Ik moet even kwijt dat ik heel erg met je meeleef! Wat enorm verschrikkelijk moet het wel niet zijn om je eigen paard zo te zien vechten voor haar leven, terwijl jij niks kon doen!
Ik was helemaal in shock terwijl ik dit topic las. Ik kan het gewoon niet bevatten, zomaar ineens je paardje, gewoon weg!
Onthoud dat alles wat in je leven gebeurd een rede heeft. Door dit soort dingen wordt je karakter gesmeed. Je zal hier sterker en krachtiger dan ooit tevoren uitkomen. Alleen je moet wel eerst nog het enorme gat, dat je paardje heeft achtergelaten, een plek geven.
Ik hoop dat mijn berichtje je wat steun heeft kunnen geven.
De zon is dikwijls voor mij verduisterd.
Hoe vaker ze ten onder ging, hoe lichter en laaiender ging zij weer voor mij op.
Blijf altijd geloven, zij zal door jou niet vergeten worden, en jij door haar ook niet.