Ja het is echt haar maatje , en dat is een groot offer om te zien dat door lajout te laten gaan , je haar zo ziet. Maar dan zijn er meer maatjes in het leven , en het is aan haar om hoe moeilijkook, verder te gaan en volgens (lajout) is dit de merrie waar zij dezelfde holding bij kan vinden. Het blijven natuurlijk kuddedieren, en het verlies tikt net zo hard aan , zo niet harder als bij ons.
Ja die hadden het echt gezellig samen. Zeg ik wel dat Lajoutie wel queen sheba was , 7 gebruiksaanwijzingen en een hoge plak faktor als het om vriendschap gaat. En toch die merrie waar ze vandaag mee gestaan heeft , gaat ook een goede vriendin worden , het heeft tijd nodig, maarja ieder in dit topic snapt precies wat dat betekent.
Ik hoop maar dat Tom en Vince "vriendjes" worden. Maar dat kun je niet forceren of afdwingen, ze staan ieg geregeld naast elkaar te dutten. Bert was ook niet knuffelig met Tom. Op dit moment is eten/voernijd het grootste probleem bij Tom.
Ik wil iedereen die pas zijn paard of pony is verloren een dikke knuffel geven.Ik blijf dit topic wel op afstand volgen maar reageer niet veel door omstandigheden. Maar geloof me iedereen wil het beste voor zijn paard ook als dat betekend dat je afscheid moet gaan nemen van elkaar.Want dat is nou juist echte liefde. Ik kon er ook nooit zo over denken maar sinds kort weet ik wel dat het waar is. Ik mis mijn paard ook nog steeds maar ik heb het wel een plekje kunnen geven.
Sinds 2 dagen gaat het redelijk,heb hulp gezocht en heb nu al meer rust gevonden. Daarom kan ik het overlijden van dwert ook een plekje geven en ik weet dat mijn man goed op dwertje let daarboven. Ik had geen vrede met de dood van dwert maar nu besef ik dus dat ik haar een pijnloos bestaan wilde geven,dat had ze ook verdiend. Maar hier ben ik pas achter gekomen door het verdriet over mijn man. Raar dat er soms iets moet gebeuren voordat je het een plaatsje kunt geven. Met mijn kids gaat het ook wel oke,maar het gemis blijft.
Sterkte Dwertje,knap dat je naar jezelf luistert en hulp hebt gezocht, en het heeft iets heel bijzonders dat zij samen zijn daarboven, misschien geeft dat je ook wat rust..
Hou je taai!
Ceesje, de merrie die bij Muts overbleef heeft ook tijd nodig gehad en dat duurde een paar weken. Wel andere vorm van rangorde, maar met die merrie komt het idd vast wel goed!
Als je weet dat een merrie echt een trauma over kan houden aan het verlies van een veulen (hebben we zelf vorig jaar ondervonden) en dat een jaar later nog kan ervaren bij een nieuwe kind, dan zie je hoe enorm kwetsbaar die dieren kunnen zijn
mijn paard is afgelopen mei in geslapen ik heb het er nog steeds moelijk mee, we hadden zo een goede band. ik ging vaak bij hem in de wei zitten en hij ging dan altijd naast me staan om geaaid te worden, ik kon daar dan wel uren zitten.
ik heb het verdriet op gekropt en zit nu al 8 weken overspannen thuis. ik hoop dat het snel weer beter gaat. nu heb ik weer een nieuw paard het is echt een schat, maar daar zal ik nooit z`n goede band mee hebben
cesara, het klinkt cliche (cliche's hebben echter vaak een sterke waarheid): Laat je emoties toe, want zo doe je aan zelfsloop omhet even heel onbarmhartig uit te leggen.
Dat heet verwerken en rouwen en dat hoort er gewoon bij, en iedereen doet dat op eigen wijze. Geen idee waarom je het opkropt, maar zo verwerk je het niet goed, hoor..
Sterkte, ik hoop dat je je verdriet toch ergens kwijt kan..
Cesara; het missen van je beestje kan zo'n impact hebben. Ik heb geprobeerd het niet op te kroppen. In het begin is dat gemakkelijker dan nu. Dan lijkt het niet "raar" om te huilen, nu laat ik het niet altijd meer zien, tot mijn emmer overloopt en het er toch uitkomt. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar wat detour zegt; toch huilen en praten.
En de band met je nieuwe paard krijgt weer een ander eigen plekje, dat komt met de tijd en nu heb je nog teveel andere dingen aan je hoofd.