Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-01-23 21:04

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 18-01-23 21:04

Wat een verdrietig maar ook intens mooi verhaal. Je hebt altijd voor haar gekozen, ook nu weer.
Kwel jezelf niet teveel, wie dit leest zal, net als ik, weten dat jij altijd in haar belang hebt gekozen. En ja, het kan altijd meer, maar ik twijfel er niet over het feit dat ze zich intens geliefd heeft gevoeld.

Neem je tijd, rouw om haar en laat haar voor altijd over je waken.
Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 18-01-23 21:26

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 18-01-23 21:26

Heel veel sterkte met het grote gemis

**Geplaatst**: 19-01-23 00:43

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 00:43

Tot de dag komt waarop haar aanwezigheid om je heen bijna tastbaar wordt. Rouw en huil. Straks wordt het beter.

**Geplaatst**: 19-01-23 00:46

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 00:46

Sterkte!

**Geplaatst**: 19-01-23 00:57

Geplaatst: 19-01-23 00:57

Sterkte

**Geplaatst**: 19-01-23 07:54

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 07:54

Veel sterkte met dit grote verlies! Je hebt het goed gedaan zo.

**Geplaatst**: 19-01-23 08:02

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 08:02

Je hebt jullie verhaal prachtig samengevat. Het raakt en ik voel deels je pijn. Heel veel sterkte met het afscheid en het verwerken. Het slaat een gat in je leven en dat kost heel veel tijd om te dichten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-23 10:31

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-23 10:31

Huilend wakker geworden. Werk afgebeld. Ik blijf verder deze week thuis. Ik ben zo op. Het doet zo'n pijn.

Ik weet wel dat ik er op een dag wel weer sta. Maar vandaag nog even niet.

**Geplaatst**: 19-01-23 10:51

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 10:51

neem je tijd. ziek van verdriet is ook gewoon ziek. dikke knuffel!

**Geplaatst**: 19-01-23 11:02

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 11:02

Heel veel sterkte. Hopelijk kun je het binnenkort een plaatsje geven. Een maatje verliezen kan zoveel pijn doen

**Geplaatst**: 19-01-23 11:28

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 19-01-23 11:28

Heel veel sterkte. Terug doorgaan dat vraagt tijd, heel veel tijd. Ik heb helaas vorige week voor de 3e keer afscheid moeten nemen.
Maar was vergeten hoeveel pijn dit doet. Telkens weer.

Hopelijk kan je na een tijdje terug kijken met een glimlach op alle mooie momenten. Kiezen is ook loslaten, dat weten we wel, maar dan...... terug een weg zoeken om er mee om te gaan. Dikke knuffel en veel moed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-23 12:59

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-23 12:59

Ik heb net het laatste afscheid geregeld. Ik merk dat mijn hoofd zoveel mogelijk wilt bezig zijn (kun je geloven dat ik dolgelukkig was met een kapotte boiler deze week?).

Ik zal maandag de 30ste onze ballonnen ophalen. Ik had een idee, maar daar kan ik onze originele ballonnen niet voor gebruiken. Ik heb dus nieuwe ballonnen besteld, en zal deze dinsdag de 31ste, op Daisy haar 21ste verjaardag, naar de hemel sturen. 21, een hartje, en een mega eenhoorn. Want ook daarboven mag ze haar verjaardag vieren.. De eerste in 12 jaar die we niet samen zullen vieren.. Een dag later zal ik mijn eigen verjaardag voor het eerst zonder haar moeten vieren..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-23 17:40

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-23 17:40

Ik kom dit topic zo'n beetje gebruiken om mijn hart te luchten, want het moet er gewoon uit..

Lieve Daisy. Hoe doe ik dit, verder gaan zonder jou?
Ik heb tijd over. Mijn huis is schoner. Ik vond vandaag stro in mijn schoenen - ik mis het, om overal stro en hooi en koekjes te vinden.
Ik zal mijn handen nooit meer tegen de haren in door jouw wintervacht kunnen halen. Ik zal nooit meer die unieke combinatie van jou & de zon ruiken, vermengd met stoffig zand, op de achtergrond het gezoem van vliegen. Ik zal nooit meer vloekend in de modder staan, of bibberend poep van beton schrapen.
De kloven in mijn wijsvinger en duim zullen verdwijnen, want ik zal me nooit meer snijden aan draadlint. Ik zal nooit geen splinters meer hebben, snotjes uit mijn haar vegen. Ik zal nooit geen boterham met zand meer eten.

Ik zal nooit geen vlechtjes meer leggen. Nooit meer een broek die een uur eerder nog schoon was, vol modder en poep in de wasmachine moeten steken. Ik zal nooit meer met jou in het zonnetje liggen, we zullen nooit meer gaan grazen.

