Zaluki schreef:Mijn 1e pony is 10 geworden, neergeklapt tijdens een strandrit zo vanuit galop, Het leek net alsof ze begon te kreupelen. Dus ik wilde haar terug nemen, toen storte ze door haar voorbenen heen ter aarde. Ze probeerde nog overeind te komen maar het ging niet. Waarschijnlijk door een hartstilstand.
Het paard (15) wat ik nu heb moet waarschijnlijk binnenkort ingeslapen worden. Ze heeft diverse klachten in het SI gewricht plus nog over gevulde peesschedes die de lichamenten om de sesambeentjes oprekken. Heb besloten om haar niet meer door de medische molen heen te halen. Ze staast nu op de wei, maar zodra ze ernstig achteruit gaat is het einde verhaal.
Ik vind het knap van de mensen, die zelfs al meerdere paarden hebben verloren, nog steeds paardrijden. De angst die bij mij is onstaan, door het moeten laten inslapen van mijn paard, valt zwaar op de beslissing of ik ooit nog wel een nieuw paard zou willen hebben. Het klinkt gek, ik weet het. Maar er heerst gewoon zo'n inmens gevoel op me dat ik zoiets als dit nooit meer wil meemaken. Hebben jullie daar ook wel eens last van? of gehad?
Nee hoor dat gevoel heb ik ook. Ik heb mijn vorige merrie moeten laten inslapen vanwege een cyste in haar straalbeen. Verder was ze kerngezond 
Momenteel heb ik een 2 jarige, maar de schrik - zeker na het lezen van al deze verschrikkelijke verhalen - om hem ook te verliezen zal altijd blijven. Echt elke dag opnieuw...