Ik ben verschrikkelijk bang voor de dag dat ik mijn schatten moet afgeven. Ik heb mijn pony veel te vroeg en heel onverwacht moeten afgeven. Ik heb toen mijn ogen uit geweend. Met mijn arab heb ik eigenlijk een veel betere band. Als er iets met hem moet gebeuren dan stort mijn wereld volledig in. Het klinkt mss heel gek maar iedere avond, voor ik weer naar binnen ga, geef ik hem een kusje en maak ik een kruisje op zijn voorhoofd. Ik hoop dat God me minstens nog 20 jaar met hem gunt.
Al die verhalen op Bokt maken mijn "angst" er niet beter op. Hoe vaak hoor je wel niet dat een paard door een raar ongeluk ingeslapen is? Ik mag er niet aan denken...