Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-11-10 02:58

Re: heimwee naar je paard

Geplaatst: 10-11-10 02:58

Erover heen raken is een raar woord... dat doe je nooit denk ik.
Ik denk na 4,5 jaar nog steeds heel veel aan mijn pony.

Wel heeft het een hele tijd geduurd voordat ik het een plekje kon geven en kon accepteren omdat ik nooit geweten heb hoe mijn pony zijn been gebroken heeft. Dat heb ik lange tijd niet los kunnen laten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-10 10:23

Re: heimwee naar je paard

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-10 10:23

Dat lijkt me ook moeilijk vue, je hebt inderdaad gelijk het is een plekje geven, want je blijft altijd aan je paardje denken

**Geplaatst**: 11-11-10 18:32

Geplaatst: 11-11-10 18:32

is nu weer al 4 maanden dood ik huil nog elke dag in mn bed of als k alleen ben ..

**Geplaatst**: 11-11-10 19:50

Re: heimwee naar je paard

Geplaatst: 11-11-10 19:50

Het is van mij 7 maanden geleden dat ik mijn eerste Fjord moest laten inslapen en vanochtend heb ik nog om hem lopen huilen. Ondanks dat ik nu een nieuwe Fjord heb, wordt het verdriet en gemis niet minder.

**Geplaatst**: 01-12-10 14:25

Geplaatst: 01-12-10 14:25

7 december is het alweer 5 jaar geleden dat mijn Daaf ons verliet. Het verdriet is niet minder geworden, absoluut niet.
Ook niet minder aanwezig, ik zou er zo veel voor over hebben om hem weer bij me te hebben.
Iedereen om mij heen gaat verder, ik ook wel. Maar toen Daaf overleed, ging er in mij ook een stukje dood.

Ik heb het er niet meer over met mensen, omdat ze niet snappen dat ik nog steeds bezig ben met Daaf. Of mensen lijken wel te zijn vergeten dat hij ooit bestaan heeft. Maar ik ga nog slapen met Daaf in mijn hoofd, en sta ook weer met hem op. Hij is aanwezig in alles wat ik doe.

Ik kan nu met een glimlach terugdenken aan de tijd dat hij nog bij me was, maar het gemis overschaduwt alles wel.

**Geplaatst**: 03-12-10 19:30

Geplaatst: 03-12-10 19:30

daaf4ever schreef:
7 december is het alweer 5 jaar geleden dat mijn Daaf ons verliet. Het verdriet is niet minder geworden, absoluut niet.
Ook niet minder aanwezig, ik zou er zo veel voor over hebben om hem weer bij me te hebben.
Iedereen om mij heen gaat verder, ik ook wel. Maar toen Daaf overleed, ging er in mij ook een stukje dood.

Ik heb het er niet meer over met mensen, omdat ze niet snappen dat ik nog steeds bezig ben met Daaf. Of mensen lijken wel te zijn vergeten dat hij ooit bestaan heeft. Maar ik ga nog slapen met Daaf in mijn hoofd, en sta ook weer met hem op. Hij is aanwezig in alles wat ik doe. Ik kan nu met een glimlach terugdenken aan de tijd dat hij nog bij me was, maar het gemis overschaduwt alles wel.

Ik kan je VOLLEDIG begrijpen :(:)

**Geplaatst**: 05-12-10 18:21

Geplaatst: 05-12-10 18:21

Het paard wat ik eerst reed had samen met zijn maatje een ongeluk gehad (zijn maatje moest ingeslapen worden en hij hield er artrose aan over) hij was een hele tijd kreupel geweest maar dit werd uiteindelijk minder en de eerste keer dat ik weer op hem reed, na het ongeluk, was ik zo gelukkig! dat is gewoon niet te omschrijven. Later had hij dagen dat hij erg slecht liep maar ook dagen dat hij goed liep en we een lekker buitenritje konden maken.
Maar ineens was hij weg.... Zonder dag te zeggen... Ze hadden hem alsnog in laten slapen

Ik mis hem nog elke dag en vergeten zou ik hem nooit!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-10 22:41

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-10 22:41

ArabianRanch schreef:
daaf4ever schreef:
7 december is het alweer 5 jaar geleden dat mijn Daaf ons verliet. Het verdriet is niet minder geworden, absoluut niet.
Ook niet minder aanwezig, ik zou er zo veel voor over hebben om hem weer bij me te hebben.
Iedereen om mij heen gaat verder, ik ook wel. Maar toen Daaf overleed, ging er in mij ook een stukje dood.

