Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Nouvel schreef:Toen ze pas meerdere dagen achter elkaar zichzelf niet meer was, onbereikbaar, vol met spanning en stress, nauwelijks kon eten daardoor...
Toen knapte er iets in me, ik heb huilend naar haar staan kijken, zo konden we niet door...
Keihard is dat, het paard waar je zoveel van houd, waar je alles voor gedaan hebt, maar nog niet genoeg...
Ik heb de volgende dag de dierenarts gebeld die me duidelijk maakte dat dit echt geen rare beslissing was, maar de enige juiste voor het echt mis zou gaan...
Een paard dat zo leeft heeft geen leven meer...
En de dag erna is ze rustig (maar heel snel) ingeslapen op het gras bij de stal waar ze het laatste jaar toch ook heel erg veel fijne momenten heeft gehad en waar ze mocht zijn wie ze was en iedereen van haar hield...
Het is keihard en ontzettend moeilijk, maar ze heeft nu de rust die ze hier niet meer kon vinden, de rust die ze verdient...
ik heb zoveel van haar geleerd, zoveel met haar meegemaakt en nog nooit zoveel van een paard gehouden...
het zal een plekje moeten krijgen, voorlopig is dat nog heel moeilijk, maar het is goed zo, daar moet ik aan vasthouden...