God, hoe doe ik dit?
Ik hoor van iedereen "tijd, het heeft gewoon tijd nodig". Maar ik heb nu plots tijd over. Ik rij van mijn werk naar huis - dat heb ik bijna 12 jaar niet gedaan. Ik ging altijd eerst naar stal. Het enige wat ik nu over "tijd" denk, is "ik ga haar gewoon héél die tijd lang super hard missen". Ik heb nog een jaar of 50 te gaan - hoe dan, zonder Daisy? Ze was bij me, 1/3 van mijn leven. Ze maakte me tot wie ik ben. Ze leerde me geduldiger te zijn, emoties te controleren. Ze leerde me NU leven, en genieten van het moment. Ze leerde me dromen. Zoveel van wat ik bereikt heb, is dankzij haar wijze lessen. Zij maakte me wie ik ben.

Ik loop compleet verloren zonder mijn betere helft. Ik heb heel veel mogen hebben, met Daisy - en nu heb ik heel veel moeten verliezen.

Ik moet de wortels en appels links laten liggen in de supermarkt. Ik zal nooit geen koekjes meer bakken. Ik heb nooit meer Luikse stroop nodig. Ik zal haar nooit meer kunnen knuffelen, mijn neus in haar manen begraven, mijn hart bij haar kunnen uitstorten.

Ik zal nooit meer helemaal compleet zijn. En ik weet niet wie/hoe ik dan moet zijn.

**Geplaatst**: 26-01-23 17:56

Geplaatst: 26-01-23 17:56

Rouwen doet pijn,

En dat nooit meer, is inderdaad heftig, en soms ook moeilijk voorstelbaar.

Sterkte, ( ik mis wat emoticons hier)

**Geplaatst**: 26-01-23 20:08

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 26-01-23 20:08

Rouwen doet zo zeer. Het missen van. Het nooit meer compleet zijn. De confrontaties met alle eerste keren zoals je zelf ook omschrijft. Het doet zo zeer.
Het scherpste van de pijn zal minder worden. Maar niemand weet wanneer.
4 jaar na dato en ik kan nog niet zonder pijn in mijn hart naar de foto’s kijken. Ik kijk er liever niet naar. Ik denk er liever niet aan.
De enige manier is er door heen, zeggen ze, maar hóe ga je er in vredesnaam door heen?

Ik heb oprecht wel eens overwogen om EMDR therapie hiervoor te volgen. Ik kan je dus absoluut niet helpen met het rouwen en heb ook geen tips. Sterker nog, ik hoop tips uit jouw topic te halen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-23 20:28

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-23 20:28

Slmt9 schreef:
Rouwen doet zo zeer. Het missen van. Het nooit meer compleet zijn. De confrontaties met alle eerste keren zoals je zelf ook omschrijft. Het doet zo zeer.
Het scherpste van de pijn zal minder worden. Maar niemand weet wanneer.
4 jaar na dato en ik kan nog niet zonder pijn in mijn hart naar de foto’s kijken. Ik kijk er liever niet naar. Ik denk er liever niet aan.
De enige manier is er door heen, zeggen ze, maar hóe ga je er in vredesnaam door heen?

Ik heb oprecht wel eens overwogen om EMDR therapie hiervoor te volgen. Ik kan je dus absoluut niet helpen met het rouwen en heb ook geen tips. Sterker nog, ik hoop tips uit jouw topic te halen

Die "eerste keren" met haar waren grandioos. En alle eerste keren zonder haar.. Ik heb er nu al een paar gehad, en er zullen er nog zoooo veel volgen.. Ze doen allemaal heel veel pijn.

Ik kijk naar foto's, wanneer mijn hart dat vraagt. Soms met een lach, soms met een traan. Soms wil ik niet kijken.

En idd - je moet er door, maar hoe dan? Het idee alleen al klinkt intens vermoeiend, en ik heb totaal geen energie, en kan ondertussen ook niet meer slapen. Ik lig uren wakker, en ik ben iemand die normaal rechtstaand op 2 minuten in slaap kan vallen.

Mijn vader volgt EMDR therapie. Nog niet zo heel lang, maar hij is er wel tevreden over. Gaat bij hem om 2 zware motorongevallen, een hartaanval, poging tot moord (op hem, niet door hem) en nu zijn ze bij het hoofdstuk "zijn vader" aanbelandt - en dat is nog te moeilijk voor hem. Maar al bij al is hij er dus wel tevreden over.

Ik heb van mijn huisdokter een folder meegekregen ivm rouwen, en een rouwcoach. Nu is het nog te vroeg, maar misschien later..

**Geplaatst**: 26-01-23 20:30

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 26-01-23 20:30

**Geplaatst**: 26-01-23 21:17

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 26-01-23 21:17

Ik weet precies hoe het voelt. Mijn paard is ook nog maar pas overleden.
S ochtends opstaan en niet weten hoe je dag door te komen.

