Bokt.nl

pluklief schreef:

Maaike, hopelijk komt het goed met je paard

Ik merk echt nu aan mezelf dat ik bijna ga knappen, alles te lang opgekropt niemand heeft gezien hoeveel verdriet Saartje's en Annebel's dood me eigenlijk deed maar ik kan dat niet langer volhouden. Telkens barst ik bijna in huilen uit, ooh ik mis der zo mijn kleine shetlandertjes

Claudia__ schreef:

Ik heb het er de laatste tijd ook weer moeilijker mee.
Laatst zat ik op de fiets en opeens moest ik zo aan Sharon denken, over hoe ze hinnikte enzo en toen kwamen de tranen.

Vandaag is de poes bij ons op stal overleden... Ik vind het zo erg...
Het was niet mijn kat, maar het was zo'n lief beestje.
Ze had een polyp op haar oog en die moesten ze verwijderen, ze is niet uit de narcose gekomen.
Nou blijkt dus dat ze haar op een warme plek hadden moeten leggen, maar de staleigenaar heeft haar in het hooi gelegd...
Het ergste is nog dat ik niet 100% zeker weet of ze wel echt dood was, daar moet je toch niet aan denken?
Het arme beestje was nog geen 6 maanden oud.....

Een paar maanden terug hadden we nog 4 kittens en nu geen 1 meer.
2 hebben een heel goed tehuis, eentje is sinds vorige week weg en nu deze..

Het zijn echt dat soort momenten dat je je ook realiseert hoeveel ik Sharon ook mis.

ceesje schreef:

Doortje wat moeilijk dat iemand anders zo n bekangrijke beslissing genomen heeft , met name moeilijk omdat je dan woede en verdriet tegelijk zo heftig hebt.

Snackie schreef:

Dat is altijd achteraf praten.
Even een vraag.. hoe kwam het dat jij dit niet kon tegenhouden? Je bent volwassen,het paardje was van jou?

-edit- dit klinkt wss hard, niet zo bedoeld?

ceesje schreef:

Doortje toch moet je hoe moeilijk ook , je aanzetten tot de gedachte dat het paard nu beter af is.(wat het medium je verteld heeft) en denk dat dat het moeilijkste is , dan kom je bij je eigen verdriet , en verzeild niet in de boosheid naar een ander , daarmee denk ik dat je jezelf tekort doet, omdat jejezelf daarmee toestaat in een cirkel rondjes te blijven lopen en maar boos te zijn,ik snap dat je boos bent, hij hoefde niet dood .......Hij is wel dood.

Dreeke schreef:

@ detour: je hebt ook gelijk hoor, als ik me bedenk hoeveel pijn mijn merrie had... maar ergens blijf ik er in hangen, en wil ik reading na reading aanvragen / aanhoren om zo toch een beetje "in contact" met haar te blijven, van het weekend realiseerde ik me dat ik hier mee moet stoppen en het moet gaan verwerken, een plekje geven in mn leven en me moet gaan richten op Dakota, haar kind, haar vlees en bloed, hij die mij zo hard nodig heeft en ik nog steeds met zijn moeder bezig ben, hij voelt dat ook, mijn verdriet...
Ben voor me zelf een manier aan het zoeken om ECHT afscheid van Vinga te nemen, uiteraard zal ik haar altijd blijven missen en altijd aan haar denken maar ik wil aan haar denken op een vrolijke manier, aan de leuke dingen die we gehad hebben...

Maar dat is niet makkelijk om haar "los" te laten...

Snackie schreef:

Claudia__ schreef:

Ik heb het er de laatste tijd ook weer moeilijker mee.
Laatst zat ik op de fiets en opeens moest ik zo aan Sharon denken, over hoe ze hinnikte enzo en toen kwamen de tranen.

Vandaag is de poes bij ons op stal overleden... Ik vind het zo erg...
Het was niet mijn kat, maar het was zo'n lief beestje.
Ze had een polyp op haar oog en die moesten ze verwijderen, ze is niet uit de narcose gekomen.
Nou blijkt dus dat ze haar op een warme plek hadden moeten leggen, maar de staleigenaar heeft haar in het hooi gelegd...
Het ergste is nog dat ik niet 100% zeker weet of ze wel echt dood was, daar moet je toch niet aan denken?
Het arme beestje was nog geen 6 maanden oud.....

Een paar maanden terug hadden we nog 4 kittens en nu geen 1 meer.
2 hebben een heel goed tehuis, eentje is sinds vorige week weg en nu deze..

Het zijn echt dat soort momenten dat je je ook realiseert hoeveel ik Sharon ook mis.

He Bah, dat is ook naar.
Beetje nalatigheid van de staleigenaar. en de Veearts! want die horen zo'n diertje te houden tot ze wakker zijn

Lovely schreef:

Gisteren, in de auto op weg naar stal her-beleefde ik het moment dat de eerste spuit erin ging en dat dat dus het moment was dat er geen weg meer terug was. Ik weet nog dat ik van zachtjes ingehouden snotteren ineens dikke tranen voelde, mijn veearts wreef me nog bemoedigend over mijn arm terwijl Lab zachtjes wegzakte in zijn roesje, dag lief paard, bedankt voor alles...

Doortje58 schreef:

Snackie schreef:

Dat is altijd achteraf praten.
Even een vraag.. hoe kwam het dat jij dit niet kon tegenhouden? Je bent volwassen,het paardje was van jou?

-edit- dit klinkt wss hard, niet zo bedoeld?

Mijn verhaal staat op blz 84 van dit topic.............