Ik huil nog wel hoor, ik kan niet over Vinga praten zonder vol te schieten.
13 mei komt steeds dichter bij, de dag dat ze is overleden, en als ik er aan denk
heb ik echt een knoop in mn maag.....
Ik mis haar echt verschrikkelijk, elke dag weer.
Toch ben ik erg blij met Dakota, Vinga's zoon waar ik echt een hoop meningsverschillen mee
heb gehad, ik wilde hem niet toelaten in mn hart, want dat kon gewoon niet, ik kon niet van hem
houden want Vinga was altijd mijn alles, mijn maatje mijn beste vriendin, niemand kon aan haar tippen
ook haar eigen kind niet. Nu ik bijna een jaar verder ben, besef ik wat een prachtig mannetje ze voor me
na gelaten heeft en ik hem ook die kans moet geven, hij hoort bij mij en sinds een paar weken heb ik mn
hart voor hem geopend en ik moet zeggen dat me dat echt heel goed doet, ik ben echt gek op Dakota,
zie veel van Vinga in hem terug, we hebben nu pas een klik, maar misschien had ik die veel eerder kunnen hebben
als ik hem eerder had toe gelaten in mn hart. Ik heb er spijt van dat ik hem van me afgehouden heb.
Laatst bijgewerkt door Dreeke op 16-04-09 10:01, in het totaal 1 keer bewerkt