Ik heb kinderen, die er voor zorgen dat je aandacht wordt afgeleid. En ook nog meerdere paarden de verzorgt moeten worden, al heb ik met geen enkele zo een band als ik had met haar.
Dus ik moet wel doorgaan. En dat zorgt er een beetje voor dat ik het allemaal weet te redden.

Misschien helpt het je om een beetje afleiding te zoeken op 1 of andere manier.
En het heeft echt veel tijd nodig, want niet alleen je maatje is weg, maar ook vaak alle gewoontes er omheen. Het lijkt of je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Sterkte

**Geplaatst**: 26-01-23 22:34

Geplaatst: 26-01-23 22:34

Ik heb zelf ook EMDR gehad, daarom dacht ik er ook aan. Maar iets houdt me tegen, ik denk dat ik vooral erg op zie tegen het herbeleven.

Wat heftig van je vader. Jeetje.

Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-23 11:39

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-23 11:39

3timesmom schreef:
Ik weet precies hoe het voelt. Mijn paard is ook nog maar pas overleden.
S ochtends opstaan en niet weten hoe je dag door te komen.

Ik heb kinderen, die er voor zorgen dat je aandacht wordt afgeleid. En ook nog meerdere paarden de verzorgt moeten worden, al heb ik met geen enkele zo een band als ik had met haar.
Dus ik moet wel doorgaan. En dat zorgt er een beetje voor dat ik het allemaal weet te redden.

Misschien helpt het je om een beetje afleiding te zoeken op 1 of andere manier.
En het heeft echt veel tijd nodig, want niet alleen je maatje is weg, maar ook vaak alle gewoontes er omheen. Het lijkt of je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Sterkte

Ik ben sinds dinsdag weer aan de slag gegaan, en hoewel het allemaal op automatische piloot is, ben ik dankbaar voor de afleiding. Voor de routine.
Want al mijn andere routine is echt weg. Vooral de rit naar huis is aartsmoeilijk, ik voelde mezelf gisteren letterlijk verschrompelen in de auto, ik was uiteindelijk zo klein dat ik nog amper iets in de achteruitkijkspiegel kon zien.

Gisteren was een hele zware. Ik weet niet waarom. Maar het was een zware dag.
Ik was héél blij toen mijn vriend thuis kwam, die vent is zo'n oppepper, zonder dat hij daar moeite voor moet doen. Hij heeft het Peter-Pan-syndroom en ADHD in het kwadraat, dus straalt altijd ontzettend veel energie uit. Soms is hij "too much", op de dagen dat je tegen hoofdpijn aanzit is hij best vermoeiend, maar op dagen zoals nu.. Hij is een wandelende batterij, waar ik me ten allen tijde aan kan opladen.

Mijn katten doen dat ook. Die voelen héél goed aan wanneer het me te veel wordt, en planten hun kleine lijfjes dan bovenop me, dwingen me om te blijven zitten/liggen, en laden me weer op. Het is zo fijn om thuis te komen bij hen, want zij zijn zowat de enigen die mij uit mijn zetel krijgen en maken dat ik het verdriet even aan de kant zet om voor hen te zorgen.

Ik heb me opnieuw ingeschreven voor een opleiding waar ik mijn twijfels aan heb, maar het zal een welkome afleiding zijn. Er is heel veel over het onderwerp dat ik nog niet weet, en ik denk dat het zal fijn zijn om mijn hersenen aan het werk te zetten.

Ik, de ultieme loner, degene die altijd om me-time schreeuwt, heeft er nu te veel van. Ik weet niet wat ik er mee aanmoet. Ik loop de muren op, zo in mijn eentje. Het verdriet en gemis zijn zo groot..

Laatst bijgewerkt door LWDaisy op 27-01-23 12:06, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-01-23 11:48

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 27-01-23 11:48

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje :knuffel:

**Geplaatst**: 27-01-23 11:57

Re: Ze is er niet meer.. Mijn lieve kleine Daisy...

Geplaatst: 27-01-23 11:57

Jeee ik lees net je eerste post en tranen rollen gewoon over mijn wangen. Wat schrijf je mooi en wat spreekt er veel liefde uit voor jouw Daisy.

Geen idee hoe je dit te boven komt. Enige wat ik kan doen is je veel sterkte wensen en schrijf het hier maar lekker van je af. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-23 12:12

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-23 12:12

Melzazu schreef:
Jeee ik lees net je eerste post en tranen rollen gewoon over mijn wangen. Wat schrijf je mooi en wat spreekt er veel liefde uit voor jouw Daisy.

Geen idee hoe je dit te boven komt. Enige wat ik kan doen is je veel sterkte wensen en schrijf het hier maar lekker van je af.

