diddlmouses schreef:@ Lovely, ik denk idd dat het een heel verschil maakt, als je het zoals jij van te voren weet, zoals je zegt, jij hebt er vrede mee. Ik niet, bij Ot was het een kl*te ongeluk waar ik nieteens bij was en wat nooit had mogen gebeuren.
Daar heb je gelijk in. Toen de blessure bij mijn paard ontstond, was dat ook door een toevallige samenloop van omstandigheden en heel erg plotseling, het grootste deel van het verdriet heb ik toen al gehad omdat ineens zoveel voorgoed voorbij was. Natuurlijk heb ik hem nog even kunnen houden om aan het idee te wennen, dat heeft mij ook zéker heel erg geholpen. Vervolgens heb ik zelf besloten dat het genoeg geweest was en dat ik hem geen leven meer kon bieden zoals hij verdiend had, waarop natuurlijk de beslissing volgde om hem in te laten slapen. Als ik hem op de dag van zijn ongeluk gelijk had laten inslapen, had ik het er veel moeilijker mee gehad nu.