Dank jullie wel allemaal. Mijn vriend heeft vanmiddag gebeld, en woensdag om 2 uur word ostar ingeslapen. Vandaag heb ik eerst uitgebreid gepoetst en heerlijk met os geknuffeld en boven op hem uitgehuild. Het is net of hij het allemaal begrijpt. Maar na die uren met verdriet was er ook nog even tijd voor uitgelaten vrolijkheid en hebben we nog gespeeld en geplaagd. En dan kwam ostar weer eens een knuffel halen. Ik heb nog wat foto's gemaakt, en de staleigenaar heeft nog een foto van mij en os samen gemaakt. (maar die hield het ook niet meer droog en vluchte snel weer naar binnen) Ik probeer maar zo min mogelijk aan woensdag te denken, en juist zo veel mogelijk aan alle herinneringen.
Chatelaine laat jij een tattoo zetten ter ere van je paard? Lijkt me ook wel gaaf, op die manier is er altijd een zichtbare herinnering. Ik wil zelf ostar zijn wolfstand laten trekken en die laten bewerken voor aan een hangertje.
czarina..Ik snap je verdriet helemaal en als ik je verhaal over vandaag lees schiet ook ik helemaal vol. Daarom is het ook zo moeilijk voor mij om in dit topic te blijven lezen. Het gevoel komt dan ook bij mj weer naar boven. De inslaapdag. Het telefoontje van de da dat hij onderweg was. Dan ga je echt daar de grond dan word het zo definitief. Maar ook wist ik ondanks mijn gevoel dat ik de juiste beslissing nam voor hem. Nooit meer pijnvrij rondlopen en alleen nog op de pijnstillers is niet dierwaardig. Je beslissing is heel dapper. En je doet het voor je maatje. Je gunt hem een pijnvrij leven en jij mag je geprezen voelen dat je hierover mag beslissen. Het is moeilijk echt heel erg, je zal ook zeker je helemaal leeg huilen dat deden wij ook en ik denk iedereen hier in dit topic. Lekker doen en zo vaak als je wilt. Praat erover zovaak je wilt en wanneer je de behoefte aan hebt. Geniet nog lekker van hem en maak foto's nog heel veel foto's. Ik zelf heb ook foto's van het afscheid en ook toen zijn hartje niet meer klopte. Af en toe kijk ik ernaar en mis ik hem en word ik verdrietig maar de behoefte heb ik dan wel. Ik weet niet of je je andere paardjes ook afscheid van hem wil laten nemen?? Mocht je twijfelen over wat je daarmee moet doen..echt doen...dat heb ik ook gedaan en ik moet zeggen dat ze het heel snel geaccepteerd heeft dat hij er niet meer was. Maar ze heeft wel op haar manier afscheid van hem genomen.
het is een heel verhaal ik weet het maar voor mij komt er nu ook weer een hetzelfde gevoel naar boven. Sterkte meid je doet het voor je vriend.
De keuze voor de andere paarden denk ik wel dat ik ze afscheid laat nemen, in elk geval mijn eigen shet. Het is fijn te praten met mensen die het ook meegemaakt hebben. Mensen die het verdriet echt begrijpen, want alle mensen wat doet dit ongelofelijk veel pijn. Nu ik weet dat het woensdag zover is, geeft het op een bepaalde manier ook een beetje rust. Vooral omdat ik al een half jaar weet dat het een keer gebeurt. En elke keer als ik naar zijn hoeven keek gaf dat toch weer verdriet en de vraag wanneer we afscheid moeten nemen. Die druk en spanning is er nu een beetje af.
want alle mensen wat doet dit ongelofelijk veel pijn.
Dat klopt, het doet echt pijn. Als ik mijn eigen bloggen lees, dan voel ik meteen weer de wanhoop, dat ik niet wil dat ik hem kwijt raak. Heel veel sterkte en ook een dikke knuffel aan Ostar.
Ik moet zeggen dat ik er ook nooit van was,maar het spookte wel altijd door mn hoofd mocht mn grote liefde weg vallen dat ik het wel zou willen misschien wel wat kleins...Zelfs mn vader vond dat ik het moest doen...
Chatelaine het is inderdaad mooi. zo blijft je paardje voor altijd bij je..
Gister zat ik nog op een topic hier. Daar zag ik ook mooie dingen en dat heeft me wel wat aan het denken gezet. Ik wil al heel lang een tattoo van een draakje, maar had nooit het lef om er 1 te laten zetten en er ook niet een bepaalde reden voor. Maar nu met os ga ik er toch weer wat anders over denken, en mijn vriend (anti-tattoo) vond het ook wel een mooi aandenken.
De jaarwisseling heeft veel losgemaakt bij mij, ik heb tranen met tuiten gehuild na twaalven, mijn vriend was buiten vuurwerk aan het kijken en ik zat binnen te snikken, kijkend naar haar foto op de kast waar een mooi kaarsje voor stond te branden. 2008 was een vreselijk rotjaar Ik denk nog elke dag aan mijn meisje en ik weet dat ze bij me is en over me waakt.
Ik heb niet alles bijgelezen, maar ik wil iedereen die het moeilijk heeft en verdriet heeft of voor moeilijke beslissingen staat ontzettend veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven.
dreeke: heel herkenbaar. Vlak voor twaalven kreeg ik hartkloppingen, flinke paniek en het gevoel alsof ik iets tegen moest houden. 2008 was idd echt een rotjaar Dikke
Ik hoop dat niemand het vervelend vindt als ik me ook aanmeldt in dit topic?
Ik heb mijn pony Speedy 27-12-2005 moeten laten inslapen. Hij was mijn allereerste pony, en ik heb het er nog steeds moelijk mee. Ik denk nog elke dag even aan hem, en heb het na 3 jaar nog steeds niet echt een plekje kunnen geven..
Heel erg veel sterkte! Ik heb nu pas mn eerste paard, dus ik weet niet hoe het is om z'n beestje te verliezen, maar ik weet wel dat het afschuwelijk zal zijn!
Ik hoop dat Ostar een mooi leven heeft gehad, maar dat zal ongetwijfeld wel zo zijn!
Het is echt verschrikkelijk om je eerste paard te verliezen! En ook zo snel. Ik heb hem 8 maanden gehad en heb toen al afscheid moeten nemen En ik denk dat een van de grootste redenenen waarom ik het niet goed kan verwerken en een plaats geven is omdat ik niet bij het inslapen kon zijn, en dus niet echt afscheid heb kunnen nemen.