Dankjewel.

Het is echt zo... onwezenlijk. Ik ben zo veel verloren.
In de eerste plaats mijn allerbeste vriendinnetje. Ze was écht dat gouden randje rond elke dag. Ook de dagen dat het regende, dat ik in de modder stond te ploeteren. Ook de dagen dat ik gehaast was, moe was, een lange dag had gehad. De baaldagen.

Ik heb zo veel eerste keren met haar meegemaakt. Daar ben ik zo dankbaar voor. Ze was een wijze leermeester, en heeft me een beter persoon gemaakt.
Nu wordt ik geconfronteerd met "nooit meer", maal 1 miljoen. En daar ben ik zo bang van..
Ik weet niet hoe dat moet, "nooit meer Daisy". Ik weet niet hoe mijn hart daarvan kan herstellen.

Ik weet wel dat het moet. Ik zie alleen nog niet hoe.

**Geplaatst**: 27-01-23 12:19

Geplaatst: 27-01-23 12:19

Pfff, heftig hoor! Ik vind het mooi zoals je het omschrijft, je verdriet. Heel invoelbaar, ik vrees ook voor het moment dat ik een keer afscheid moet gaan nemen van mijn Walter, hij wordt dit jaar 20 en dan heb ik hem dus ook alweer 18 jaar, waarvan de laatste 8 jaar hier aan huis. Hij is ook echt mijn maatje, ik herken veel van wat je omschrijft over jullie band :knuffel:

Er is niemand die dat kan vervangen, nooit.

Maar omdat ik de paarden aan huis heb, heb ik inmiddels dus ook een ander vriendje, James. Heel anders dan Walter (gelukkig!) maar ook met hem heb inmiddels een mooie band. Daarom vraag ik me ook af: betekent jouw afscheid van Daisy nu ook afscheid van de paarden?

**Geplaatst**: 27-01-23 12:42

Geplaatst: 27-01-23 12:42

LWDaisy schreef:
3timesmom schreef:
Ik weet precies hoe het voelt. Mijn paard is ook nog maar pas overleden.
S ochtends opstaan en niet weten hoe je dag door te komen.

Ik heb kinderen, die er voor zorgen dat je aandacht wordt afgeleid. En ook nog meerdere paarden de verzorgt moeten worden, al heb ik met geen enkele zo een band als ik had met haar.
Dus ik moet wel doorgaan. En dat zorgt er een beetje voor dat ik het allemaal weet te redden.

Misschien helpt het je om een beetje afleiding te zoeken op 1 of andere manier.
En het heeft echt veel tijd nodig, want niet alleen je maatje is weg, maar ook vaak alle gewoontes er omheen. Het lijkt of je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Sterkte

Ik ben sinds dinsdag weer aan de slag gegaan, en hoewel het allemaal op automatische piloot is, ben ik dankbaar voor de afleiding. Voor de routine.
Want al mijn andere routine is echt weg. Vooral de rit naar huis is aartsmoeilijk, ik voelde mezelf gisteren letterlijk verschrompelen in de auto, ik was uiteindelijk zo klein dat ik nog amper iets in de achteruitkijkspiegel kon zien.

Gisteren was een hele zware. Ik weet niet waarom. Maar het was een zware dag.
Ik was héél blij toen mijn vriend thuis kwam, die vent is zo'n oppepper, zonder dat hij daar moeite voor moet doen. Hij heeft het Peter-Pan-syndroom en ADHD in het kwadraat, dus straalt altijd ontzettend veel energie uit. Soms is hij "too much", op de dagen dat je tegen hoofdpijn aanzit is hij best vermoeiend, maar op dagen zoals nu.. Hij is een wandelende batterij, waar ik me ten allen tijde aan kan opladen.

Mijn katten doen dat ook. Die voelen héél goed aan wanneer het me te veel wordt, en planten hun kleine lijfjes dan bovenop me, dwingen me om te blijven zitten/liggen, en laden me weer op. Het is zo fijn om thuis te komen bij hen, want zij zijn zowat de enigen die mij uit mijn zetel krijgen en maken dat ik het verdriet even aan de kant zet om voor hen te zorgen.

Ik heb me opnieuw ingeschreven voor een opleiding waar ik mijn twijfels aan heb, maar het zal een welkome afleiding zijn. Er is heel veel over het onderwerp dat ik nog niet weet, en ik denk dat het zal fijn zijn om mijn hersenen aan het werk te zetten.

Ik, de ultieme loner, degene die altijd om me-time schreeuwt, heeft er nu te veel van. Ik weet niet wat ik er mee aanmoet. Ik loop de muren op, zo in mijn eentje. Het verdriet en gemis zijn zo groot..

Heel erkenbaar, dikke knuffel