Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-12-16 20:50

Geplaatst: 23-12-16 20:50

By far mijn favoriete veulentje van dit jaar, wat een superknap ding en zo'n leuk doel voor ogen... Rust zacht ventje, en jij heel veel sterkte TS.

**Geplaatst**: 23-12-16 22:01

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-12-16 22:01

wat een pech zeg

heel veel sterkte met dit grote verlies

**Geplaatst**: 23-12-16 22:24

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-12-16 22:24

Sofie ook nog eens veel sterkte. Ik vind het zo jammer voor jou

**Geplaatst**: 24-12-16 09:26

Geplaatst: 24-12-16 09:26

Ik hoop dat het gat wat hij achtergelaten heeft in je hart, later een mooi plekje wordt met herinneringen aan Bou. :(:)

**Geplaatst**: 24-12-16 09:44

Geplaatst: 24-12-16 09:44

Wat vreselijk. Heel veel sterkte. :(:)

**Geplaatst**: 24-12-16 09:47

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 24-12-16 09:47

Wat vreselijk... heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 24-12-16 09:53

Geplaatst: 24-12-16 09:53

Een nachtmerrie!
Ik heb jullie topic naar zijn geboorte toe volgensmij gevolgd in de lente

Heel veel sterkte Ts!

**Geplaatst**: 06-01-17 19:24

Geplaatst: 06-01-17 19:24

Wat vreselijk! Zo jong! Maar dit had je toch niet kunnen voorkomen.. 'Wat als..' bestaat in deze situaties niet dus probeer je vooral niet te schuldig te voelen, hoe moeilijk dat ook is

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-17 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-17 16:02

Ik heb momenteel zoveel spijt van 't feit dat ik hem heb laten inslapen. Om een of andere reden krijg ik het niet meer uit mijn hoofd dat ik het gewoon had moeten proberen...
Ik mis hem zo en 't verdriet blijft zo groot, zo onoverkomelijk,... Ik had het gewoon moeten proberen, merrie terug in lactatie trekken, pijnstillers geven,... Ik heb hem geen kans gegeven en daar heb ik zo'n spijt van.
Ik blijf maar aan hem denken en t blijft maar malen, ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet, er is niets dat ik kan uitvinden dat mijn verdriet om hem kan minderen.

**Geplaatst**: 22-01-17 16:26

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 16:26

Je kunt een dier nooit uitleggen waarom het pijn heeft. Ik ben overtuigd dat je daar toen de goede beslissing hebt genomen voor hem. Dat het voor jou nu 'onzekerder' voelt is echt verschrikkelijk. Maar een kans geven had ook kunnen betekenen dat hij veel ging afzien en het niet zou lukken e

je hebt het goede gedaan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-17 16:42

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-17 16:42

Dank u, effe serieuze dip... Emeline (mijn dochter van 2,5) vroeg: "waar is babypaard naar toe?" en da's genoeg om heel mijnen dag te verkloten en vol te proppen met verdriet, schuldgevoelens en zelfmedelijden... Helaas on-stopbaar en niet vatbaar voor enige vorm van relativering. En ik erger me aan mijn egoïsme, maar ik draai compleet door... Ik verdrink echt in dit belachelijke alles overheersende verdriet, alsof er niets erger bestaat

T zit gewoon echt zo diep, ik word er bang van. T voelt gelijk het nooit gaat over gaan en elke lukraak bonte knol op een willekeurige weide me voor altijd zal terug gooien in dit kluwen van verdriet. Elke blik van Evita is zo doordrongen met zijn blik. Waarom leek hij verdorie ook zo hard op haar...

**Geplaatst**: 22-01-17 16:44

Geplaatst: 22-01-17 16:44

Wat schrijf je puur, zo diep uit je hart komt dit verdriet. En ik snap je zoooo goed. Maar ik denk echt dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Het was echt heel erg. Hij zou zoveel meer pijn hebben gehad. Hij is nu pijnvrij en geniet met alle andere paarden van een nieuw leven.

**Geplaatst**: 22-01-17 16:46

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 16:46

Verdriet dat heb je niet, dat bén je. In de eerste periode sowieso. En dat is keihard e... Maar je gaat er wel beter mee leren omgaan. In alle geval: echt sterkte, en denk zeker niet dat je niet genoeg gedaan hebt!

**Geplaatst**: 22-01-17 16:58

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 16:58

Ooh meis, twijfel niet aan jezelf.
Je hebt de enige beslissing mogelijk gedaan voor hem.
Ik had dezelfde beslissing genomen als ik in jouw schoenen had gestaan.
Jouw enorme verdriet is het enige waarom je twijfelt aan je beslissing.
Maar het was echt een goede beslissing, je wilde toch niet dat hij met pijn leefde?
Je moet jezelf echt de tijd geven om je verdriet een plek te geven, maar niet de plek van twijfel.
Sterkte meis, zou willen dat ik je kon helpen.

