ah nee, wat erg. Ontzettend veel sterkte! En dat gevoel tja.. dat gevoel slijt, ooit op het moment dat jij der meer los kan laten. Maar die lege stal en wei herken ik. De dag dat er een ander paard in "haar" box stond was voor mij toen ook even slikken. Zal bij jou nog weer anders zijn omdat het zo plotseling was. Vind het gedicht erg mooi en hoop dat je daar ook wat kracht uit kan halen.
Weet wat je voelt want ik heb hetzelfde doorgemaakt en met mij velen maar dat doet niets af aan het persoonlijke verdriet. Het wordt echt niet lichter omdat anderen dat ook doorgemaakt hebben. Het slijt, dat wel maar weggaan doet het nooit.
Ik kon de tranen niet meer tegenhouden op het punt waar je schrijft dat je begon te beseffen dat het echt mis ging. Ik hoop dat je er troost uit kunt putten als ik zeg dat ik vind dat je ontzettend goed gehandeld hebt, ik had zelf niet anders gedaan. Hoe je Vjesta beschrijft, maakt het niet meer dan logisch dat je nu heel verdrietig bent. Heel veel sterkte.
Thanx allemaal. Het is nog volledig onwerkelijk dat we nooit meer samen gaan wandelen, nooit meer een les zullen rijden, nooit meer in rengallop over het bospad crossen. Ik hoop dat t slijt, echt waar...
Wat een verhaal... Ik zit ook met tranen in mijn ogen. Wat ben jij sterk en wat heb je goed gehandeld, precies zoals ik het zelf ook hoop te doen als het ooit zover komt...