vervolg op
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=151&t=784672&st=0&sk=t&sd=aNou, vanochtend is het dan gebeurd...
vanochtend moest ik om half acht bij de tussenhandelaar zijn waar Aileen gisteravond is heengegaan. Je snapt, na een nachtmerrie over een afschuwelijk vies en donker hok, heb ik vannacht geen oog meer dichtgedaan en ben om 6 uur de deur al uitgegaan.
Om 7 uur kwam ik aan, het adres bleek ook nog eens een pensionstal te zijn. Een vriendelijke stalknecht bracht me bij Aileen. Gelukkig niet zoals in mijn nachtmerrie! Aileen stond in een box net de laatste restjes van haar ontbijt weg te werken. Ik heb een dik half uur bij haar gezeten en gekroeld.
Toen kwam de tussenhandelaar zelf (die overigens net als de stalknecht heel vriendelijk en attent was). Ik heb Aileen zelf op de trailer gezet en ben erachteraan gereden naar het slachthuis.
Daar eerst een kop koffie gehad met de slachters en de tussenhandelaar en zijn knecht en gewacht op de inspecteur van de AIVD. Die kwam 20 minuten later. Een norse man in een lange groene stofjas, rubberlaarzen en zo'n witte veiligheidshelm. Hij bladerde even het paspoort door en toen kon het gebeuren. De tussenhandelaar heeft hem nog gevraagd of ik misschien na die tijd het paspoort mocht houden (had ik gevraagd) maar daar was geen sprake van, die moest opgestuurd.
Toen heb ik Aileen zelf van de trailer gehaald. Ze was zeer rustig. Ik zelf ook; ik deed er ook alles aan om heel rustig voor haar over te komen. Alleen bij de opening van de slachtruimte aarzelde ze, toen ze de lucht rook. Maar met een snoepje kon ik haar gemakkelijk overreden.
Ik heb haar zelf vastgehouden, ze bleef keurig op mijn commando stilstaan en het touw hing in een boogje toen de slachter het pistool op haar voorhoofd zette.
Toen haalde hij over. Een harde knal.
Hetzelfde moment zakte ze door haar benen en plofte op de grond. Ik voelde een tel hoe al mijn bloed uit mijn gezicht wegtrok.
Natuurlijk lag ze na te trillen, maar ik weet dat het reflexen zijn en dat ze er toen al niet meer was. Ik trilde net zo hard en hapte naar adem. Ze was dood...
Toen heb ik me omgedraaid en ben weggelopen. Ik wist: zo is het goed. Ze is heel rustig, zonder stress, heengegaan. Zo snel, je kon nog niet met de ogen knipperen. Geen pijn, geen paniek.
De tussenhandelaar en zijn knecht zagen hoe ik trilde en zeiden dat ik niet zo in de auto moest stappen maar gingen eerst nog een kop koffie met mij drinken. Heel even later kwam de slachter er ook aan, met het halster en touw en drukte me stiekem het paspoort in handen. Ze hebben het ongeldig gemaakt en hebben het voor mij achterover gedrukt.
Ja en toen kwamen de tranen...
Zo, ik heb het nu even van me afgeschreven. Dit was heel moeilijk, maar ik ben zo blij dat ik dit zo gedaan heb. Ik zal me nooit hoeven afvragen hoe haar laatste minuten zijn verlopen. Nooit mezelf afvragen of ze in paniek is geraakt en dan met geweld naar binnen is geschopt. Ik was erbij en ze vertrouwde op mij. Zo kan ik het ook afsluiten.
Hoe raar het misschien klinkt, ik ben de slachter dankbaar voor hoe dit is gegaan. Met geduld, respect, vakmanschap en begrip. Zeker dat ze het paspoort voor mij 'gered' hebben, waardeer ik enorm.
Geplaatst Ontzettend veel sterkte!
