Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-04-09 22:31

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 27-04-09 22:31

Ik denk dat ik 1 van de weinige ben,die geen moeilijke momenten meer heb.. al een hele tijd niet.
Maar ben hem nog niet vergeten hoor :+:

**Geplaatst**: 27-04-09 22:34

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 27-04-09 22:34

Het rare is dat ik met het overlijden van mijn andere paard Orlando wel vrede heb, maar die was al ouder en dat zag ik aankomen, dus daar heb ik afscheid van kunnen nemen.

Cayenne was nog jong en is verongelukt. Dat is toch heel anders denk ik. Ik mis haar in ieder geval nog iedere dag.

**Geplaatst**: 27-04-09 22:37

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 27-04-09 22:37

Jullie hebben geen afscheid kunnen nemen, ik wel.. denk dat dat ook scheelt

**Geplaatst**: 27-04-09 22:38

Geplaatst: 27-04-09 22:38

Ik vind het knap van je Andrea, maar natuurlijk ben je hem niet vergeten!

@ Chayenne, denk idd zeker dat dat scheelt..

**Geplaatst**: 27-04-09 22:41

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 27-04-09 22:41

Misschien is dat het wel inderdaad

Toch is het al een tijd geleden, maar ik kan nog zo dat beeld van een stervende Cayenne voor me halen, terwijl Orlando nog maar een paar jaar dood is en dat ligt al veel vager in mijn herinnering, en hem heb ik ook nogeens veel langer gehad.

Je hebt trouwens een superleuk paard Snackie!

**Geplaatst**: 27-04-09 22:47

Geplaatst: 27-04-09 22:47

Al weet ik ook niet of ik het had gekund als ik heel eerlijk ben, afscheid nemen en hem laten gaan...

**Geplaatst**: 27-04-09 22:48

Geplaatst: 27-04-09 22:48

Ik weet niet of het scheeld. In elk geval ben ik blij dat ik wel afscheid heb kunnen nemen van ostar. Maar ondanks dat ik wel vrede heb met de keus om hem in te slapen. Heb ik nog steeds de vraag WAAROM!!!!! Hij was nog zo jong en levendig..
Maar tja daar zal ik net als velen nooit meer antwoord op krijgen.

Ik heb trouwens afgelopen donderdag pas de rekening van rendac gekregen(ruim 4 maanden later). Ik moet zeggen dat ik daar minder moeite mee had dan de rekening van de dierenarst.

**Geplaatst**: 27-04-09 22:50

Geplaatst: 27-04-09 22:50

Dat was trouwens een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen! Het rendac bellen van tevoren voor Orlando.
Ik heb echt huilend aan de telefoon gezeten en het die mensen uitgelegd (zat ik nog bij de verkeerde afdeling van het Rendac ook

). Die mensen zullen achteraf ook wel gedacht hebben..

Zo raar, om dan over een kadaver te moeten praten terwijl je paard op dat moment nog leeft $:\$
Gelukkig waren ze heel begripvol en zijn ze ontzettend netjes te werk gegaan!

**Geplaatst**: 27-04-09 23:04

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 27-04-09 23:04

cayenne dat lijkt me enorm moeilijk om dat zelf te moeten doen.
Mijn vriend heeft onder het mom van een "begravenis" een dagje vrij mogen nemen. Het was op dat moment heel erg rustig in de transportwereld en hij mocht toen dus van de planning thuis blijven om vrouwlief bij elkaar te vegen..
Hij heeft dus ook de dierenarts en de rendac geregeld.
Ik kreeg het zelf niet voor elkaar om de afspraken te maken.. Het was al een heel karwei om zelf de telefoonnummers op te moeten zoeken..

**Geplaatst**: 27-04-09 23:21

Geplaatst: 27-04-09 23:21

Bedankt allemaal

Bij Olthof hebben ze zijn naam inderdaad iets subtieler geschreven, maar helaas op het paspoort niet.

Knuffel voor iedereen die het moeilijk heeft :(:)

Moet zeggen dat ik nu soms ook wel even een momentje heb, dat dit paard dan op zijn plek komt te staan enzo. Maar volgens mij zijn het 2 heel verschillende paarden qua karakter, dus ik hoop dat ik ook echt niet ga vergelijken.