Ik heb het er niet meer over met mensen, omdat ze niet snappen dat ik nog steeds bezig ben met Daaf. Of mensen lijken wel te zijn vergeten dat hij ooit bestaan heeft. Maar ik ga nog slapen met Daaf in mijn hoofd, en sta ook weer met hem op. Hij is aanwezig in alles wat ik doe. Ik kan nu met een glimlach terugdenken aan de tijd dat hij nog bij me was, maar het gemis overschaduwt alles wel.

Ik kan je VOLLEDIG begrijpen

Wij begrijpen je volkomen

**Geplaatst**: 05-12-10 22:46

Geplaatst: 05-12-10 22:46

Mijn pony waar ik 12 jaar lang mee opgegroeid ben is in september ingeslapen.
Ze was al een tijdje niet goed (cushing, mager, koliek,..)maar die dag is het zo snel gegaan. 's morgens was ze kreupel rechtsachter, 's middags wou ze niet eten en enkele uren daarna wou ze niet meer wandelen. Hoefbevangen geraakt.
Ook voel ik me schuldig aan haar dood, wat het allemaal niet gemakkelijker maakt. Ik heb het er nog echt moeilijk mee, als ik over haar vertel zit ik te janken. Ik zou veel willen geven om haar nog even bij me te hebben, lekker te wandelen, ..

Ik kan nu al janken als ik denk dat mijn paard al 16 is en hij ook niet het eeuwige leven heeft..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-12-10 22:56

Re: heimwee naar je paard

Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-10 22:56

Ik heb vandaag voor het eerst sinds 3 jaar weer paardgereden, en ik miste mijn paard meer dan ooit

**Geplaatst**: 05-12-10 23:07

Geplaatst: 05-12-10 23:07

met een brok in de keel typ ik dit nu neer.Gelukkig ik ben niet de enige die na een paar jaar haar pony nog vreselijk mist.mijn geliefde Cryos is alweer 3 jaar dood Y;(

.En het lijkt wel of ik hem nu steeds meer gaat missen.Er hangt een grote foto van hem op de overloop waar ik iedere keer langs loop.ik mis hem zo erg!!Bijna wekelijks heb ik wel een huilavondje omdat ik hem zo mis.Ik kon echt alles met hem,hij liep zonder iets me zo achterna op het erf,enz.bah wat doet het gemis toch zeer maar wat ben ik blij dat ik hem heb gekent en bijna 8 jaar heb gehad

**Geplaatst**: 05-12-10 23:16

Geplaatst: 05-12-10 23:16

Dorienn schreef:
Ik kan nu al janken als ik denk dat mijn paard al 16 is en hij ook niet het eeuwige leven heeft..

Da's wel herkenbaar hoor...het feit dat je ooit afscheid zal moeten nemen van je beste vriendjes/vriendinnetjes...Ik heb mijn paard en pony vanaf hun geboorte nu 9 1/2 jaar....zijn mijn eerste eigen paarden ook...tsjonge, het idee dat ze er ooit niet meer zullen zijn hee....poeh!

Ik denk ook dat je je paard altijd zal blijven missen, altijd aan hem/haar zal blijven denken. Gelukkig kunnen we wel weer genieten van de grappen en grollen van nieuwe maatjes....en ach, liever van genoten en hebben moeten laten gaan, dan nooit hebben gehad...

**Geplaatst**: 05-12-10 23:27

Re: heimwee naar je paard

Geplaatst: 05-12-10 23:27

Mijn pony is niet dood en ook niet verkocht, maar in bruikleen uitgeleend.

En ik mis hem zo veel, dat ik eigenlijk liever niet naar hem ga kijken. Dan wil ik hem het liefste direct mee terug nemen naar huis. Ik ben 21, heb hem vanaf mijn 8e/9e jaar.. Vlak voordat ik 20 werd is hij naar zijn nieuwe ruitertje gegaan.