**Geplaatst**: 22-01-17 19:04

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 19:04

Lieve Sofie, alvast een dikke knuf dit is zo moeilijk ondanks dat je diep in je hart weet dat het de juiste keus was die je in overleg met de specialist gemaakt hebt. Ben aan het zoeken naar woorden van troost maar pffff zo moeilijk.
Ben al wat ouder

, en omdat ieder dier hier mag blijven helaas ook al vaker die beslissing moeten maken. En ook ik heb me wel eens afgevraagd of ik nog niet iets had kunnen proberen. Ondanks dat ik me besef dat een veearts niet zomaar het advies geeft dat het echt niet anders kan. Probeer je daar aan vast te klampen, je wilde hem helpen en opereren, dus je hebt hem wel de kans gegeven die er was :(:)

. Helaas was zijn breuk vele malen erger en heb jij dat ondekt, daar heb je hem veel ellende mee bespaard.
Misschien is het voor je eigen rust eens goed om de specialist te vragen /zeggen waar jij mee worsteld en zal zijn/haar uitleg over het waarom dit geen optie was jou wat steun geven op de lastige momenten. En bovenal schaam je niet voor je verdriet het toont hoeveel je van hem hield, en wat voor mooi mens je bent. Pffff zou nog zoveel meer willen zeggen maar hoop dat je jezelf weee kunt gaan zien als topbaasje en het wat als kan loslaten :(:)

**Geplaatst**: 22-01-17 21:08

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 21:08

Aiaiai

het is me wat... ik kan me je verdriet heel goed voorstellen

Maar jou valt niets te verwijten... je hebt echt gedaan wat je kon... je lieve Qui Que Bou was helaas echt met alle liefde en geld die er bestaan niet te redden...

Wees alsjeblieft mild tegen jezelf... wat zou je gezegd hebben tegen je goede vriendin als zij in jouw plaats had gestaan? Dan was er geen sprake van verwijt geweest omdat er niets te verwijten valt...
Sterkte...

**Geplaatst**: 22-01-17 21:23

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 21:23

Lieve medestudiegenote, zoals je ook al in het begin schreef: Qui Que Bou zou nooit meer pijnloos kunnen eten en over 2 jaar zou hij alsnog ingeslapen moeten worden.. De breuken waren zo complex, zo moeilijk en na enkele operaties zou de revalidatie waarschijnlijk ondragelijk zijn met mogelijke grote kans op veel complicaties.
Eigenlijk had je maar één keuze en daar heb je zeker goed aan gedaan. Hoe pijnlijk, hoe confronterend ook.. Je mag jezelf zeker niks verwijten. Jouw gevoelens voelen en uiten is geen vorm van egoïsme, zoiets heet 'mens zijn'. Neem daar ruimte en tijd voor. Maar twijfel niet aan je beslissing, er was geen andere optie.. Je hebt het beste gedaan voor je paard wat je kon doen

**Geplaatst**: 22-01-17 21:29

Geplaatst: 22-01-17 21:29

Lieve ts,
Ik heb ook een veulen moeten inslapen door stomme pech ik dacht ook hadden we niet nog iets kunnen doen maar waarschijnlijk zou ze het toch niet redden die nacht.

Ik snap jou gevoelens heel goed en dat je er verdrietig om bent, of je wel het juiste hebt gedaan. Je hebt het beste gedaan voor je prachtige Qui Que Bou, je had hem kunnen laten opereren maar wie weet had hij dan alleen maar meer geleden. En had je hem later in moeten slapen..

Niet aan jezelf twijfelen ts je hebt echt het beste gedaan voor je maatje ookal doet het zo ontiegelijk zeer.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 22-01-17 21:39

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 22-01-17 21:39

Jeetje heftig zeg! Klinkt mij als de juiste beslissing om hem nu al in te laten slapen. De pijn die hij al gehad heeft en die je hem bespaart in de toekomst is voldoende reden om hem te laten gaan. Heel veel sterkte met je verlies, maar koester de mooie momenten die je gehad hebt met mooie Qui Que Bou

**Geplaatst**: 22-01-17 21:47

Geplaatst: 22-01-17 21:47

Wat kan verdriet toch inmens veel zeer doen.. Heel normaal dat je twijfelt aan je o zo moeilijke beslissing..Maar gedane zaken nemen geen keer. Het gaat echt iets slijten maar zal altijd wrang blijven.
Ook ik heb een 2jarige moeten laten inslapen en kan eigenlijk nog steeds niet naar een foto van haar kijken. Ongelooflijk dat een dier je zo emotioneel kan raken!
Heel veel kracht toegewenst komende tijd!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-17 10:38

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-17 10:38

Dank jullie voor de lieve woorden... Ik weet niet wat ik ermee wil bereiken, maar soms moet ik het gewoon nog eens kwijt, hoe groot het gat in mijn hart is. Hoeveel pijn het doet om hem te moeten missen... Ik kan soms gewoon nog niet geloven dat hij écht weg is, nooit meer terug komt.