**Geplaatst**: 27-04-09 23:40

Geplaatst: 27-04-09 23:40

dat herken ik zo
moest dus ook van te voren over je dode paard praten terwijl die levend in stal nog staat
de ophaalplek regelen
eerst de ophaling en vervolgens met verstikte stem de DA sommeren om nu deze dag nog langs te komen omdat niet meer gaat

wat mij soms wel eens ergert

,ja jouw paardjes waren al oud ,is toch een mooie leeftijd dat ze zo oud zijn geworden

dan denk ik wel eens ,weet je ook nog waaraan ze gestorven zijn
ze hadden best nog meerdere jaren meegekund als dat niet gebeurd was

**Geplaatst**: 28-04-09 01:09

Geplaatst: 28-04-09 01:09

tina schreef:
wat mij soms wel eens ergert ,ja jouw paardjes waren al oud ,is toch een mooie leeftijd dat ze zo oud zijn geworden

dan denk ik wel eens ,weet je ook nog waaraan ze gestorven zijn
ze hadden best nog meerdere jaren meegekund als dat niet gebeurd was

Dat zeiden ze bij Bert ook. Hij was 17 jaar. Wat nou "oud", hij was topfit en vertoonde niks aan ouderdom, integendeel. Ik zag hem ook echt nog niet als een paard op leeftijd en ging ervan uit dat hij nog minimaal 10 jaar bij me kon zijn. Dan zou hij oud zijn, met een grijs hoofd en hangoren. Ik had hem zo graag zo rond zien lopen. En als hij niks raars had gegeten had dit zomaar werkelijkheid kunnen zijn.

**Geplaatst**: 28-04-09 01:14

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 28-04-09 01:14

Ja inderdaad.
Ze zeiden allemaal: 22 jaar is een respectabele leeftijd. Maar als hij nou geen ziekte had gekregen, dan had hij nu gewoon nog rondgelopen, had hij nog vele jaren mee kunnen gaan. Want hij was écht een supersterk dier. Sloeg zich overal doorheen.

Ik mis hem wel

**Geplaatst**: 28-04-09 08:00

Geplaatst: 28-04-09 08:00

Cayenne schreef:
Misschien is dat het wel inderdaad
Toch is het al een tijd geleden, maar ik kan nog zo dat beeld van een stervende Cayenne voor me halen, terwijl Orlando nog maar een paar jaar dood is en dat ligt al veel vager in mijn herinnering, en hem heb ik ook nogeens veel langer gehad.

Je hebt trouwens een superleuk paard Snackie!

Danku! vrijdag komt ie :+:

**Geplaatst**: 28-04-09 08:01

Geplaatst: 28-04-09 08:01

diddlmouses schreef:
Al weet ik ook niet of ik het had gekund als ik heel eerlijk ben, afscheid nemen en hem laten gaan...

Het is echt geen makkelijke keus,echt niet.
Maar ik stond voor de keus, hem bij me houden met pijn, of pijnvrij weg bij mij...
dan gun ik hem die pijn niet meer.. dan maar weg bij mij.

**Geplaatst**: 28-04-09 08:03

Geplaatst: 28-04-09 08:03

czarina schreef:
Ik weet niet of het scheeld. In elk geval ben ik blij dat ik wel afscheid heb kunnen nemen van ostar. Maar ondanks dat ik wel vrede heb met de keus om hem in te slapen. Heb ik nog steeds de vraag WAAROM!!!!! Hij was nog zo jong en levendig..
Maar tja daar zal ik net als velen nooit meer antwoord op krijgen.

Ik heb trouwens afgelopen donderdag pas de rekening van rendac gekregen(ruim 4 maanden later). Ik moet zeggen dat ik daar minder moeite mee had dan de rekening van de dierenarst.

'Waarom' heeft mij ook heel lang achtervolgd.
Waarom had hij ineens zoveel mankementen en pijn, terwijl hij de 3.5 jaar daarvoor nooit een stap kreupel had gelopen?
Dat antwoord krijg je inderdaad nooit.. helaas

**Geplaatst**: 28-04-09 08:05

Geplaatst: 28-04-09 08:05

Cayenne schreef:
Dat was trouwens een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen! Het rendac bellen van tevoren voor Orlando.
Ik heb echt huilend aan de telefoon gezeten en het die mensen uitgelegd (zat ik nog bij de verkeerde afdeling van het Rendac ook ). Die mensen zullen achteraf ook wel gedacht hebben..
Zo raar, om dan over een kadaver te moeten praten terwijl je paard op dat moment nog leeft $:\$
Gelukkig waren ze heel begripvol en zijn ze ontzettend netjes te werk gegaan!

Die hebben dit soort situaties natuurlijk dagelijks bij de hand.
Dat had ik ook toen ik Dhr van veen belde..Om een afspraak voor een maand later te maken..
Heb eerst zitten huilen,en daarna zitten lachen met hem.
Idem de avond van te voren(hij vroeg of ik dan nog even contact wilde opnemen)
En die avond voor zijn sterfdag, heb ik gewoon lol gehad met de slager.. ik was wel een beetje gerustgesteld in ieder geval.want het is echt een aardige kerel!

