
Tot rijden is het niet gekomen maar een andere belissing is gemaakt...
Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Varekaj schreef:Het zullen niet enkel herinneringen zijn aan Bou. Hij zal op zijn manier jou wegwijs maken door de volgende dracht en bevalling. Alles wat hij je toen, zelfs ongeboren, heeft leren kennen neem jij nu mee als ervaring. Bou is hierin je wegwijzer
Thea_Ste schreef:Hier de vriendin die ook haar veulentje is kwijtgeraakt. Ik lees vaak op bokt, maar post minder..
Lieve Sofie, het doet allemaal zo ontzettend veel pijn. Ik begrijp perfect waarom je moeite hebt met rijden, valt moeilijk te beschrijven. Ik heb mij letterlijk op mijn merrie verplicht en anderen hebben mij er net niet op vast gebonden.Had zelf ook 0,0 zin, ik zag gewoon het nut niet meer. Nu ben ik op een punt dat ik mijn plezier weer terug gevonden in het rijden, en mij doet het echt deugd.
Ik kan alleen geen veulens zien, ik passeer dagelijks de weide waar mijn kereltje stond, waar hij ingeslapen is. Zijn vriendjes staan er nog, en elke keer zoek ik hem. Zij mogen groeien en spelen, die van ons blijven voor altijd 8 maand oud.. Ik krijg het weer moeilijk als ik het schrijf.![]()
Een kennis/vriendin van ons (ze zal het misschien wel lezen) die ieder jaar fokt had mij gewaarschuwd: 'Ik zou eerlijk gezegd nooit fokken puur voor mezelf. Het is gokken en er gaat vaak zoveel mis zo vaak.'
Ze heeft eigenlijk helemaal gelijk. Maar het is mijn, en onze droom, een eigen veulentje. Voor mij een opvolger voor mijn prachtige merrie. Voor jou een bonte eventer.
Ik ben zo blij, en ergens ook opgelucht, dat ook jij het opnieuw wilt proberen.Ik kijk er naar uit om weer te kunnen samen uitkijken, uierfoto's naar elkaar te sturen
![]()
Qui Que Bou en Quantando blijven in ons hart, en niemand gaat ze kunnen vervangen, ook een nieuw veulentje niet. Maar een vol broertje of zusje kan wel de droom weer proberen waar maken, de pijn een plaats doen geven..