Bokt.nl

ceesje schreef:

Pluklief fijn dat je moeder betrokken is.
Onze kinderpony heeft vanmorgen een soortement epileptisch insult gehad , maar dan heel kramperig en ging bijna tegen de grond om vervolgens als een wilde rondjes te gaan trekken.
Vanmiddag heeft ze dit weer gehad , notabene toen we op straat liepen , samen met de dierenarts kijken we het aan.
Morgen haal ik haar naar huis , want de kinderen hebben dan de gelegenheid om de tijd te pakken die ze nodig hebben,,,,
Ik hoop dat het van voorbijgaande aard is , deze aanvallen, ik heb er zelf geen goed gevoel over........( de ene aanval lokt de andere uit , en het is gewoon neurologisch..) Snackie ik teken graag in op je duimmodus......

Snackie schreef:

Loslaten .. lastig..
Ik heb Marlon losgelaten, i(denk ik) ik heb nog verdriet. maar niet meer zo erg. Sinds ik andere paarden om handen heb gekregen (Kay) is mijn verdriet minder geworden(of weggedrukt) ik weet het echt niet.

Loslaten doe je niet zomaar.. je hebt het misschien niet eens door dat je wat afstand neemt.

Ik denk vooral aan Marlon door dit topic.
In het dagelijkse leven loopt hij niet meer dagelijks door mijn hoofd.
Ik kom binnen, zie mijn canvasje met hem levensgroot. Ik hou van het paard.. maar ik kan er zo langs lopen, zonder dat ik even moet voelen

Grit schreef:

Loslaten is denk ik accepteren dat het is gegaan, zoals het is gegaan. Of het nu wel of niet eerlijk is.

Snackie schreef:

.Ik denk vooral aan Marlon door dit topic.
In het dagelijkse leven loopt hij niet meer dagelijks door mijn hoofd.

Dreeke schreef:

Snackie schreef:

.Ik denk vooral aan Marlon door dit topic.
In het dagelijkse leven loopt hij niet meer dagelijks door mijn hoofd.

Vinga juist bij mij wel, dagelijks denk ik nog aan haar,

Kiwi_ schreef:

Ik ben er ook weer even, internetproblemen zorgen ervoor dat ik weinig online ben.
Pluklief, ik weet hoe het voelt... Het paard dat een trap heeft gehad, knapt ook maar niet op, terwijl we al op de helft van de gegeven tijd zitten... Ik vind het moeilijk hem zo te zien, en diep van binnen te weten dat het voorbij is...

Grit schreef:

Ik denk ook al met een brok in mijn keel aan 2009. In 2008 was hij er nog, vanaf 2009 alleen nog maar in gedachten.

Reken maar dat het oud&nieuw moment moeilijk gaat worden. Maar om er nu al tegenop te zien. Dit is dus zo'n voorbeeld waarvan ik vind dat ik zelf degene ben die het me moeilijk maakt, dat ik erin blijf hangen. Ik ga dan relativeren en denk ik; maakt het iets uit! Het is gewoon erg dat ik hem moet missen, wat doet plaats en tijd er dan nog toe. Dat helpt bij mij wel en als ik bij oud & nieuw volschiet, dan is dat maar zo.