**Geplaatst**: 28-04-09 08:06

Geplaatst: 28-04-09 08:06

Grit schreef:
Dat zeiden ze bij Bert ook. Hij was 17 jaar. Wat nou "oud", hij was topfit en vertoonde niks aan ouderdom, integendeel. Ik zag hem ook echt nog niet als een paard op leeftijd en ging ervan uit dat hij nog minimaal 10 jaar bij me kon zijn. Dan zou hij oud zijn, met een grijs hoofd en hangoren. Ik had hem zo graag zo rond zien lopen. En als hij niks raars had gegeten had dit zomaar werkelijkheid kunnen zijn.

Hier ook hoor. Ik zag Marlon helemaal als oude sok in het land staan. die zijn slobbertje naar binnen zou werken,omdat hij op den duur geen tand meer in zijn mond zou hebben..
Helaas. Ik hoop dat Uuf wel zo lang bij me mag zijn.

**Geplaatst**: 28-04-09 08:07

Geplaatst: 28-04-09 08:07

lonniejj schreef:
Ja inderdaad.
Ze zeiden allemaal: 22 jaar is een respectabele leeftijd. Maar als hij nou geen ziekte had gekregen, dan had hij nu gewoon nog rondgelopen, had hij nog vele jaren mee kunnen gaan. Want hij was écht een supersterk dier. Sloeg zich overal doorheen.

Ik mis hem wel

**Geplaatst**: 28-04-09 08:07

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 28-04-09 08:07

Zo, ff bijgelezen

**Geplaatst**: 28-04-09 09:20

Geplaatst: 28-04-09 09:20

Ja dat maakt wel verschil of je paard in een proces zit van lijden en dat de weg niet meer omkeerbaar is.En zeker als een dier al oud is.Maar plotselinge ongelukken , vergiftigingen en koliek etc maakt de klap van het verlies heftig , want dat had niet hoeven/moeten gebeuren........ :(:)

Voor iedereen in de moeilijke momenten een knuffel , en voor degene die op het punt staan weer een nieuwe paardenvriend toe te laten ook :(:)

want ook dat gaat nogal eens met een traan........

**Geplaatst**: 28-04-09 09:34

Geplaatst: 28-04-09 09:34

Snackie schreef:
diddlmouses schreef:
Al weet ik ook niet of ik het had gekund als ik heel eerlijk ben, afscheid nemen en hem laten gaan...

Het is echt geen makkelijke keus,echt niet.
Maar ik stond voor de keus, hem bij me houden met pijn, of pijnvrij weg bij mij...
dan gun ik hem die pijn niet meer.. dan maar weg bij mij.

Je hebt ook 100% gelijk hoor, ik weet alleen niet of ik het gekund had..
Maar misschien ook wel hoor als ik hem echt met pijn had zien staan, dat weet je nu eigenlijk niet.
Al lees ik af en toe wel verhalen dat ik echt vind dat er voor de makkijkste weg gekozen is, en daar kan ik zeker nu na Ot echt heeeel slecht tegen.

**Geplaatst**: 28-04-09 15:52

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 28-04-09 15:52

Ik zie er wbt mijn nieuwe paard een heel klein beetje tegenop,
Ik ben helemaal weg van hem.maar de tijd die wij nog tegemoed gaan samen kan nog wel eens zwaar worden! (trainen van een groen paard, zonder balans) en dat kan wel een jaar afzien worden.
Scheelt dat het dier een geweldig karakter heeft,en ik helemaal weg van hem ben.
Kay was gewoon weg te snel achter marlon.

**Geplaatst**: 28-04-09 17:06

Geplaatst: 28-04-09 17:06

Snackie flink bijgelezen

ceesje schreef:
Ja dat maakt wel verschil of je paard in een proces zit van lijden en dat de weg niet meer omkeerbaar is.En zeker als een dier al oud is.Maar plotselinge ongelukken , vergiftigingen en koliek etc maakt de klap van het verlies heftig , want dat had niet hoeven/moeten gebeuren........ Voor iedereen in de moeilijke momenten een knuffel , en voor degene die op het punt staan weer een nieuwe paardenvriend toe te laten ook want ook dat gaat nogal eens met een traan........

Hier sluit ik me helemaal bij aan!

Toen ik Vince van de wagen haalde en tegen het "publiek" zei; Dit is Vince, toen schoot ik helemaal vol. Het is zo raar om ineens een duo met een ander paard te zijn. Gelukkig blijkt hij het goede paard voor mij.
Ik vind het ook fijn hier te lezen dat sommige mensen het weer aan durven zich open te stellen voor een ander paard, je kan er zoveel plezier aan beleven. Maar je moet er gewoon aan toe zijn.

**Geplaatst**: 28-04-09 17:11

Re: Hoe gaan jullie met het verlies van je paard om ?

Geplaatst: 28-04-09 17:11

Inderdaad