Geplaatst Ik wil graag iedereen bedanken voor de lieve, mooie reacties.
Tijdens mijn vakantie ging het best redelijk met me, maar sinds ik terug ben kan ik alleen maar huilen.
Gisteren heb ik Daisy en Fiore weer gezien en dat was enorm confronterend.
Daisy houdt niet van knuffelen, maar ik denk dat ze me stiekem toch gemist had en mijn pijn voelt, want ze liet me haar knuffelen en ze legde haar hoofdje op mijn schouder en liet hem daar een tijdje liggen.
Wat was het moeilijk (en tegelijkertijd heel fijn) om haar te zien. Haar ogen zijn Ti's ogen, haar blik is die van Ti, hoe ze kijkt, hoe ze haar hoofd houdt.. en dan de lege stal naast haar, Ti's spulletjes en geen hoge homo-hinnik meer zodra hij mij hoort. Geen komisch hoofd meer van hem als ik de staldeur open doe en geen kussies meer van hem..
Fiore is zo anders dan Ti en toch zag ik ook in haar mijn grote vriend terug. Het is moeilijk om hem zo te zien in die twee, maar ook heel fijn. Zo is hij toch nog een beetje bij me in zijn moeder en zusje.
Ik weet zeker dat Ti hier met een missie was. Zoals ik al schreef, is hij geboren in een periode waarin ik het heel moeilijk had. Het gaat nu al een hele tijd weer heel goed met me, dus zijn taak op deze wereld zat erop. Hij was hier voor mij, om mij weer de mooie dingen van het leven te laten zien, dat is hem gelukt. En nu is hij terug: Heaven was missing an angel.
Heel veel sterkte! 
