allebei veel sterkte ,nog 2 dagen en dan alweer jaar terug van bella wat gaat het snel opeens
voor mijn paard is een totaal ander ras terug gekomen uiteindelijk en ik denk ook niet dat er ooit weer een hannoveraner bij zal komen
brudoe
Berichten: 972
Geregistreerd: 12-05-06
Woonplaats: Maastricht
Geplaatst: 26-09-09 22:40
Poe op stal weer een pony ingeslapen..was beetje de mascotte van stal. Kinderen van de zorgboerderij gaan voor hem en Bruintje een steen in de wei leggen
Iedereen sterkte, Koffieleut het is wel waar wat je zegt, Als je achter je beslissing staat doet het absoluut niet minder pijn, maar je weet dat het de beste keuze is en dat geeft een beetje rust.
Ik ga lekker straks een duinrit maken met Lynn en een vriendin met haar eigen paard.. Zijn wel dik 2 uur weg en met dit weer heb ik er weer zin in! Nunique loopt ook altijd mee, dat weet ik zeker!
Ik heb 7 december 2005 mijn eerste verzorgpony verloren aan koliek. De o zo brave shetland hengst waar ik mezelf op heb leren rijden.. Zoveel mooie herinneringen. Mijn grootste angst is dat ik die herinneringen ga vergeten. Ik was toen ongeveer 11 jaar, nog erg jong. Gelukkig heb ik nog een klein stukje vacht-haar en z'n oude halster.
Aangezien ik weet hoe het is zo'n vriend te verliezen, ben ik heel blij dat ik mensen kan troosten door sieraden te maken van paardenhaar. Dat doe ik dan ook erg graag!
Ik lees weer berichtjes van mensen die pas afscheid hebben moeten nemen, sterkte allemaal.
Ik merk dat de dood van jimmy mij rust geeft en op een rare manier een vervelend hoofdstuk af lijkt te sluiten, het gaat nu top met de andere 3. Jimmy en Sonja hoorde zo bij elkaar, dat ik zijn aanwezigheid trooste maar ook het verdriet actief leek te houden. Ik mis ze iedere dag nog, maar kan meer genieten van de goeie dingen.
Hey sonjim dat herken ik ook na pjot zijn overlijden. Hij en ostar hoorden ook echt bij elkaar. Het is prettig te weten dat ze weer herenigd zijn (althans dat hou ik mezelf voor.)
Ik heb nog nooit eerder een dierbaar persoon of dier verloren.. Ach ja wel wat konijntjes maar niet zoiets groots als een paard of een mens.. Met mijn opa en oma had ik niks, zij ook niet met mij..
Volgens mij reader wacht nunique op me tot ik ook daar aankom, pas dan mag ze weer gereden worden.. Nu laat ze alleen de oma van mn moeder haar poetsen.. Ze vertelde mij dat de paardenhemel er erg mooi uit zat.. een grote grasvlakte vol witte bloementjes, overal paardjes en het belangrijkste, ze doen NOOIT boos tegen elkaar..
ik meld me hier ook even.... 2 maanden terug (24 juli) is mijn maatje verongelukt. Dus niet iets wat je aan ziet komen zeg maar, niet iets waar je je op voor kan bereiden (voor zover dat uberhaubt kan). De eerste paar weken zijn gewoon door gegaan, tranen waren op (zijn ze nog steeds trouwens), op vakantie gegaan, andere pony gekocht... Praat er heel veel over, iets wat ik juist fijn vind Maar de laatste paar weken krijg ik het moeilijker en moeilijker lijkt wel... Ik mis haar gewoon verschrikkelijk en ze laat zo'n verschrikkelijk gat achter...
in een onweersbui is de kudde in paniek geraakt. Hon is hierbij komen te vallen en toen is er een andere pony overheen geklapt (vermoeden we). Gevolg: Strekpees door en bloedvaten en botvlies volledig weg geslagen. Niet te maken dus. heb haar 12 jaar gehad, en de mensen die Hon hier kende weten van onze band... Die band krijg ik nooit meer, met geen enkel paard
zelf gevonden, helemaal verregend en in shock... Met spoed naar de kliniek, maar er waren zoveel complicaties mogelijk dat de kans van slagen (lees: paardwaarig bestaan) maar 25% was...
Jeetje, dat is nog heftiger. kon je dr dan nog wel in de trailer krijgen.. Wat een ellende die dag zeg..
tina
Berichten: 1470
Geregistreerd: 12-05-01
Woonplaats: Papenburg ,Duitsland
Geplaatst: 28-09-09 00:44
de klap komt altijd later ik weet wel hoe voelt als je er niet op voor kon bereiden ,je begrijpt gewoon er niks van ,zo is je paard supergoed en zo is die aan einde
ik had vanavond een beetje rare belevenis met leila toen aankwam bij de openstal stond ze voor afgesloten draad land gespannen land in te kijken en drukt me met haar hoofd aan alsof draad even open moest ,wat ook gedaan heb op moment dat we in land komen en leila dicht naast me gaat staan (en leila is niet van sociale ) leg ik mijn hand op haar en opeens stromen de tranen over mijn wangen en flist bella op in mijn gedachten ,ik kijk met leila naar achteren en is net alsof bella 's schaduw er is achterin een samenspel van licht en donkere vlekken,2 keer heb een zacht gehinnik gehoord ,ontzettend ver weg
mijn man die me waarschijnlijk voor gek verklaard heeft na dit hoorde het niet,vroeg nog hoor jij het ook
(toen ze nog leefde vertoefde ze op alle plekken avonds en nachts in land door gewoon onder draad door te zoefen ,uitbreken uit land deed ze nooit )
leek wel een groet aan ons
weet nog wel dat op de dag dat ze overleden is ,leila ook de hele avond en nacht over land heeft gekeken
Stef wat heftig om je paard zo te vinden. Wat een schok voor jezelf moet dat geweest zijn.
Tina wat "gaaf" om zoiets mee te maken..
Pikeur
Berichten: 6465
Geregistreerd: 01-02-06
Geplaatst: 28-09-09 13:34
Mn pony is zojuist ingeslapen Hoe moeti k afscheid nemen zn zweet nog aan mijn handen terwijl hij er niet meer is hoeveel pijn kan een mens hebben http://i26.tinypic.com/29msraf.jpg 13 september
brudoe
Berichten: 972
Geregistreerd: 12-05-06
Woonplaats: Maastricht
Geplaatst: 28-09-09 14:13
Pikeur heel veel sterkte... Neem rustig de tijd om afscheid te nemen. Misschien kun je een stukje staart afknippen als aandenken.. Sterkte en een hele dikke knuf