Bedankt voor alle lieve reacties, het doet ons beide echt goed. 
Het besef is er nog steeds niet echt, ik zie haar nog op de camera's vanuit mijn ooghoeken en ik hoor haar zachte gehinnik nog voor een begroeting of om te 'zeuren' om extra hooi.
Ik denk dat het verdriet gewoon te groot is momenteel en dat daardoor een groot deel van mijn gevoel 'uit' staat.
Alles gaat automatisch, in een soort waas.
Vergeten zullen ze nooit, geen van allen en inderdaad, ik zeg zelf ook altijd; ze zijn pas écht dood als je ze vergeten bent.
Ze zijn allemaal een deel van mijn hart en natuurlijk ook van dat van [naam] en ze hebben ons zo ontzettend veel geleerd, gesteund, geholpen...
Dat kún je niet eens vergeten of wissen, al zou je het willen.
kleinvosje schreef:Ik ben niet zo actief meer op Bokt, en schrok dan ook toen ik de titel in het lijstje zag staan. Ik had er dus ook geen idee van dat er iets met Kim aan de hand was, een ook niet van de andere paarden die jullie hebben moeten laten gaan?
Heel veel sterkte, wat had ze (en de anderen) waardoor jullie afscheid hebben moeten nemen?
[naam] en [naam] hadden beide artrose, [naam] had spat in zijn achterbenen en [naam] in voorbenen en rug.
[naam] had een zeldzame vorm van kanker wat al helemaal uitgezaaid was.
Kim had een beenziekte die bij 90% van het ras voor komt, daardoor werkten haar lymfevaten niet meer.
Ik heb altijd gezegd dat Kim me een teken zou geven als het haar tijd was en dat heeft ze gedaan.
Ze had erg veel last, at ook niet meer en het was duidelijk dat het niet meer paardwaardig was voor haar.
Dit was geen keuze die ik moest maken, maar een verplichting.