Ik ben er niet bang voor. Saar is de oudste en is 20 en kan nog zo'n 10 jaar blijven, maar het kan ook zijn dat ze er morgen niet meer is, dat weet je toch nooit. Ik zou er wel ontzettend veel verdriet van hebben, als ik er nu over denk wordt ik er al triest van.
Ik ben er banger voor dan eerst. Omdat ik mijn vorige paardje ook na korte tijd heb moeten verliezen. Dus nu ik weer een nieuw paard heb, ben je in het begin wel extra alert. Maar nu is t wel over
Nee ik ben er niet echt bang voor, maar Lotti is ook nog jong en wordt niet snel ziek enzo. Zelfs al is ze 30 zou ik niet bang zijn voor haar dood, want dan heeft ze een goed leven gehad..
Nou eigenlijk is het minder geworden mijn pony is nu 25 jaar oud en ik zat elke nacht te denken mischien heb ik haar voor de laatste keer geknuffelt en is ze morgen door toen heeft me moeder gezegt dat me opa op zijn 50ste dacht dat die al dood zou gaan maar hij is nu 75 jaar dus hij heeft die 25 jaar elke dag gedacht dat die dood zou gaan dat is ook niet leuk leven dus ik denk nu niet dat mijn pony dood gaat oke ze gaat een keer dood maar als je je paardje goed verzorgt kan die nog lekker lang gelukkig leven dus nu denk ik ze is er nu dus nu lol hebben niet eraan denken!
ja.. mijn merrie is een maand geleden door de prikkeldraad gegaan en heeft een enorme wond op haar achterbeen. Pezen allemaal door enzo, en we kwakkelen nu heel erg. Been dik, veearts er veel bij en het is allemaal erg spannend.. Ik denk soms welleens na over hoe het zal gaan, of ze wel beter wordt. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten, maar door dit besef ik wel weer hoeveel ik van haar houd en dat we gelukkig moeten zijn met alle kleine dingetjes. Zelfs alle keren dat ze zich misdraagt op buitenrit... van mij mag ze voortaan altijd lopen kloten, zolang ze maar beter wordt!
Mijn eerste pony (4 jaar oud en kerngezond) ging dood toen ik hem precies 9 maanden had. 's Avonds stond hij als altijd vrolijk en blij in de wei, de volgende morgen kreeg ik het bericht dat hij dood was. Ik was toen 13 (ben nu 23) en het heeft toen een enorme impact op me gehad. Als ik er nu weer aan terugdenk schieten de tranen weer in mn ogen. Heb nu 2 superlieve pony's en eerlijk gezegd ben ik soms bang dat ik hen ook verlies. Als ze ook languit in de land liggen slaat de schrik al bij me toe. Je paard is toch je maatje waar je echt niet zonder kan!!!
Mijn paard moest bijna ingeslapen worden vanwege ernstige artrose, hko, spat, enz. (zie: profiel) maar dankzij de Antoine de Bodt manier leeft ze nu gelukkig nog! Ik heb het die periode erg zwaar gehad en was erg down. Als ik al in de stal kwam begon ik al spontaan te huilen, ook omdat ze zo vrolijk en alles nog keek. Ook moet ik erbij zeggen dat me vader ook nog eens net was overleden, dus het maatje dat ik toen erg nodig had zou ook bij mij weggehaald worden!
Nu ze weer super loopt, heb ik wel zoiets van.. Wanneer is het dan wel afgelopen? Ik ben zo bang dat ik haar alsnog kwijt raak, ondanks dat het zo goed gaat. Ze stond eigenlijk al met 1 been in het graf toen...
