Het is nu precies een week geleden. Een week geleden toen ik zag dat mijn lieve Sundance zijn been had gebroken. Een week geleden toen ik besloot dat het beter was om hem te laten gaan...
Morgen is het een week geleden dat ik compleet ben ingestort, mij afvroeg waarom ik uitgerekend mijn lieve Sundance moest laten gaan. Dat ene paard waar ik al zoveel mee heb doorstaan. En hij met mij... Dat paard wat mij in alle opzichten heeft veranderd, dat paard waarvan ik zoveel heb geleerd. Dat paard waar ik nog zoveel van hou...
Het verdriet is niet minder, de pijn is niet verdwenen, het gemis is er nog steeds... Ik probeer heel hard om het een plekje te geven, ergens in mijn hart. Iedere keer als ik zijn lege stal zie, breekt er iets in mij. Iedere keer als ik de weg naar stal rij, krijg ik weer een brok in mijn keel. Ik denk dat dit nog heel lang zo zal blijven...
Afgelopen maandag moest ik even wat dingen regelen op mijn werk. Met een brok in mijn keel liep ik het bureau binnen en werd vrijwel direct opgevangen door een van mijn leidinggevenden die met de tranen in zijn ogen mij een hart onder de riem probeerde te steken.
Gisternacht voor het eerst 4 uurtjes achter elkaar kunnen slapen, zonder steeds wakker te schrikken, zonder de nachtmerries...
Vandaag voor het eerst weer gewerkt, voor het eerst weer gevoeld dat er ook nog een leven is na Sundance... Moeilijk, maar ik heb mij er, met behulp van mijn collega's, heel goed doorheen weten te slaan. Iedereen weet hoe belangrijk dit specifieke paard voor mij was en eigenlijk nog steeds is.
Veel steun heb ik gehad aan alle reacties hier in dit topic, maar ook alle lieve mailtjes die ik via de pb en de mail heb gehad. Ik heb niet alles beantwoord, omdat ik daar gewoon echt de puf niet voor had. Nog steeds breek ik bij alles wat mij aan hem herinnerd... Ik was zo vreselijk gek op dat paard... Nooit, nooit meer zal ik een paard vinden die in zijn schaduw kan staan. Hij was zo bijzonder...
Ik heb zoveel tegen hem aangekletst, zoveel met hem meegemaakt...
Gekocht van een karig vakantiesalaris en van hem gaan houden alsof hij de wereld was. En dat was hij ook.
Hij was erbij toen ik besloot een hele andere richting uit te gaan met mijn werk, hij was erbij toen ik een dierbare vriend verloor, hij was erbij toen mijn eerste zelfgefokte veulen werd geboren, hij heeft bijna alle grote gebeurtenissen in mijn leven meegemaakt. Of hij was er bij of hij heeft alles in geuren en kleuren en tot in den treuren mogen aanhoren...
Van alles heb ik met hem meegemaakt, van dressuur tot SGW, van Cavalerie Ere Escorte tot ordinaire circusattractie, van veedrijverspaard tot mensetendepaardenvlieg 
Je moet erin geloven, maar ik ben ervan overtuigd dat dit paard een hele oude ziel heeft gehad en dat het zijn tijd is geweest om uit te rusten.
Ik heb daar vrede mee, desondanks doet het mij zoveel pijn en zoveel verdriet. Ik weet het, het slijt, maar op dit moment voelt dat nog niet zo....En dat is goed, want een paard, zo bijzonder als hij, verdiend het om herinnerd te worden...
Het is zuur dat dit alles een enorme, blijvende schaduw over decembermaand heeft geworpen. Deze maand zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn, de maand waarin ik mijn beste vriend verloor...
Hij zal voor altijd gemist gaan worden...
Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle reacties, hier in het topic en over de mail.Ik heb er enorm veel steun aan. Jullie beseffen half niet hoeveel. Bedankt allemaal...
Elise
Geplaatst: 10-12-09 20:53 
