Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-24 10:39

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-24 10:39

Ik kwam net een heel boeiend artikel tegen! Wel in het Engels: How do you know when it's time to say goodbye

En iets meer over Friezen, maar dan kan je ook gewoon op alle rassen toepassen lijkt mij.

Vooral de laatste alinea vond ik erg.. ik vind het juiste woord niet - toepasselijk, denk ik:
"It is our responsibility as owners to make decisions in our horse's best interest because they cannot. Full stop. We accepted that responsibility the moment the horse entered our lives or was born into our hands. When the time to say goodbye comes, we almost always know it deep down; we just need to summon the courage and grant ourselves the absolution to choose this one final act of love."

Afbeelding

"Grant ourselves the absolution.. Ja, daar ben ik vaak dus nog niet.
Maar ik ben wel blij dat ik het artikel gelezen heb. Soms mijdt ik zulke artikels, omdat het pijn doen. Maar ik heb er weet iets van opgestoken - ook al wéét ik al die dingen wel al. 't Is een soort van bevestiging, geruststelling.

**Geplaatst**: 16-10-24 15:52

Re: [IM] Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 16-10-24 15:52

Jeetje LWDaisy, wat ga je door een zware tijd heen… hopelijk heb je mensen om je heen waarbij je terecht kunt?

Nogmaals sterkte aan iedereen hier.

Hier gaat het… beter. Er is meer ruimte voor geluk en plezier in het dagelijkse leven. Ik mis de paarden om me heen enorm, en dan vooral mijn merrie natuurlijk. Afgelopen maand was het een jaar geleden. Vorige week nog een nachtmerrie gehad die ik al een aantal keer heb gehad, dat de euthanasie niet was gelukt maar haar verschrikkelijk had verminkt, en ik mijn dierenarts moest bellen om het nogmaals over te doen… voelt als een soort herbeleving. Ik hoop altijd dat ik over haar droom, maar het zijn nooit fijne dromen helaas…

Ik wilde mijn schermafbeelding wijzigen naar een mooie foto van haar, maar dat was toch te moeilijk. Het idee dat mensen me dan vragen zouden stellen over haar vind ik te lastig. Dat voelt wel een beetje zwak. Dan de foto maar hier plaatsen.

Ik mis haar nog elke dag. Als ik eraan denk voelt het een jaar later toch nog als gisteren dat ik haar voor het laatst zag. Ik ben nog steeds zoekende in een wereld zonder mijn grote vriendin, na 20 jaar lang alles samen te hebben gedaan doe ik het nu niet alleen — ik heb zulke lieve mensen om me heen — maar het voelt wel een beetje zo. Alsof de helft van mijn hart met haar is vertrokken, en ik achtergebleven ben met de andere helft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-24 19:41

Re: [IM] Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-24 19:41

Het gekke is - er is deze week een pony van een kennis van me ingeslapen. Ik heb een paar lieve woorden proberen schrijven, en ze lijkt zich daar heel erg aan op te trekken. En dan besef ik: ik sta toch al een beetje verder. Ik kan anderen troosten.

Ik ga door een heel stevige dip momenteel, maar heb gelukkig wel een fijn netwerk.

Dromen over Daisy doe ik helaas niet. Maar beter niet dan dan het zulke zware dromen zijn, knuffel hoor Eapy. En het is een prachtige foto! Maar ik snap het wel, dat je vragen wilt vermijden, het doet toch altijd pijn he..

Ik had eerder deze week voor het eerst sinds Daisy er niet meer is stro in mijn handen, voor de kippen. Dat gevoel, die geur.. en even obsessief elk strootje keurig leggen, om dat dan 2 minuten later door de lucht te zien vliegen :')

De herinnering deed eerst pijn, tot ik het stro zag vliegen. Toen moest ik toch stiekem giechelen.

We komen er echt nooit helemaal overheen he.. Misschien moet dan ook niet. Zolang we ook maar mooie herinneringen hebben en dankbaar kunnen zijn

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-24 13:46

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-24 13:46

Lieve lotgenoten, ik wilde nog even laten weten: ik heb het nieuwe boek van Remco Sikkel ontvangen, de beste man zit ook op Bokt, 4bozzza.

Ik moest op pagina 13 al heel hard huilen - wat een opluchting was dat! Ik vind het een mooi boek. Ik heb hem nog niet uit, maar het boek doet wat ik hoopte: het stelt me gerust. Ik ben normaal. Mijn verdriet en mijn rouwen is normaal. Zelfs het schuldgevoel is normaal. Het geeft me nieuwe en geruststellende inzichten. Het boek staat al vol met fluostift, iets wat ik normaal niét doe haha, maar ik leer hier zoveel van!

Ik kan hem echt aanraden. Bepaalde dingen die hij aanhaalt, zegt, voelen als absolutie. Eindelijk.

Titel: In liefde loslaten - de laatste reis van je paard.