Mijn paardje heeft altijd een optimale verzorging gehad, veel weidegang en voldoende beweging en aandacht gehad, maar kanker heb je helaas niet in de hand...men weet nog altijd niet wat de echte oorzaak is, dusja...ik wil maar zeggen, mijn paardje was amper 18 jaar oud, echt kerngezond, maar binnenin ging hij stillaan 'kapot' door de kanker,... Ook ik had gedacht dat hij zeker nog een paar jaar mee zou gaan, hij was echt vrolijk, en erg gelukkig bij ons. Mijn grote droom was, dat ook mijn zusje nog veel van hem zou kunnen leren, maar helaas is het anders moeten gaan...
Ik wil maar zeggen, veel heb je niet in de hand, het enige wat je kan doen, is proberen je paardje zo goed mogelijk te verzorgen, voor voldoende weidegang, voedzaam en gevarieerd genoeg eten, en vooral: GENIETEN !! Elk moment is zalig !!
Niet te veel over nadenken, je kan er toch niks aan veranderen... Dat zijn zorgen voor dan... Als het moment daar is, zal je er genoeg mee bezig zijn, geloof me...
Ik denk dat je daar niet veel mag over nadenken, en dat doe ik ook niet. Als ze plots moest dood zijn, dan kan je er toch niets aandoen. Ik zou het wel heel erg vinden, maar je moet genieten van wat je met je paardje doet en niet veel erover nadenken dat ze er op een dag niet meer zal zijn...
Wel zou ik graag hebben dat ze niet veel hoeft te lijden, want het zijn die gebeurtenissen die je voor altijd voor ogen houdt.
ik denk daar ook wel eens aan, maar dan niet een eigenpony, wan die heb ik niet, maar wel aan mijn verzorgpony, als ik daaraan denk, dan moet ik al écht huilen... moet je nagaan hoe het is al het echt gebeurt! maar dan moet je gewoon denken aan hoe leuk je het nu hebt, want nu kun je nog genieten!
Jupiter is overleden aan koliek en ik denk er vaak aan dat 1 van onze andere ponys kan overlijden. Als 1 van hun enige symptomen van koliek heeft. Zelfs al bij rollen, krijg ik flitsende beelden van jupiter rollend van de pijn. Is eng maar misschien ben ik dan ook alerter...
Ik wel. Allez, bang... Ik denk er toch veel over na sinds dat zerita is overleden ik wil niet Cas Nú al verliezen. Dus probeer ik er ieder moment van te genieten.
Ik denk er soms wel eens over na, als ik me niet k*t voel. Van, Wat als Spike er niet meer is, wat moet ik dan? Spikey is het grootse deel van mijn leven, zou niet weten wat ik zonder hem moet, daarom ga ik ELKE dag naar hem toe, soms wel meerdere keren op een dag, voor mij is hij alles daarom denk ik wel eens wat ik zonder hem moet als hij er niet meer zou zijn.
Soms ga ik shagerijnig naar Spikey toe en dan is alles weer helemaal goed
nee ik ben er niet bang voor. Mijn paard is nu 23 en begint nu wat ongemakjes te krijgen. Hij staat met pensioen in de wei. Ik heb hem alles gegeven... Mocht het een keer gebeuren is het goed zo.
Maar toen we naar de kliniek moesten om te kijken waarom hij zo raar liep... toen wel. Want we wisten dat het niet goed was en dat het waarschijnlijk op zou houden...
Uiteindelijk is iedereen er bang voor je viervoeter te verliezen, maar dat komt meestal omdat het paard dan rare verschijnselen vertoont waardoor je er aan gaat denken.
dr is een tijd van kome en een tijd van gaan..... maak me dr nie druk om zo is het leven nu eenmaal...... misschien als dr iets is na de dood dan kom je elkaar wel weer tegen.........
het is triest, en ben verdrietig, maar ben er niet bang voor, ik ben o.a. t broertje en de moeder van mij shet ook verloren, maar het is goed zo, daar in de eeuwige groene weides (niet dat ik erin geloof hoor maar toch ) en mn 2e verzorgshetlander ook, maar het is goed, beter dan dat ze zullen pijnlijden o.i.d.
Ramonalover sterkte ermee, je mag me altijd pmmen hea meis