Alleen hier lijk ik troost te vinden. Mensen om me heen zeggen vaak, "wees blij dat het maar je paard is", of "jullie zijn gezond, jullie kind is gezond",... Uiteraard besef ik dat wel, maar dat doet niets af aan het verdriet dat ik voel voor hem.

Ik heb al zoveel dieren moeten afgeven, we hebben er ook zoveel. Maar eigenlijk zijn dat altijd dieren die sterven omdat ze oud of langdurig ziek zijn. Dieren waar we alles voor gedaan hebben, die een goed leven gehad hebben. Zo'n dood is ook verdrietig en doet ook pijn, maar is voor mij steeds goed te verwerken. Zo is het leven nu eenmaal. Maar Bou, Bou is anders, hij was veel te jong, te gezond... hij had zijn leven nog niet gehad.

T is ook zo'n ingewikkeld verdriet. Sinds hij weg is, is mijn interesse in de paarden compleet weg. Ik verzorg ze uiteraard dagelijks en hou met heel mijn hart van hen, maar er is iets gebroken. Soms hoor je mensen zeggen dat "er iets breekt", ik heb gelukkig voordien nooit moeten ervaren hoe dat voelt of wat dat betekent. Maar nu weet ik het. Er is iets gebroken en het laat een vaag, leeg gevoel achter. Alle vrolijkheid en enthousiasme, alle plannen en toekomst lijkt weg. Ik kan het niet opbrengen om er zin in te hebben, ik voel me gelaten en leeg. En dat doet ook verdriet. Paarden en paardrijden het is al sinds mijn 3 jaar zo'n groot deel van mijn leven. Ik adem paard, ik bén paard, alles heeft altijd in teken gestaan van mijn paarden: mijn vrienden, mijn auto, mijn hobby's, mijn vakanties, mijn woonplaats,... alles in mijn leven is altijd op een of andere manier doordrongen met paarden. Of beter was. Want hoe ik me nu voel, zo vreemd. Echt beangstigend en leeg... Voor 't eerst in mijn leven heb ik geen idee wat ik er mee moet, met die paarden, of hoe het verder moet...

En niet alleen Bou zijn dood heeft daar mee te maken, dat besef ik ook, maar het was een grote, doorslag gevende factor in een bestaand proces.

Ik kan mij niet ontdoen van het gevoel dat ik hier tegen moet vechten want als ik het laat begaan, weet ik dat het hier zal stoppen. Dan zal het echt fanatiek "paarden houden en rijden" hier stoppen, dat ben ik zeker. Misschien is er dan ruimte voor iets nieuws, iets dat even mooi kan zijn. Of misschien moet ik er tegen vechten en hopen dat ik terug kan gaan naar wat was, dat dit niet het einde is... Een bont veulen van mijn eigen merrie, het was mijn droom, iets dat ik altijd al gewild heb. Dat Bou nu weg is, geeft me verdriet om hém en om het verlies van mijn droom. En dan komt opnieuw de vraag, geef ik mijn droom op, hopend op een nieuwe droom of blijf ik hem achter najagen? Een belachelijke tweestrijd terwijl dagelijks mensen moeten vechten in een oorlog ofzo, is dit wat me wakker houdt. Ik schaam mij ervoor hoor, geloof me maar.

Ergens mag ik me gezegend voelen dat het "maar dit is" dat me bezig houdt, een duidelijk teken dat ik in mijn leven nog niet veel miserie heb mee gemaakt... als dit de grootste tegenslag is geweest in mijn leven, in mijn 29 jarig bestaan, dan mag ik me best gelukkig prijzen, ik weet dat wel. Mijn leven heeft voordien duidelijk altijd over rozen gegaan en klaarblijkelijk ben ik niet gewoon van om te gaan met tegenslag. Dus ja, ook een positieve noot, zeker? Ik mag én moet tevreden zijn want ik weet niét wat échte miserie en verdriet is, zoveel is zeker.

Als ik herlees wat ik typ, lijk ik klaar voor een psychiater...

**Geplaatst**: 23-01-17 10:48

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-01-17 10:48

Stille meelezer meldt zich.

Ik heb een paar maanden geleden mijn merrie moeten laten gaan ivm onbekende complicaties na koliek en bloedvervetting. Dierenartsen die me in de steek lieten en met verkeerde conclusies komen, en in de weken ervoor de andere pony 3 keer met koliek gehad. De lol was er bij mij ook echt wel helemaal vanaf.
Nu was het voor mij heel zeker dat Lars, mijn overgebleven pony, niet wegging. Dus hij moest iemand erbij. Die heb ik gevonden. En toen was het voor mij even klaar. Hij had iemand anders, dus stond niet alleen, en ik kon mijn draai niet meer vinden.

