Uvo veranderd in zijn voordeel, ziet er goed uit!
Mijn avond was iets minder. Ik ging van stal naar huis door het buitengebied. En onderweg trof ik een dood paard aan op de weg. Een haflinger, dood, midden op de weg.
Ernaast zijn baas, helemaal ontdaan en wist ook niet hoe en wat. Hij was met zijn tweespan gaan rijden en ineens was dit paard gewoon dood neergevallen.
Ik schrok zo, dat beeld van het paard, het verdriet van zijn baas. Daar sta je dan.
Er waren al twee andere auto's gestopt, heel aardig, maar helaas geen paardenmensen. Die hadden het spanmaatje (ook een haflinger) bij de dichtstbijzijnde boerderij in een prikkeldraadwei gezet. Met het tuig er nog op. Paard was helemaal over de zeik, rende rond, liep door het prikkeldraad en de mensen durfden hem niet meer te pakken. Ook wel logisch als je niks met paarden hebt.
Ik ben er heen gereden en heb het paardje meegenomen. Ze zat onder de krassen, maar gelukkig geen diepe wonden.
De eigenaar was nog steeds ontdaan en wist zo ook geen oplossing, dus aangeboden met dit paard terug naar mijn eigen stal te lopen. Stond ze in ieder geval rustig in een stal, baas zou haar later dan ophalen. Zo zielig, we moesten haar maatje nog passeren, dus ze heeft nog even afscheid genomen. De hele weg heeft ze gehinnikt, eenmaal op stal stond ze rustig te eten.
Weer terug gereden om de man het adres te geven (en mijn auto weer op te pikken die mensen daar op het erf hadden gezet)
Veearts is er even bij geweest, waarschijnlijk een hartstilstand. Het paard is op het erf gelegd en de kar is daar neer gezet. Inmiddels was zijn gezin er ook, met twee verdrietige kinderen. Morgen gaan ze terug om de spullen op te halen en ze zouden vanavond nog de merrie ophalen.
Ben er helemaal akelig van, het zal je maar gebeuren. En het deed mij zo denken aan mijn afscheid met Bert.