Ik kon er alles mee doen; zonder zadel en hoofdstel rijden, een parcours van 1.10 springen (best hoog voor een D pony), door de bossen rijden en ben Z2 dressuur met hem geworden. Heb zowel met springen als dressuur veel prijzen met hem gewonnen. Hij was zo geweldig, zo lief, echt mijn maatje. Als ik in een dipje zat werd ik altijd vrolijk van hem; hij was er altijd voor me.

Op mijn 15e was ik Z2 met hem en er ook uitgegroeid. Wedstrijd rijden is mijn grote ambitie, heb dat zo'n 4.5 jaar niet gedaan. Toen de beslissing genomen om hem in bruikleen uit te lenen en een nieuw, groot paard te kopen.

Ik weet dat hij het supergoed heeft bij zijn nieuwe ruitertje, ze is echt helemaal gek op hem. Zo'n band als dat ik met mijn pony had heb ik bij lange na niet met mijn nieuwe paard, en ik denk ook niet dat ik ooit zoiets zal krijgen met welk paard dan ook.

Ik heb een fantastische ponytijd gehad, en ondanks dat ik hem onwijs veel mis had ben ik blij dat ik hem als pony heb gehad (en nog steeds heb, officieel dan)

**Geplaatst**: 06-12-10 19:06

Geplaatst: 06-12-10 19:06

Mijn lieveling is ook 3,5 jaar geleden overleden. Natuurlijk vergeet je je paardje nooit, maar door de jaren heen slijt het wel. Soms heb je wel van die buien dat je hem/haar echt mist, dan besef je gewoon weer dat je hem nooit meer terug ziet.

Veel sterkte, ik weet hoe het voelt!

**Geplaatst**: 07-12-10 01:14

Geplaatst: 07-12-10 01:14

Onze Woos is in 1998 plotseling gestorven, juist omdat hij binnen 2 minuten van een levend vrolijk paard veranderde in een stervend paard heb ik me niet kunnen voorbereiden en heeft het er vreselijk ingehakt. We zijn nu 12 jaar verder en nog regelmatig denk ik aan m. Mijn boktnaam is ook zijn "achternaam".

Daarna heeft het lang geduurd voor we een paardje tegen kwamen waar de klik mee was. Dat paardje kwam in maart 2007. (Hele verhaal in mn profiel.) Helaas kreeg hij in februari dit jaar een lel van een ander paard en bleek er 3 maanden lang de verkeerde diagnose gesteld te zijn, waardoor de inwendige schade onherstelbaar bleek te zijn... We hebben hem in juni (dit keer wel voorbereid en weloverwogen, maar zeker niet minder pijnlijk) dit jaar laten gaan.

Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet aan Nick denk. Er hangt een levensgrote foto op canvas in onze woonkamer, samen met onze startnummers. De scherpe kanten slijten, het gemis is er nog.

Nu een half jaar verder, zou ik weer deze beslissing nemen, ondanks dat ik weet wat voor pijn het ons gedaan heeft en nog doet. De wetenschap dat hij pijnvrij is maakt onze pijn draaglijk.

Sinds 1 december hebben we een ander paardje en hij is leuk om wie hij is en hij zal nooit een vervanger van ons Nick zijn of worden. We hebben wel heel bewust gekozen voor een heel ander paard (Nick was een haflinger en we hebben nu een paint horse gekocht).

Vergeet niet dat voor een rouwperiode geen voorgeschreven tijdsduur staat, ook al zijn soms mensen van mening dat je het na het passeren van alle seizoenen eens een keer los moet laten...

Iedereen heeft zijn eigen periode van rouw, of dat nu een maand of 10 jaar duurt...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-10 00:43

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-10 00:43

Buitenzorg schreef:
Iedereen heeft zijn eigen periode van rouw, of dat nu een maand of 10 jaar duurt...

Daar heb je helemaal gelijk in!!

**Geplaatst**: 09-12-10 19:17

Geplaatst: 09-12-10 19:17

inderdaad Buitenzorg,rouw kent geen tijd.dat is voor iedreen anders.Ik krijg vaak commetaar omdat ik nu pas echt ben gaan rouwen om mijn pony.Nou ja het zij zo.Nu de kinderen hun eigen ponys hebben en mee rond hobbelen mis ik mijn kanjer nog meer.Het zal nooit helemaal slijten maar ik kan in iedre geval met een beetje plezier denken aan zijn mooie koppie