Nu, 6 maanden later, durf ik te zeggen dat de lol weer terug aan het komen is. Ik kan weer naar ze kijken en om ze lachen, ik heb weer zin om met ze aan de slag te gaan. Nu hoogzwanger dus niet heel handig, maar ik verheug me er op om weer dingen te gaan doen.
In de tijd dat ik dat niet had, heb ik weinig gedaan. Heb de spullen op orde gemaakt zodat de nieuwe zijn eigen spul had, de spullen van mijn merrietje weggedaan en opgeborgen, en dat was het. Verplichte beweging gegeven, want ze kunnen ook niet stil blijven staan natuurlijk. Maar de echte lol in het dingen doen begint nu pas echt weer terug te komen.

Geef het tijd. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Je bonte droom, die je zo graag wilde hebben in één klap weg. Dat is gewoon verschrikkelijk moeilijk.
Wat betreft het naleven van je droom of het laten gaan, dat hoef je toch nog niet nu te beslissen? Neem de tijd om eerst de lol weer terug te vinden. Om jezelf weer te zoeken in je paarden, en om samen door te gaan met wat er gebeurt is. Dan kan je daarna altijd nog kijken wat je wilt. Bou krijg je niet terug, ook niet als er nu een identiek veulen uit de merrie zou komen rollen. Bou krijg je in je dromen terug

Een ander droomveulen staat misschien nog voor je in de sterren geschreven, wie weet. Misschien ook niet en blijft het hierbij.

Doe waar je je goed bij voelt, en overhaast niks. Neem de tijd en kijk naar jezelf :(:)

**Geplaatst**: 23-01-17 11:10

Geplaatst: 23-01-17 11:10

Je kan het zo goed onder woorden brengen, jammer dat de mensen rond je heen er vrij luchtig over doen waarschjnlijk goedbedoeld maar voor jou dan lastig om er weer opnieuw over te beginnen.

Vind dit heel moeilijk om te zeggen maar ga het toch doen

, heb je overwogen om Evita nog is uit logeren te sturen

. Ik volg sinds 2014 de dbt's ook dit jaar zijn er zeker 3 merries bij waarvan de baasjes graag 1 veulen uit hun merrie wilde fokken als opvolging en die helaas ook door ongevallen hun 1e levensjaar niet hebben mogen meemaken. Het zal nooit een vervanger zijn van Bou maar misschien wel een herinnering en eerbetoon aan hem. Mocht je met deze bokkers contact willen die jou verlies dus heel goed begrijpen stuur me dan maar een pb'tje he Sofie.
Hier een topic van een andere bokker, daar heb ik het heel moeilijk mee gehad ken haar niet persoonlijk maar onze toen jaarling heeft dezelfde operatie gehad als haar veulen (alleen bij een bokvoet is het resultaat altijd daar zeggen ze en bij ons was door te snelle groei een vrij plotselinge overkoot gaan de reden) Ik heb me vaak schuldig gevoeld dat ik hem thuis gehouden heb en goed gevoerd heb. En vroeg me af wat als ik hem naar de opfok gedaan had.
[IM] Mijn droom die in een nachtmerrie eindigt: Kasanova's Dream
Ik hoop dat je hier wat kracht uit kan halen en toch het plezier in je paardjes weer terug krijgt want iemand die zo betrokken is bij zijn paarden en zo'n goed baasje is verdient het plezier erin/ :(:)

**Geplaatst**: 23-01-17 11:15

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-01-17 11:15

Ach wat verschrikkelijk! Zo jong nog. Heel veel sterkte Y;(

. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen. :(:)

**Geplaatst**: 23-01-17 11:44

Geplaatst: 23-01-17 11:44

Nee hoor, Sofie, je bent niet klaar voor een psychiater, je bent een paardenmens met veel verdriet.
En alleen paarden mensen zullen het begrijpen.
Iedereen verwerkt het anders, ik ben nog steeds niet over mijn verdrien van Dandy heen, om mijzelf toch bezig te houden heb ik Harmony gekocht en het is de bedoeling dat Harmony mijn droom waarmaakt (zelfde die jij had) Geen idee of dat daadwerkelijk gaat lukken, het is natuurlijk altijd een risico.

Jij alleen kan bepalen of je het waard vind of het aankan om het nogmaals te proberen.
Het is een ongeluk, je kan er echt niets aan doen, zulke dingen gebeuren en hoe zwaar het is om te verwerken. Het zal even duren, maar uiteindelijk gaat het echt wel lukken.
Mij heeft het geholpen om iets nieuws te hebben om naar uit te kijken.

En praat gerust, nergens anders vind je zoveel mensen die je begrijpen.
:(:)