niet hoor..
Je paard verliezen doordat hij of zij verongelukt lijkt me ook echt verschrikkelijk. Ik zie nog precies hoe mijn paard daar in het land lag, je paard zien verongelukken blijft volgens mij op je netvlies gebrand staan. Ik denk dat het dan ook helemaal niet raar is om dit met behulp van therapie te verwerken, het lijkt me namelijk echt moeilijk om dat alleen te moeten doen.
Het verwerken gaat ook niet denk ik, zoiets slijt niet, je gaat er hooguit wat minder vaak aan terug denken...
Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
Berichten: 113876
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)
Geplaatst: 22-12-09 22:06
Het slijt inderdaad een beetje, maar het is bij mij nu 10 jaar geleden en ik kan haar nog zo achterover de trailer uit zien vallen en de knak van haar gebroken nek horen, gevolgd door het bloed wat uit haar neus en oren kwam
Ik herinner me vooral de knal van de botsing en de stress omdat ik hem niet kon vinden terwijl ik wist dat hij dit niet zou kunnen overleven. Ik wou maar één ding en dat was hem zo snel mogelijk laten inslapen en dan is het vreselijk als je hem eerst moet zoeken...
Mijn merrie was afgelopen zomer mee op buitenritje, me moeder op lynn en ik op een ander paard. Het paard waar ik op zat ging heel raar doen op een brug dus ik gaf haar een tikkie zodat ze verder liep, hierop schrok een ander paard en daarop lynn.. lynn keerde zich om, me moeder viel en lynn rende keihard door het bos naar de weg toe. Mijn 1e reactie was ; het spoor, ze rent naar het spoor, ik moet er NU achteraan! Maar ik moest eerst rustig doen en dan rustig aan draven naar lynn omdat ik anders die andere paarden helemaal gek maakte..
Ik heb die hele weg gedacht, nee alsjeblieft.. laat haar alsjeblieft niet aangereden te zijn..
En gelukkig, ze liep te dansen op de weg als een hengst en is toen gevangen door een mevrouw.. Ze was inderdaad op weg naar het spoor omdat over het spoor onze stal is..
Cayenne: Hoe lang duurt de therapie eigenlijk? Dat is zeker per persoon verschillend?
Ik vraag me inderdaad ook wel eens af of het echt slijt.. Vooral de laatste tijd is bij mij het gemis weer groter geworden. Hij was echt 'one out of a million'. En hij vertrouwde me zo ontzettend. Precies 13 maanden na z'n dood kreeg ik mijn nieuwe paard, en daar heb ik zoveel minder mee. Maargoed, die is pas 2 en op die leeftijd was Meint ook geen leuk paard, dus misschien verbetert dat nog.
Jeetje wat een verhalen allemaal weer. Flew heel veel sterkte dit lijkt me echt verschrikkelijk, mijn paardje was ziek en ik wist dat het een keer ging komen maar op deze manier in een klap weg.
Op het moment een aardige dip, zie heel erg tegen het nieuwe jaar op, de 28st januari is het een jaar geleden dat Barco@ bokt is overleden een goede vriendin van mij en 27 februari heb ik me mannetje weg moeten brengen. Het is heel dubbel aan de ene kant wil ik dolgraag dat dit jaar voorbij is maar aan de andere kant dan komen die dagen zo dichtbij
@ Kiwi; ik had ook zo'n 'once in a lifetime-horse'. Hij was in alle opzichten perfect voor mij en ik denk dat ik nooit meer zoveel van een dier zal houden als van hem.