_yvonne schreef:het stomme is dat ik zat beesten te rijden heb maar ik gewoon op kopenhagen een bosrit wil maken, herkennen jullie dat?


Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
_yvonne schreef:het stomme is dat ik zat beesten te rijden heb maar ik gewoon op kopenhagen een bosrit wil maken, herkennen jullie dat?
joyfordogs schreef:tja, dat vergelijken hoort er volgens mij ook echt bij.
ik heb een hondje gehad die ik zelf had gefokt, echt MIJN hondje, mijn meisje, zij is met 14 maanden overleden en ik heb na een paar maanden weer een 2e hondje gekocht, een ander ras en andere kleur, ik heb hier nooit 1 seconde spijt van gehad, doordat ze totaal niet op elkaar leken, ben ik ook niet gaan vergelijken, ze was onvervangbaar, nog steeds. Maar ik geniet ook echt van de honden die ik nu heb, oke, als ik een manier wist om haar terug te krijgen, zou ik het direct doen natuurlijk!
dwertje schreef:Nou voor mij is het morgen precies een half jaar geleden,het was toen ook een woensdag.De tijd gaat voor mijn gevoel wel erg snel.
Maar ik zal er morgen toch echt wel even bij stil staan en dan vooral rond het tijdstip.
Claudia jij ook veel sterkte morgen.
Dreeke schreef:Bij mij is het vandaag 10 weken geleden, elke dinsdag denk ik, zoveel weken geleden leefde ze nog om deze tijd, ik tel echt de weken niet dat het wat uitmaakt maar het lijkt al een eeuwigheid. Ik mis onze ritjes door de bossen en door het water, het getut aan dr manen, het knuffelen elke dag, die blik
in haar ogen, waarin ik altijd een intens gevoel van vertrouwen en liefde in terug vond, die blik vind ik weleens terug in Dakota,
zo vertrouwd maar god wat mis ik mijn meisje, gisteren weer huilend in slaap gevallen,
je laat dan die revue weer eens passeren in je hoofd en dan vraag je je af, waarom? Waarom toch?
Beaux schreef:Voor mij is het morgen 3 jaar geleden dat ik mijn beste vriend ooit heb in moeten laten slapen. Ik kom er echt nooit meer overheen, heb die illusie niet eens meer. Ben alweer heel de week van de kaart van binnen en morgen om 18.00 komen de tranen weer als ik een kaarsje voor hem neerzet bij zijn foto. Eigenlijk komen ze nu al als ik dit zo zit te typen.
De nuchtere ik zegt dat dit over moet zijn, de gevoels ik weet dat dit nooit meer overgaat. Ik hou zielsveel van mijn merrie maar ik krijg het gevoel wat ik met Artiest had gewoon niet terug. De ene na de andere mooie herinnering komt ineens omhoog, ze zijn mooi maar maken me ook weer verdrietig. ik wil hem terug....
Toch is het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben....
Dreeke schreef:@ _Yvonne: bij mij staat het ook op mn netvlies gegrifd denk ook dat ik het nooit meer kwijt raak bepaalde beelden van haar overlijden, het zal altijd een zwakke plek blijven...
Anniekjaa schreef:precies 5 maanden geleden is mijn verzorgpony ingeslapen, die ik ongeveer 4jaar heb verzorgt.
Het ging om een oude manege pony (ze is bijna 35 geworden) en in die 4 jaar liep ze geen lessen meer o.i.d, Wij stapten aan de hand buitenritjes, longeerden haar, en verwende dr natuurlijk.
In die 4 jaar hebben we ook veel tegenslagen gehad, maar dr altijd weer uitgekregen, dus toen het echt op was was het op.
Ik heb het een maand heel moeilijk gehad, maar daarna niet echt meer, omdat ik er vrede mee had dat ze mocht gaan.